Pamiętnik Anastazji P.

Pamiętnik Anastazji P.
Erotyczne Immunitety
Autor

Anastazja Potocka (Marzena Domaros)

Data powstania

Listopad 1992[1]

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Warszawa

Język

polski

Data wydania

1992

Wydawca

Dom Wydawniczy „Refleks”[2]

poprzednia
brak		następna
Anastazja P. raz jeszcze. Immunitetów i afer ciąg dalszy

Pamiętnik Anastazji P. Erotyczne Immunitety – książka wydana pod autorstwem Marzeny Domaros, która ukazała się w listopadzie 1992[1].

Wiosną 1992 przybyła do Warszawy i jako Anastazja Potocka uzyskała akredytację prasową przy Sejmie RP I kadencji (1991–1993) jako korespondentka paryskiego dziennika „Le Figaro”, w którym w rzeczywistości nigdy nie pracowała (pomocy w tym udzielił jej znajomy dziennikarz z Francji)[3][4]. Niekiedy w kontaktach z politykami deklarowała reprezentowania francuskiego dziennika „Le Monde” i przedstawiała się wprost pod imieniem Marzena[5]. W Sejmie pojawiała się od marca do sierpnia 1992[6]. Po tym jak w prasie pojawiały się informacje o jej rzekomych kontaktach prywatnych z niektórymi posłami, w 1992 została wydana książka zatytułowana Pamiętnik Anastazji P. z podtytułem Erotyczne immunitety, którą sygnowano jednocześnie przybraną tożsamością oraz prawdziwym imieniem i nazwiskiem – dosłownie Anastazja Potocka (Marzena Domaros)[2].

Treść

W książce zostały szczegółowo opisane rzekome znajomości Anastazji Potockiej o charakterze towarzyskim z posłami na Sejmu RP I kadencji (1991–1993), głównie z najbardziej upodobanymi jej politykami Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej[7] (z Aleksandrem Kwaśniewskim[8], z Leszkiem Millerem[9], z Józefem Oleksym[10]), a ponadto również z wicemarszałkiem Andrzejem Kernem[11], z Markiem Markiewiczem[12], z Jackiem Kuroniem[13], z Longinem Pastusiakiem[14], z Andrzejem Lepperem[15], ze Stefanem Niesiołowskim[16], posłami z Polskiego Stronnictwa Ludowego[17], z Henrykiem Goryszewskim[18], z Władysławem Wroną[19], posłami z koła Polski Program Gospodarczy[20] (w tym z Janem Krzysztofem Bieleckim[21], Zbigniewem Eysmontem[22]), ze Zbigniewem Bujakiem[23], z Tadeuszem Jedynakiem, z Alojzym Pietrzykiem[24], z Tadeuszem Kowalczykiem[25], z Antonim Czajką[26], ze Zbigniewem Skoreckim[27], z Witoldem Gadomskim[28]. W swoich relacjach Potocka opisała domniemane stosunki seksualne z Andrzejem Kernem[29], Aleksandrem Kwaśniewskim[30] i Leszkiem Millerem[31]. Według jej wspomnień niektóre bliskie kontakty z politykami prowadziła równolegle[32]. Według jej oceny sama nie planowała erotycznych kontaktów z posłami, zaś wynikały one z jej atrakcyjność i dążeń tychże mężczyzn, zaś wszystkie kontakty seksualne z nimi były dobrowolne z obu stron, poza przypadkiem z Andrzejem Kernem, który użył wobec niej przemocy[33][34]. W opinii autorki w ówczesnym Sejmie zdecydowana większość mężczyzn miała na celu kontakty z kobietami, spożywanie alkoholu oraz plotkarstwo (dosł. seks, wóda i ploty)[35].

W książce Potocka wspomina także o znajomościach z kobietami, jako że w tym czasie przez pewien czas zamieszkiwała w Warszawie z koleżanką[36]. Ponadto była blisko zaznajomiona z posłanką Ewą Spychalską[37], kobietą o imieniu Iwona[38] i z Anną Garwolińską[39]. Z dwiema ostatnimi Potocka założyła fikcyjne Stowarzyszenie Pani Walewskiej w Walewicach, obwołała się prezesem honorowym tegoż i z tego względu była uważana przez posłów za hrabinę[40]. Tym niemniej, na dopytywanie o swoje pochodzenie arystokratyczne i o genealogię rodu, nie była w stanie udzielić odpowiedzi[5]. Potocka wzmiankuje także świat dziennikarski w Sejmie RP, wspominając o Towarzystwie Adoracji Tomasza Lisa[41].

