Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Opactwie

Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Zespół klasztorny
Państwo	Polska
Siedziba	Opactwo
Adres	Opactwo 17 26-922 Sieciechów
Data powołania	pierwsza poł. XII w.
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Diecezja	radomska
Dekanat	czarnolaski
Kościół	Wniebowzięcia NMP
Proboszcz	ks. Jacenty Rejczak
Wezwanie	Wniebowzięcia NMP
Wspomnienie liturgiczne	15 sierpnia
Położenie na mapie gminy Sieciechów Parafia Wniebowzięcia NMP
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Parafia Wniebowzięcia NMP
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Parafia Wniebowzięcia NMP
Położenie na mapie powiatu kozienickiego Parafia Wniebowzięcia NMP
51°32′05″N 21°46′12″E/51,534722 21,770000

Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Opactwie – rzymskokatolicka parafia w Opactwie, w powiecie kozienickim, województwo mazowieckie.

Historia

Opactwo benedyktynów w Sieciechowie założone zostało w pierwszej połowie XII w. na kępie wiślanej. W Opactwie znajduje się klasztor benedyktyński, założony przez benedyktynów sprowadzonych przez Sieciecha z Prowansji.

Kościół

Pierwotny kościół zakonny pw. Wniebowzięcia NMP i Dziesięciu Tysięcy Męczenników był drewniany, wyposażony w latach 1132–1139 przez księcia Bolesława Krzy­woustego i Sieciecha Młodszego z rodu Toporczyków, cześnika książęcego (prawdopodobnie już wtedy komesa). Część historyków uważa, że pierwotnej fundacji dokonał Sieciech Młodszy po słynnej pielgrzymce do St. Gilles, którą odbył w ramach podziękowania za uratowanie życia w wyprawie na Kołobrzeg. Losy Sieciecha młodszego w wyprawie na Kołobrzeg szeroko opisał współczesny mu opat klasztoru św. Idziego w St. Gilles występuje obok kilku rycerzy polskich właśnie m.in. „Setehus” (Sieciech). Sieciech zwany Młodszym współfundator klasztoru zmarł 5 maja (po 1145 r.)

Nowy, także drewniany, klasztor pochodził z 1530 r. Rozbudowany i obwarowany w 1580 r. przez opata Józefa Wereszczyńskiego. Uległ spaleniu w 1682 r. Obecny jest murowany i został wzniesio­ny za opatów Józefa Kurdwanowskiego (1739–1748) i Wawrzyńca Bułharewicza (1748–1767). Wewnątrz ozdobiony był polichromią za opata Leonarda Prokopowicza w latach 1769–1779.

Konsekracji kościoła dokonał w 1780 r. biskup lubelski Jan Kanty Lenczewski. Po kasacie za­konu kościół funkcjonował jako parafialny.

W latach 1845–1879 był opuszczony i zaniedbany. Stał się magazynem dla majątku rosyjskiego generała. Sprzęty kościelne na polecenie bp. Józefa Goldtmanna zostały rozdane innym parafiom. Rewindykacja od władz rosyjskich dokonała się staraniem ks. Wincentego Wołosewicza za zgodą cara.

W latach 1879–1884 kościół został odnowiony, a w 1885 r. na nowo konsekrowany przez bp. Antoniego Ksawerego Sotkiewicza. Po znisz­czeniach I wojny światowej był odnawiany staraniem ks. Aleksandra Siweckiego. W latach 1943–1946 malarze wysiedleni z Pelplina: Alojzy Teichert, Władysław Drapiewski i jego brat odnowili malaturę rokokową. Po zniszczeniach II wojny światowej kościół ponownie był od­nowiony. Restauracji dokonano też w latach 1972–1974.

Do dziś z zabudowań klasztornych zachowały się: dawny przeorat (obecnie plebania) z herbem klasztoru nad drzwiami wejściowymi, sklepienia w większości kolebkowe lub kolebkowo-krzyżowe, część wschodnia z fragmentem ściany romańskiej i dawnego refektarza, sklepiona kolebkowo z lune­tami i obok sala sklepiona kolebką krzyżową (obecnie zakrystia i mieszkania dla sióstr), jak też dawny pałac opacki o charakterze klasycystycznym i dziedziniec przed klasztorem.

Kościół jest budowlą późnobarokową, zbudowaną na planie krzyża greckiego o krótszych ramionach transeptu.

Proboszczowie

Zasięg parafii

Do parafii należą wierni z następujących miejscowości: Bąkowiec, Kępice, Łoje, Nagórnik, Opactwo, Przewóz, Wola Klasz­torna, Zalesie i Zbyczyn^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Diecezji Radomskiej - 2007 ISBN 978-83-920767-7-3