Pandaros

Pandaros (Πάνδαρος) – w mitologii greckiej dowódca kontyngentu Likyjczyków walczącego w wojnie trojańskiej po stronie Trojan, znakomity łucznik.

Był synem Likaona, władcy położonej w Licji Zelei[1][2]. W sztuce łuczniczej szkolił go sam Apollo[1][3]. Wbrew radom ojca przybył pod Troję jako piechur, rezygnując z koni i wozu[1][4]. W czasie rozejmu między Trojanami a Achajami, gdy Menelaos toczył pojedynek z Parysem, Pandaros za podpuszczeniem wrogiej Trojanom Ateny, która przybrała na ten czas postać Trojańczyka Laodokosa, wypuścił w kierunku Menelaosa strzałę, doprowadzając w ten sposób do wznowienia walk[1][2][3][4]. Zginął z ręki Diomedesa[1][2][3][4].

Jego postać pojawia się w poemacie Chaucera Troilus i Criseyda oraz sztuce Troilus i Kresyda Williama Shakespeare’a[4].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2008, s. 275. ISBN 978-83-04-04673-3.
  2. ↑ a b c Vojtech Zamarovský: Bogowie i herosi mitologii greckiej i rzymskiej. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 345. ISBN 83-7183-239-7.
  3. ↑ a b c Joël Schmidt: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Katowice: Wydawnictwo „Książnica”, 2001, s. 235. ISBN 83-7132-526-6.
  4. ↑ a b c d Jenny March: Dictionary of Classical Mythology. Oxford: Oxbow Books, 2014, s. 366–367. ISBN 978-1-78297-635-6.