Następstwa

Z czasem w prasie pojawiały się informacje o jej rzekomych kontaktach prywatnych z niektórymi posłami (według Potockiej politycy sami nagłaśniali te sprawy)[42]. Informowano m.in. o tym, że po zaciągnięciu pożyczek Potocka jest dłużna klubom parlamentarnym i politykom łącznie 871 mln zł[43][5]. Przekazywano również informację, jakoby zamieszkiwała w hotelu Marriott, który opuściła rzekomo nie uiszczając rachunku na 10 mln zł.[5]. Pojawiały się także doniesienia o tym, że Potocka zwykła wykonywać zdjęcia dokumentujące bliskie spotkania z parlamentarzystami, a później oczekiwała pieniędzy za ich wykupienie[5]. Według jej relacji, po nagłośnieniu jej osoby w sferze publicznej, w sierpniu 1992 odwiedzili funkcjonariusze Urzędu Ochrony Państwa, którzy wypytywali o jej kontakty z Aleksandrem Kwaśniewskim i środowisko SdRP[44][45], a także mieli przedstawić wiedzę służb na temat jej rzekomych malwersacji finansowych podczas pobytu w Gdańsku[46]. Agenci UOP usiłowali wydobyć od Potockiej informacje dotyczące świata polityki i biznesu[45]. Jak opowiadała, w tym czasie została napadnięta w Łazienkach i duszona[47][45]. Po kilku spotkaniach z funkcjonariuszami UOP zasugerowali oni Potockiej niepojawianie się w Sejmie[48].

W drugiej połowie 1992 zdecydowała o napisaniu i wydaniu książki, opisującej jej wspomnienia z życia parlamentarnego[49]. Początkowo publikacja miała zostać wydana przez Jerzego Urbana, później przez Polską Oficynę Wydawniczą „BGW” Romana Górskiego[50]. W tym okresie zamieszkiwała wówczas w najmowanym mieszkaniu na warszawskim Mokotowie[51], a w październiku 1992 przeniosła się do hotelu Sobieski, gdzie w tym miesiącu została zatrzymana przez policję i przebywała w areszcie na Grochowie przez dwa dni[52]. Wobec braku umiejętności do profesjonalnego napisania zaplanowanej książki Domaros skorzystała fachowości pisarskiej związanego z wydawnictwem BGW dziennikarza, Jerzego Skoczylasa, który jako tzw. ghostwriter zredagował przekazane przez nią zwierzenia (początkowo pojawił się także pomysł wydania wywiadu-rzeki)[53][54][55][56]. W tym celu przez cztery dni przebywała w Krakowie i pracowała wraz ze Skoczylasem[53]. Powstał wówczas pierwotny maszynopis książki, który trafił do niektórych polityków (np. Jacek Kuroń już wtedy potwierdził prawdziwość podanych faktów)[57]. Jeszcze przed wydaniem książki Skoczylas w artykułach na łamach „Gazety Krakowskiej” opisywał osobę Marzeny Domaros w sposób niepochlebny[58]. Na tydzień przed oddaniem książki do druku BGW odstąpiła treść publikacji do Domu Wydawniczego „Refleks”[57]. W trakcie drukowania książki Prokuratura Rejonowa w Gdańsku 12 listopada 1992 wydała list gończy za Marzeną Domaros w związku z prowadzonym postępowaniem, w którym była podejrzewana o kradzieże, przywłaszczenia i oszustwa[59].

Tuż przed wydaniem informowano, że planowana publikacja ma nosić tytuł Życie erotyczne Sejmu I kadencji, a autorem pomysłu na tytuł miał być prof. Aleksander Krawczuk (ówczesny poseł)[5].

Jeszcze przed premierą książka została obwołana bestsellerem, zaś drukarnia nie nadążała z zamówieniami hurtowników, wobec czego zmuszona była przejść na pracy w trybie trzyzmianowym[60]. W listopadzie 1992 książka została wydana pod tytułem Pamiętnik Anastazji P.[61]. Pozycja była sprzedawana w cenie niespełna 50 tys. zł.[62]. Publikacja sprzedała się w nakładzie 400 tys. egzemplarzy[1][63]. Według relacji samej Domaros dzięki wydaniu książki było możliwe oddanie długów zaciąganych przez nią przez trzy wcześniejsze lata[64]. Przyznała, że po trzech miesiącach od wydania książki otrzymała od wydawcy honorarium w wysokości ok. 400 mln, co umożliwiło jej spłatę gdańskich długów sięgających 100 mln zł[65].

Wicemarszałek Andrzej Kern nie potwierdził treści z książki dotyczących jego osoby, określając je jako brednie i oszczerstwa[66]. W związku z publikacją książki, przeciwko jej autorce, Stefan Niesiołowski wytoczył proces w sądzie; w książce tej autorka opisała go jako lubieżnego erotomana[1]. W komentarzu poseł stwierdził, iż nie zadaje się z prostytutkami[67]. Według Potockiej sam Niesiołowski opowiadał w Sejmie, że z nią sypia[43]. W sprawie publikacji Aleksander Kwaśniewski zamierzał pozwać wydawcę książki, zaś Leszek Miller nie chciał podejmować żadnych kroków prawnych[68]. Sama Marzena Domaros złożyła w Sądzie Wojewódzkim w Warszawie pozew o ochronę dóbr osobistych przeciw marszałkowi Sejmu RP Wiesławowi Chrzanowskiemu za to że Erotyczne immunitety nazwał paszkwilem opartym na relacjach prostytutki[69]. Jedną z konsekwencji, które spowodowało wydanie książki, było wprowadzenie większych restrykcji wobec dziennikarzy pracujących w Sejmie[70].

