Igrzyska paraolimpijskie

Igrzyska paraolimpijskie (pot. paraolimpiada) – drugie pod względem wielkości zawody sportowe w wielu dyscyplinach dla zawodników z niepełnosprawnościami fizycznymi, w tym także niepełnosprawnych z problemami mobilności, po amputacjach kończyn, z utratą wzroku i porażeniem mózgowym.

Igrzyska paraolimpijskie odbywają się co cztery lata, zazwyczaj kilka dni po igrzyskach olimpijskich, i są organizowane przez Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski (ang. International Paralympic Committee). Organizowane są zawody letnie i zimowe.

Igrzyska paraolimpijskie zrodziły się z małego spotkania brytyjskich weteranów II wojny światowej w 1948 roku, aby stać się jednym z największych międzynarodowych wydarzeń sportowych początku XXI wieku. Paraolimpijczycy dążą do traktowania na równi z pełnosprawnymi sportowcami olimpijskimi, jednakże istnieje duża różnica w finansowaniu sportowców olimpijskich i paraolimpijskich.

W 1960 r. z inicjatywy sir Ludwiga Guttmanna odbyły się pierwsze letnie igrzyska paraolimpijskie, zimowe w 1976 roku. Na igrzyskach paraolimpijskich można wystartować pod warunkiem uzyskania kwalifikacji, podobnie jak na igrzyskach olimpijskich. Każdoroczne minima są podwyższane ze względu na podnoszenie się poziomu sportowego. Począwszy od letnich igrzysk w 1988 roku i zimowych w 1992 roku igrzyska paraolimpijskie odbywają się w tym samym miejscu co igrzyska olimpijskie.

Historia

Prekursorzy

Sportowcy niepełnosprawni startowali w igrzyskach olimpijskich przed powstaniem igrzysk paraolimpijskich. Pierwszym niepełnosprawnym zawodnikiem, który wziął udział w igrzyskach olimpijskich był niemiecko-amerykański gimnastyk George Eyser w 1904, który miał jedną sztuczną nogę. Węgier Károly Takács startował w imprezach strzeleckich zarówno w 1948 roku, jak cztery lata później. Miał on amputowane prawe ramię, ale mógł strzelać używając lewej ręki. Innym niepełnosprawnym sportowcem, który wystąpił na olimpiadzie zanim odbyła się pierwsza paraolimpiada, była Lis Hartel, duńska jeździec, która cierpiała na polio i która w 1952 w Helsinkach i w 1956 w Sztokholmie gdzie odbywały się konkurencje jeździeckie Olimpiady w Melbourne zdobyła dwa srebrne medale w ujeżdżeniu^[1].

Pierwsze zorganizowane sportowe wydarzenie dla niepełnosprawnych sportowców odbyło się w dniu otwarcia Letnich Igrzysk Olimpijskich 1948 w Londynie. Urodzony w Niemczech dr Ludwig Guttmann ze Stoke Mandeville Hospital^[2], który uciekł z nazistowskich Niemiec dzięki pomocy Council for Assisting Refugee Academics w 1939 roku^[3], zorganizował zawody sportowe dla brytyjskich weteranów II wojny światowej z urazami rdzenia kręgowego. Pierwsze zawody w 1948 roku zostały nazwane międzynarodowymi grami dla wózków inwalidzkich, i miały być zbieżne z igrzyskami olimpijskimi^[4]. Celem dr Guttmana było stworzenie równoważnej z igrzyskami olimpijskimi, elitarnej konkurencji sportowej dla osób niepełnosprawnych^[4]. Zawody odbywały się ponownie w tym samym miejscu w 1952 roku, gdzie weterani holenderscy uczestniczyli u boku Brytyjczyków. Był to pierwszy międzynarodowy turniej tego rodzaju. Pierwsze zawody, znane także jako Stoke Mandeville Games, zapoczątkowały igrzyska paraolimpijskie^[5].

Klasyfikacja

Biorąc pod uwagę szeroki zakres niepełnosprawności na igrzyskach paraolimpijskich, istnieje kilka kategorii, w których zawodnicy rywalizują. Dopuszczalne niepełnosprawności są podzielone na sześć głównych kategorii. Kategorie te są następujące: po amputacji, porażenie mózgowe, niepełnosprawność intelektualna, wózek inwalidzki, niewidomi oraz „Les Autres” (dosł. „inni”). Do ostatniej z tych kategorii należą sportowcy z niepełnosprawnością, która nie należy do pozostałych pięciu kategorii, jak m.in. karłowatość, stwardnienie rozsiane i wrodzone zaburzenia. Kategorie te są w dalszym podziale na klasyfikacje, które zależne są od dyscypliny.

Kategorie

Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski ustanowił sześć kategorii niepełnosprawności. Zawodnicy mający jedna z tych niepełnosprawności są w stanie konkurować na Igrzyskach Paraolimpijskich, choć nie każdy sport może umożliwić start w danej kategorii niepełnosprawności. Kategorie te odnoszą się zarówno do Igrzysk odbywających się latem, jak i zimą.

