Paramaribo
Państwo | |
---|---|
Dystrykt | |
Data założenia | 1603 |
Powierzchnia | 183 km² |
Wysokość | 3 m n.p.m. |
Populacja (2012) • liczba ludności • gęstość |
|
Nr kierunkowy | +597 |
5°49′25″N 55°10′11″W/5,823611 -55,169722 | |
Strona internetowa |
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
Państwo | |
---|---|
Typ | kulturowy |
Spełniane kryterium | II, IV |
Numer ref. | |
Region[b] | Ameryka Łacińska i Karaiby |
Historia wpisania na listę | |
Wpisanie na listę | |
Paramaribo[1] nazywane także Parbo[2] – stolica Surinamu, położona nad rzeką Surinam, na wybrzeżu Oceanu Atlantyckiego.
W 2002 roku zabytkowe centrum Paramaribo zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Nazwa
Pochodzenie nazwy miasta nie jest do końca wyjaśnione i istnieje ok. 20 różnych hipotez[3]. Jedna z nich upatruje związku z wyrażeniem z języka Indian Tupi-Guarani para maribo, co w dosłownym tłumaczeniu oznacza „ludzi znad wielkiej rzeki”[3]. Inna – z wyrażeniem z języka Indian Carib-Karina paramuru, nazwy jednego z drzew[3]. Jednak za najbardziej prawdopodobne uznaje się pochodzenie od paramaru-bo, gdzie paramaru oznacza tęczę, a bo – miejsce[3].
Historia
Początki Paramaribo sięgają czasów prekolumbijskich, kiedy na zachodnim brzegu Surinamu 15 km od wybrzeża Oceanu Atlantyckiego istniała wioska indiańska, w pobliżu której w 1614 roku osiedli czasowo handlarze holenderscy[2][4]. Położenie to pozwalało na funkcjonowanie portu w głębi lądu bez ryzyka, że statki utkną na mieliźnie[2].
W XVII wieku działali tu również krótko handlarze francuscy, którzy wznieśli pierwszy drewniany fort[2]. W 1651 roku angielski gubernator Barbadosu Francis Willoughby (1613–1666) założył tu prywatną posiadłość i rozbudował francuski fort, nadając mu nazwę Fort Willoughby[3]. Willoughby promował osadnictwo w regionie i rozwój plantacji trzciny cukrowej[3]. Podczas II wojny angielsko-holenderskiej Fort Willoughby został zdobyty przez wojska holenderskie pod dowództwem admirała Abrahama Crijnssena, który zmienił nazwę osady na Nieuw Middelburg oraz fortu na Fort Zeelandia[3]. Na mocy traktatu w Bredzie z 1667 roku kończącego II wojnę angielsko-holenderską Paramaribo przeszło w ręce holenderskie[3]. Brytyjczycy jednak ponownie zajęli fort pod koniec 1667 roku, lecz Crijnssen odbił fort ponownie w 1668 roku[3]. W 1683 roku gubernatorem Surinamu został Cornelis van Aerssen van Sommelsdijck (1637–1688), który wzniósł swoją siedzibę w Paramaribo i rozbudował fort[3]. Van Aerssen został zamordowany podczas buntu własnych żołnierzy w 1688 roku[3].
Na początku XVIII wieku Paramaribo było dobrze prosperującym ośrodkiem eksportu cukru, z ok. 500 domami i dzielnicami niewolników pracujących na okolicznych plantacjach[3]. Bagniste tereny Paramaribo zostały odwodnione poprzez system kanałów, co umożliwiło dalszy szybki rozwój miasta w drugiej połowie XVIII wieku[3]. Bezpieczeństwo miasta zostało zwiększone poprzez budowę fortu Nieuw Amsterdam i do Paramaribo przenieśli się właściciele plantacji, pozostawiając plantacje w rękach zarządców[5][4]. Na początku XIX wieku Paramaribo miało 2 tysiące domów, a jego mieszkańcy czerpali dochody z eksportu cukru produkowanego w ponad 600 plantacjach[5]. Centrum miasta dwukrotnie strawił pożar – w 1821 i 1832 roku – spaliło się 400 domów[5]. W połowie XIX wieku wiele plantacji podupadło wskutek złego zarządzania i abolicji – przetrwało mniej niż 100 plantacji, co odbiło się negatywnie na rozwoju gospodarczym Paramaribo[5]. W mieście zaczęli osiedlać się byli niewolnicy i zbiegowie, a także indiańscy, chińscy i jawajscy pracownicy sprowadzeni w latach 1873–1939 do pracy na plantacjach[5]. Kolejnym impulsem do rozwoju miasta było rozpoczęcie wydobycia złota w Borwnsbergu oraz boksytów w Moengo i Paranam[5]. W 1945 roku miasto miało 13 tys. domów i 75 tys. mieszkańców[5].
Paramaribo pozostawało w posiadaniu holenderskim od 1667 roku przez trzy stulecia, z wyjątkiem krótkich okresów panowania brytyjskiego w latach 1799–1802 i 1804–1815[3].
