Parasol

Budowa współczesnego parasola

Parasol (wł. parasole – dosłownie „słońcochron”) – przedmiot chroniący przed deszczem, słońcem lub śniegiem. Składa się z dwóch części: rączki oraz usztywnionego kawałka materiału, najczęściej o kształcie wielokąta foremnego.

Francuska elegantka z parasolem, Paryż 1905.

Pierwsze parasole były używane w starożytnym Egipcie około czterech tysięcy lat temu. W Chinach ok. 400 r. n.e. parasole wykonywane były z natłuszczonego papieru. Parasol został spopularyzowany w Europie przez Greków.

Thomas Wright, angielski pisarz z XVII wieku, w swoich Domestic Manners of the English opisał gentlemana, któremu sługa podaje parasol. John Evelyn w swym pamiętniku opisał pod datą 22 czerwca 1664 roku kolekcję rzadkich towarów luksusowych pokazanych mu przez niejakiego Thompsona — wśród nich był chiński parasol.

Na początku XVIII wieku rozpoczęto produkcję chińskich parasoli we Francji i Anglii.

4 maja 1715 roku Jean Marius opatentował we Francji składany parasol^[1]. W 1752 roku piszący z Paryża płk. (potem gen.) James Wolfe opisał ulicę pełną przechodniów używających parasoli do ochrony zarówno przed słońcem, jak i deszczem i zastanawiał się, dlaczego zwyczaj ten nie jest równie popularny w Anglii. Do końca XVIII wieku parasole noszono „odwrotnie”, tzn. stojąc opierano się o czubek, a nie o rączkę parasola.

Zobacz też

• bułgarski parasol

Przypisy

Bibliografia

• Darek Saracyn, Małgorzata Golewska-Stafiej: Wynalazki. Cz. 1. Warszawa: Media Service Zawada, 2006. ISBN 83-60165-44-0.