• Amputacja: sportowcy o częściowej lub całkowitej utracie co najmniej jednej kończyny.
• Porażenie mózgowe: zawodnicy z nierozwijającym się uszkodzeniem mózgu, np. porażenie mózgowe, urazowe uszkodzenie mózgu, udar lub podobna niepełnosprawność wpływająca na kontrole mięśni, równowagi lub koordynacji.
• Niepełnosprawność intelektualna: sportowcy ze znacznym upośledzeniem funkcjonowania intelektualnego i ograniczeń związanych z zachowaniami adaptacyjnymi. Międzynarodowy Komitet Olimpijski zajmuje się przede wszystkim sportowcami z niepełnosprawnością fizyczną, ale grupa niepełnosprawności intelektualnej została dodana do niektórych igrzysk paraolimpijskich. Ta grupa obejmuje tylko nieliczną liczbę sportowców z niepełnosprawnością intelektualną. Ponadto organizowane przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski światowe igrzyska olimpijskie są otwarte dla wszystkich osób z niepełnosprawnością intelektualną.
• Wózek inwalidzki: zawodnicy z urazami rdzenia kręgowego i innych niepełnosprawności, które wymagają od nich konkurować na wózku inwalidzkim.
• niewidomi: zawodnicy z wadami wzroku, od częściowego widzenia do całkowitej ślepoty. Przewodnicy sportowców z upośledzeniem wzroku są bardzo ważną i podstawową częścią konkursu. Zawodnika i jego przewodnika uważa się za zespół i oboje są kandydatami do medalu.
• Les Autres: sportowców z niepełnosprawnością fizyczną, która nie wchodzi ściśle w ramach jednej z pięciu innych kategorii, takich jak karłowatość, stwardnienie rozsiane lub wady kończyn, spowodowane między innymi przez zanieczyszczenia talidomidu (nazwa tej kategorii to po francusku „inni”).

Nazwa i symbole

Formalnie nazwa „Paraolimpiada” pochodzi od greckiego przyimka παρά, para („przy” lub „obok”), a więc odnosi się do konkursu organizowanego równolegle z igrzyskami olimpijskimi^[6]. W Rzymie w 1960 roku odbyły się pierwsze letnie igrzyska, na których po raz pierwszy użyto nazwy „Paraolimpiada”.

„Dusza w ruchu” to motto ruchu paraolimpijskiego. Symbolem ruchu paraolimpijskiego są trzy znaki Agito (łac. jestem w ruchu) w kolorach najczęściej występujących na flagach świata: czerwonym, niebieskim i zielonym. Symbol Agito jest silnie związany z mottem Międzynarodowego Komitetu Paraolimpijskiego: Dusza w ruchu.

Poziom sportowy

Paraolimpijczycy mimo ograniczeń w pewnych aspektach życia są mocno wytrenowani w robieniu tego, co u danej jednostki niepełnosprawności nie przeszkadza. Charakteryzują się więc wydolnością fizyczną i możliwościami znacznie przewyższającymi możliwości człowieka, który nie jest sportowcem. Skutecznie potrafią nawiązać rywalizację z pełnosprawnymi sportowcami. Przykłady:

• Natalia Partyka – polska tenisistka stołowa, uczestniczka igrzysk olimpijskich w Pekinie 2008 i Londynie 2012, medalistka igrzysk paraolimpijskich,
• Jiří Ježek – czeski kolarz-paraolimpijczyk, który startując w 2008 w otwartych kolarskich Mistrzostwach Europy Środkowej Amatorów (z udziałem kolarzy zawodowych, także z pierwszej dywizji) na trudnej, przeszło 200-kilometrowej trasie zajął trzecie miejsce. Czech jechał bez prawej nogi^[7],
• Natalie du Toit – zawodniczka reprezentująca Republikę Południowej Afryki w pływaniu, uczestniczka igrzysk olimpijskich w Pekinie 2008 oraz igrzysk paraolimpijskich,
• Oscar Pistorius – zawodnik reprezentujący Republikę Południowej Afryki, biegacz, który na igrzyskach olimpijskich w Londynie w 2012 r. dotarł do półfinału na 400 m, startuje również w igrzyskach paraolimpijskich.

Dyscypliny paraolimpijskie

Igrzyska letnie:

• Łucznictwo
• Lekkoatletyka
• Boccia
• Kajakarstwo
• Kolarstwo
• Jeździectwo
• Piłka nożna drużyny 5
• Piłka nożna drużyny 7
• Goalball
• Judo
• Podnoszenie ciężarów
• Wioślarstwo
• Żeglarstwo
• Strzelanie
• Pływanie
• Tenis stołowy
• Siatkówka
• Koszykówka na wózkach
• Szermierka na wózkach
• Rugby na wózkach
• Tenis na wózkach

Igrzyska zimowe:

• Biathlon
• Hokej na siedząco (ang. Ice Sledge Hockey)
• Narciarstwo biegowe
• Narciarstwo alpejskie
• Curling na wózkach

Zobacz też

• Igrzyska olimpijskie niesłyszących
• Sporty niepełnosprawnych

Przypisy

Bibliografia

• „About the IPC”. International Paralympic Committee. Retrieved 2010-04-06
• Karen P. DePauw, Susan J. Gavron: Disability Sport. Champaign, United States: Human Kinetics, 2005. ISBN 0-7360-4638-0. (ang.).
• Paralympics History By Susana Correia in Accessible Portugal Online Magazine. accessibleportugal.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-06)].
• A „SPSL Archive”. Rsl.ox.ac.uk. 1933-12-24. Retrieved 2012-08-17. rsl.ox.ac.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-28)].
• „History of the Paralympic Movement”. Canadian Paralympic Committee. Retrieved 2010-04-07.. paralympiceducation.ca. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-02)].
• Making sense of the categories. BBC Sport. 2000-10-06. Retrieved 2010-04-07
• 2. Special Olympics and the Olympic Movement, Official website of the Special Olympics, 2006. info.specialolympics.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-07)].
• Visually impaired skiers put fate in guide’s hands, thestar.com, March 13, 2010

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona www IPC