Wśród samych posłów oraz w prasie osoba Potockiej była kreowana w wielu postaciach i wyjaśnieniach, snuto wizje o jej roli agentki służb (dawnej UB i obecnego UOP bądź Policji), szpiega różnych partii, wtyczki polityków czy biznesmenów (np. właścicieli kasyn, usiłujących wpłynąć na kształt ustawy o grach liczbowych) i dziennikarzy (np. Jerzego Urbana), którzy rzekomo mieli wysłać ją do Sejmu[71][5]. Już po nagłośnieniu sprawy, w zbliżonej opinii wypowiadających się dla prasy polityków znających Potocką, była ona dla nich osobą nieatrakcyjną fizycznie[5]. Po wydaniu Erotycznych immunitetów w prasie były publikowane sondy wśród Polaków na temat prawdziwości wspomnień Potockiej, sympatii do niej i polityków, oraz dotyczące oceny zdrad polityków[72]. Według jej wspomnień celem wydania książki było ukazanie szerszemu audytorium niewielkiego wycinka pracy o Sejmie[65]. W odniesieniu do osoby Andrzeja Kerna traktowała to także jako rodzaj zemsty[65].

W związku z nagłośnieniem sprawy w opinii publicznej Marzena Domaros wydała kontynuację pierwszego wydawnictwa[73], która została wydana w 1993 pod tytułem Anastazja P. raz jeszcze. Immunitetów i afer ciąg dalszy[74][75].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Andrzej Rozen, Cezary Łazarewicz: Mówiła: „Każdy, kto zobaczy moje piersi, zrobi wszystko, czego zażądam”. Kim była Anastazja Potocka?. newsweek.pl, 2018-06-05. [dostęp 2019-12-15].
  2. ↑ a b Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 3.
  3. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 5-6.
  4. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 130.
  5. ↑ a b c d e f g h A. Ł.. Kim była Anastazja P.? Tajemnicza dama polskiego parlamentu. „Dziennik Bałtycki”. Nr 268, s. 3, 14/15 listopada 1992. 
  6. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 145.
  7. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 23.
  8. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 23-40, 52, 130.
  9. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 41-49.
  10. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 113-115.
  11. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 7-22.
  12. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 7-8, 14, 19.
  13. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 37, 117-122.
  14. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 41-42.
  15. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 37-38.
  16. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 33, 50-63.
  17. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 64-72.
  18. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 33, 50, 56, 67, 72-73.
  19. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 71-72.
  20. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 74-85.
  21. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 74-75.
  22. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 79-81.
  23. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 89-90.
  24. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 93-96.
  25. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 95-97.
  26. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 98-101.
  27. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 101-103.
  28. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 60, 105-107.
  29. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 14-18.
  30. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 28-31, 39.
  31. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 45-46, 48-49.
  32. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 33-34.
  33. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 15.
  34. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 81, 131-132.
  35. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 86, 87.
  36. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 43.
  37. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 33, 43, 56-57, 81, 86, 108-112, 113, 120.
  38. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 60, 75, 105-106, 117, 118, 124-125, 130.
  39. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 81, 125-126, 131.
  40. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 55, 123-124.
  41. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 92-93.
  42. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 130.
  43. ↑ a b Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 131.
  44. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 128-130.
  45. ↑ a b c Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 11.
  46. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 9-10.
  47. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 130-131.
  48. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 14.
  49. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 16-17.
  50. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 19.
  51. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 17.
  52. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 19-21.
  53. ↑ a b Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 21.
  54. ↑ Sylwia Czubkowska, Oto prawdziwi autorzy widma, Dziennik.pl, 19 lutego 2010.
  55. ↑ Historia Anastazji P. Rozpowiadała o seksie z polskimi politykami. I nagle zniknęła!. fakt.pl, 2013-01-16. [dostęp 2019-12-15].
  56. ↑ Witold Głowacki: Anastazja Potocka vel Marzena Domaros. Co się stało z pierwszą skandalistką III RP? ("Pamiętniki Anastazji P. Erotyczne immunitety”). polskatimes.pl, 2019-02-01. [dostęp 2019-12-15].
  57. ↑ a b Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 22.
  58. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 28-29.
  59. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 23-24.
  60. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 25.
  61. ↑ Anastazja. Pamiętnik 1992 ↓, s. 3, 130.
  62. ↑ Narozrabiałaś Anastazjo P.. „Nowiny”. Nr 235, s. 1-2, 1 grudnia 1992. 
  63. ↑ Cezary Łazarewicz: Hrabina z PGR. wprost.pl, 2013-08-04. [dostęp 2019-12-28].
  64. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 30.
  65. ↑ a b c Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 138.
  66. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 80.
  67. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 74.
  68. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 137.
  69. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 67-73.
  70. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 140.
  71. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 7-9.
  72. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 133-134.
  73. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 6.
  74. ↑ Anastazja. Raz jeszcze 1993 ↓, s. 3.
  75. ↑ Marzena Domaros. Biblioteka sejmowa. [dostęp 2017-02-11].

Bibliografia