Miasto rozwinęło się dalej po II wojnie światowej dzięki przemysłowi (produkcji margaryny, cementu i piwa) i turystyce[6]. W Paramaribo funkcjonuje Anton de Kom Universiteit van Suriname założony w 1968 roku[6].
Architektura
Historyczne centrum Paramaribo obejmuje drewnianą zabudowę z okresu kolonialnego z zachowanym oryginalnym układem ulic[7], w trójkącie wyznaczonym przez rzekę Surinam na południu, kanał Sommelsdijck na północnym wschodzie i ulicę Zwartenhovenbrug Straat na północnym zachodzie[8]. W jego południowo-zachodniej części znajdują się[8]:
- Fort Zeelandia – fort z 1667 roku[7]
- Pałac Prezydencki – dawna siedziba gubernatora Surinamu z 1730 roku[7]
- Ogród Palmowy – założony przez gubernatora Surinamu Cornelisa van Aerssena van Sommelsdijcka i otwarty dla publiczności w 1685 roku
- Plac Niepodległości
a w części zachodniej[8]:
- katedra św. Piotra i Pawła – drewniany kościół redemptorystów z 1885 roku[4], najprawdopodobniej największy drewniany budynek na półkuli zachodniej[9]
- synagoga Neve Shalom – drewniana synagoga z 1830 roku przy Keizerstraat[10]
- meczet przy Keizerstraat – drewniany meczet przy Keizerstraat, wzniesiony obok synagogi Neve Shalom w latach 1929–1932[10]
W 2002 roku historyczne centrum Paramaribo zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO[7][11].
Zabytkowe centrum miasta
Fort Zeelandia
Plac Niepodległości
Miasta partnerskie
- Antwerpia, Belgia
- Hangzhou, Chiny
- Yogyakarta, Indonezja
- Willemstad, Curacao
Przypisy
- ↑ Nazewnictwo Geograficzne Świata. Zeszyt 1. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych, 2004, s. 96. ISBN 83-239-7552-3. (pol.).
- ↑ a b c d Philip Briggs: Suriname. Bradt Travel Guides, 2015, s. 69. ISBN 978-1-84162-910-0. [dostęp 2016-03-23]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Philip Briggs: Suriname. Bradt Travel Guides, 2015, s. 70. ISBN 978-1-84162-910-0. [dostęp 2016-03-23]. (ang.).
- ↑ a b c UNESCO: Paramaribo (Suriname) No 940rev. [dostęp 2016-03-23]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Philip Briggs: Suriname. Bradt Travel Guides, 2015, s. 71. ISBN 978-1-84162-910-0. [dostęp 2016-03-23]. (ang.).
- ↑ a b Paramaribo, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2016-03-23] (ang.).
- ↑ a b c d UNESCO: Historic Inner City of Paramaribo. [dostęp 2016-03-23]. (ang.).
- ↑ a b c Philip Briggs: Suriname. Bradt Travel Guides, 2015, s. 75. ISBN 978-1-84162-910-0. [dostęp 2016-03-23]. (ang.).
- ↑ Philip Briggs: Suriname. Bradt Travel Guides, 2015, s. 108. ISBN 978-1-84162-910-0. [dostęp 2016-03-23]. (ang.).
- ↑ a b Philip Briggs: Suriname. Bradt Travel Guides, 2015, s. 110. ISBN 978-1-84162-910-0. [dostęp 2016-03-23]. (ang.).
- ↑ World Heritage Committee Inscribes 9 New Sites on the World Heritage List. whc.unesco.org, 2002-06-26. [dostęp 2016-03-26]. (ang.).
Media użyte na tej stronie
bendera Indonesia
The flag of Curaçao is a blue field with a horizontal yellow stripe slightly below the midline and two white, five-pointed stars in the canton. The geometry and colors are according to the description at Flags of the World.
(c) Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed, CC BY-SA 4.0
Koloniale geschiedenis: Overzicht op voorgevels (opmerking: Suriname Reis Loek Tangel)
(c) Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed, CC BY-SA 4.0
Ministerie van Binnenlandse Zaken: Overzicht voorgevel en rechter zijgevel (opmerking: Suriname Reis Loek Tangel)
Autor: LLs, Licencja: CC BY-SA 4.0
Paramaribo city, capital of Suriname.
(c) Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed, CC BY-SA 4.0
Fort Zeelandia: Overzicht binnenplaats Fort Zeelandia (opmerking: Suriname reis Loek Tangel)
Surinaamse Islamitische Vereniging AAIIL Headquarters
Autor: Mark Ahsmann, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ministry of Finances and Court of Justice, Paramaribo.
Autor: Davidsoe (shifted by Rabanus Flavus), Licencja: CC BY-SA 4.0
This is a photo of a monument in Suriname identified by the ID
Autor: Mark Ahsmann, Licencja: CC BY-SA 3.0
Synagogue in Paramaribo
Autor: Ian Mackenzie from Ottawa, Canada, Licencja: CC BY 2.0
This is a photo of a monument in Suriname identified by the ID