Pancerniki typu Victoria

Pancerniki typu Victoria
Ilustracja
HMS „Victoria”
Kraj budowy

 Wielka Brytania

Użytkownicy

 Royal Navy

Wejście do służby

1890-1891

Wycofanie

1893-1907

Planowane okręty

2

Zbudowane okręty

2

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 10 470 dt
11 020 t

Długość

110,64 m

Szerokość

21,34 m

Zanurzenie

8,15 m

Napęd

8 kotłów parowych, 2 maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 8 000 ihp, 2 śruby

Prędkość

16,75 węzła

Załoga

550

Uzbrojenie

2 działa kal. 413 mm (2 × I)
10 dział kal. 152 mm (10 × I)
1 działo kal. 254 mm
12 dział kal. 152 mm (12 × I)
12 dział 6-funtowych (kal. 57 mm,, 12 × I)
12 dział 3-funtowych (kal. 47 mm, 12 × I))
6 wyrzutni torped kal. 356 mm

Opancerzenie

burty do 457 mm, grodzie 406 mm, wieże artyleryjskie 432 mm, pomost bojowy 356 mm

Pancerniki typu Victoria – seria dwóch brytyjskich pancerników wieżowych, zbudowanych pod koniec lat. 80. XIX wieku.

W skład serii wchodziły dwa okręty: „Victoria” i „Sans Pareil”.

Opis konstrukcji

Miały być ulepszoną wersją pancernika„Conqueror”[1].

Głównym konstruktorem okrętów był Nathaniel Barnaby. Była to jego ostatnia konstrukcja okrętów wojennych, uznawana za najbardziej udaną[2].

Były to ostatnie pancerniki brytyjskie z pojedynczą wieżą artylerii głównej. Dla tego typu zostały specjalnie zaprojektowane działa kalibru 413 mm, które zostały umieszczone w wieży dziobowej. Na rufie znajdowała się wieża z pojedynczym działem kal. 254 mm. Artyleria średnia kalibru 152 mm (12 dział) była umieszczona w kazamatach (po 6 na każdej burcie). Pancerniki były także wyposażone w cztery wyrzutnie torpedowe kal. 356 mm, po jednej na dziobie, rufie i każdej burcie[3].

Przekrój wieży artylerii 413 mm w almanachu Brassey’s z 1888–1889 r.

Pancerniki miały niską wolna burtę (ok. 3 metrów), co wynikało z ich przeznaczenia głównie do służby na Morzu Śródziemnym. Pomimo tego zachowywały się stabilnie na morzu, lecz fale dziobowe zalewały pokład dziobowy, co utrudniało prowadzenie ognia z wieży artylerii głównej[2].

Wygląd okrętów typu Victoria w almanachu Brassey’s z 1888–1889 r.

Były to pierwsze brytyjskie pancerniki wyposażone w dwie pionowe czterocylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania typu compound, produkcji firmy Humphreys, napędzające dwie czterołopatowe śruby okrętowe. Kominy były ustawione obok siebie[3].

Służba w skrócie

 Więcej w artykułach o poszczególnych okrętach

„Victoria” weszła do służby w 1890, a „Sans Pareil” w 1891. Oba początkowo służyły we Flocie Śródziemnomorskiej. „Victoria” zatonęła wskutek kolizji z pancernikiem „Camperdown” podczas manewrów w pobliżu Trypolisu 22 czerwca 1893[4].

„Sans Pareil” od 1895 do 1901 (z przerwą na remont w 1899–1900) stacjonował jako okręt strażniczy w Sheerness. Potem był w rezerwie. Został złomowany w 1907.

Sans Pareil

Przypisy

  1. ↑ Parkes 1970 ↓, s. 330.
  2. ↑ a b Parkes 1970 ↓, s. 336.
  3. ↑ a b Chesneau, Koleśnik i Campbell 1979 ↓, s. 30.
  4. ↑ Parkes 1970 ↓, s. 337–339.

Bibliografia

  • Ray A. Burt: British Battleships 1889-1904. Barnsley: Seaforth Publishing, 2013, s. 42–47. ISBN 978-1-84832-173-1. (ang.).
  • Roger Chesneau, Eugène M. Koleśnik, N.J.M. Campbell: Conway’s All the World's Fighting Ships: 1860-1905. Londyn: Conway Maritime Press, 1979, s. 30–31. ISBN 0-85177-133-5. (ang.).
  • Oscar Parkes: British Battleships, "Warrior" 1860 to "Vanguard" 1950: a History of Design, Construction and Armament. Londyn: Seeley Services & Co., 1970, s. 330–339. ISBN 978-0-85422-002-1. (ang.).
Pancerniki typu Victoria

Media użyte na tej stronie