Parafia Nawrócenia św. Pawła Apostoła w Warszawie

Ten artykuł od 2018-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Parafia Nawrócenia Świętego Pawła Apostoła
Kościół parafialny
Państwo	Polska
Siedziba	Warszawa
Adres	ul. Kobielska 10 04-359 Warszawa
Data powołania	1948
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Diecezja	warszawsko-praska
Dekanat	grochowski
Kościół	Kościół Nawrócenia św. Pawła Apostoła w Warszawie
Proboszcz	ks. Bogusław Kowalski
Wspomnienie liturgiczne	Nawrócenia św. Pawła Apostoła
Położenie na mapie Warszawy (c) Mfloryan at pl.wikipedia, CC BY 2.5 Parafia Nawrócenia Świętego Pawła Apostoła
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Parafia Nawrócenia Świętego Pawła Apostoła
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Parafia Nawrócenia Świętego Pawła Apostoła
52°14′50,75″N 21°05′23,05″E/52,247431 21,089736
Strona internetowa

Parafia Nawrócenia Świętego Pawła Apostoła – parafia rzymskokatolicka w Warszawie (dekanat grochowski). Obsługiwana przez księży diecezjalnych.

Parafia została erygowana w 1948^[1]. Obecny kościół parafialny Nawrócenia św. Pawła Apostoła został zbudowany w latach 1978–1985.

Historia

Parafia Nawrócenia św. Pawła Apostoła w Warszawie została erygowana w lipcu 1948 roku przez kard. Augusta Hlonda. Została ona wydzielona z części parafii Bożego Ciała, Matki Bożej Nieustającej Pomocy i Najczystszego Serca Maryi. Tymczasowym miejscem jej funkcjonowania była kaplica Braci Albertynów przy ul. Grochowskiej 194/196. Od początku istnienia parafii, władze kościelne czyniły starania o możliwość budowy kościoła na co władze nie wyrażały zgody.

9 sierpnia 1948 r. urząd kwaterunkowy opieczętował kaplicę, w której odprawiane były nabożeństwa, oraz mieszkania księży. Pretensje do lokali, w których mieściła się – zlikwidowana przez władze – szkoła i internat Albertynów rościło sobie kuratorium szkolne. Interwencję w Ministerstwie Administracji Publicznej podjął sekretarz Episkopatu, bp Zygmunt Choromański. Później sprawą zajmowali się członkowie Prezydium Rady Narodowej czy Wojewódzkiej Komisji Lokalowej. Gdy 22 sierpnia 1948 r. siłą usiłowano wprowadzić Kuratorium, wierni zajęli stanowczą postawę. Bp Choromański pisał: „Przybyłe milicja XVII Komisariatu i inne wyższe władze bezpieczeństwa, widząc stanowczą postawę wiernych, nakazały przedstawicielom Urzędu Kwaterunkowego i Kuratorium opuścić teren aż do decyzji wyższych władz”.

Mimo wielu kłopotów (np. księża musieli wynajmować mieszkania w różnych częściach parafii), życie religijne rozwijało się. Powstał Żywy Różaniec, Caritas, Krucjata Eucharystyczna, chór kościelny. 28 października 1951 r. parafia została oddana opiece Najświętszego Serca Jezusowego. W rok później dla wiernych nie mieszczących się w kaplicy zbudowano prowizoryczny ołtarz w oknie kaplicy, później dobudowano taras. W 1959 r. powstała kaplica Matki Bożej Częstochowskiej, a w 1968 r. kaplica św. Józefa. Ta ostatnia, po roku istnienia spłonęła. Jednak już dziesięć dni po pożarze, w odremontowanej kaplicy odbywały się nabożeństwa. W tym okresie proboszczem był ks. Stanisław Czapski, który pełnił swą funkcję przez 21 lat, tj. do 1969 r.

Msze św. celebrowane były w niedziele i święta równocześnie w trzech kaplicach, w których w dni powszednie odbywała się katechizacja.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Informacje o parafii na stronie diecezji warszawsko-praskiej
• Strona parafii