Pancerniki typu South Dakota (1920)

Dwa typy pancerników były nazwane od okrętów noszących nazwę USS „South Dakota”. Aby zobaczyć typ, którego jednostki walczyły w II wojnie światowej zobacz Pancerniki typu South Dakota (1939)

Pancerniki typu South Dakota (1920)

Kraj budowy	USA
Wejście do służby	nie wprowadzono
Planowane okręty	6
Zbudowane okręty	0
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa 43.200 ton pełna 47.000 ton
Długość	208 m (684 stopy)
Szerokość	32 m (105 stóp)
Zanurzenie	10,1 m (33 stopy)
Napęd	patrz w tekście
Prędkość	23 węzły (43 km/h)
Załoga	razem 1191 (62 oficerów i 1129 podoficerów i marynarzy)
Uzbrojenie	patrz w tekście

Pancerniki typu South Dakota – typ amerykańskich pancerników z okresu po I wojnie światowej, których budowa została przerwana z powodu ustaleń traktatu waszyngtońskiego. Do budowy okręty zatwierdzono 4 marca 1917. Położenie stępki 6 okrętów nastąpiło w 1920 roku. W wyniku ustaleń traktatu ich budowa została wstrzymana 8 lutego 1922 roku, a nieukończone kadłuby stojące na pochylniach sprzedano na złom w 1923 roku, gdy budowa została ukończona w 11 – 38 procentach. Pierwszy typ South Dakota opierał się na projekcie pancerników typu Colorado^[1], ze znacznymi zmianami. Okręty te miały być wolniejsze, ale mocniej uzbrojone i opancerzone w stosunku do typu Lexington

Typ South Dakota został zamówiony w tym samym programie „second-to-none” w którym zostały zamówione krążowniki liniowe typu Lexington, które później zostały przeznaczone do konwersji na lotniskowce ze względu na to, że ich konstrukcja była zaprojektowana do osiągania większych prędkości. Dwa kadłuby okrętów typu Lexington zostały przerobione na lotniskowce typu Lexington, pozostałe dziesięć okrętów budowanych w programie z 1917 roku (cztery krążowniki liniowe i sześć pancerników) zostało złomowanych.

Podobnie jak typ Lexington, South Dakota były dużymi okrętami, których wyporność była o około jedną trzecią większa od poprzedników. Były klasycznymi amerykańskimi pancernikami: dobrze zabezpieczonymi przeciw ogniowi artyleryjskiemu i torpedami, ciężko uzbrojonymi, ale relatywnie wolnymi (prawdopodobna ich prędkość wynosiłaby 23 węzły), budowanymi do zwyciężania w bojach toczonych przy pomocy dział najcięższego kalibru w szyku liniowym. Ich główne uzbrojenie było o pięćdziesiąt procent większe (12 do 8) od poprzedników, a ich 16-calowe działa należały do silniejszego typu w porównaniu do tych, w jakie były wyposażone okręty je poprzedzające. Po przerwaniu budowy niektóre elementy uzbrojenia zostały wykorzystane do wzmocnienia obrony brzegowej. Pancerz i kotły z pancerników South Dakota zostały także wykorzystane do zmodernizowania starych pancerników^[2].

Dane techniczne

• Uzbrojenie
  • 12 dział kalibru 406 mm z lufami o długości 50 kalibrów (4 x III)
  • 16 dział kalibru 152 mm z lufami o długości 53 kalibrów (16 x I)
  • 8 działa przeciwlotnicze kalibru 76 mm z lufami o długości 50 kalibrów (8 x I)
  • dwie wyrzutnie torped kalibru 533 mm (podwodne)
• Napęd
  • 2 turbiny parowe połączone z dwoma trójfazowymi generatorami (28 kV każdy), napędzające dwa silniki elektryczne
  • 16 kotłów Babcock & Wilcox opalanych ropą,
  • moc 60 000 shp
  • 4 śruby

Okręty tego typu

• USS „South Dakota” (BB-49)
• USS „Indiana” (BB-50)
• USS „Montana” (BB-51)
• USS „North Carolina” (BB-52)
• USS „Iowa” (BB-53)
• USS „Massachusetts” (BB-54)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Galeria zdjęć z www.navsource.org