Parc Nacional d’Aigüestortes i Estany de Sant Maurici

Parc Nacional d’Aigüestortes i Estany de Sant Maurici
(c) DAVID ILIFF, CC BY-SA 3.0 Jezioro Sant Maurici
park narodowy
Państwo	Hiszpania
Położenie	Katalonia
Data utworzenia	1955
Akt prawny	Decreto de 21 de octubre de 1955 de creación del Parque Nacional de Aigüestortes i Estany de Sant Maurici
Powierzchnia	141,19 km²
Położenie na mapie Katalonii © Sémhur / Wikimedia Commons, CC BY-SA 4.0 Parc Nacional d’Aigüestortes i Estany de Sant Maurici
Położenie na mapie Hiszpanii Parc Nacional d’Aigüestortes i Estany de Sant Maurici
42°35′13″N 0°58′28″E/42,586944 0,974444

Jedno z jezior polodowcowych

Parc Nacional d’Aigüestortes i Estany de Sant Maurici^[1] (hiszp. Parque Nacional de Aigüestortes y Lago de San Mauricio) – park narodowy w Hiszpanii, jedyny park narodowy na terenie Katalonii, utworzony w 1955 roku.

Historia

Park został utworzony dekretem z 21 października 1955 roku^[2] – był to piąty park narodowy utworzony na terenie Hiszpanii^[3]. Początkowo obejmował ochroną 98,51 km² Pirenejów^[3]. Większość gruntów była własnością prywatną i na terenach parku prowadzono działalność leśną do 1975 roku, kiedy uchwalono w Hiszpanii ustawę o obszarach chronionych^[3]. 30 marca 1988 roku ustanowiono nowe prawo zakazujące wszelkich interwencji, które mogłyby zaburzyć naturalne systemy parku^[3]. Wyznaczono wówczas również otulinę obszaru ochronnego, która gwarantowała całkowitą ochronę zasobów naturalnych parku^[3]. Obszar parku zwiększono do 102,3 km², a później w 1996 roku do 141,19 km²^[3]. Jest to jedyny park narodowy na terenie Katalonii^[4].

Opis

Park obejmuje ochroną polodowcowy górzysty krajobraz Pirenejów^[5]. Centrum parku tworzy masyw zbudowany ze skał granitowych liczących około 300 milionów lat, otoczonych przez skały osadowe, łupki i wapienie, które uległy sfałdowaniu w okresie paleozoiku^[6]. Całość została poddana kolejnemu sfałdowaniu w okresie trzeciorzędu^[6]. W okresie czwartorzędu obszar pokryły lodowce, których działalność erozyjna wpłynęła na ostateczne ukształtowanie terenu^[6]. Około 50 tys. lat temu duże lodowce wyrzeźbiły U-kształtne doliny, pozostawiając po sobie ogromne kary i liczne jeziora^[6]. Park nazywany jest czasem „parkiem 200 jezior”^[6].

Flora i fauna

Z uwagi m.in. na dużą rozpiętość wysokości (1200–3029 m n.p.m.) park charakteryzuje się dużą różnorodnością biologiczną^[7]. Występują tutaj wyraźne strefy wysokościowe^[7]:

• Piętro reglowe na wysokości 1800 m porośnięte lasami liściastymi z dębem omszonym i bukiem zwyczajnym, gdzie posadzono również lasy sosnowe.
• Piętro subalpejskie na wysokości 2300–2400 m z lasami jodłowymi, a w wyższych partiach sosnowymi; polany utworzone przez człowieka pod pastwiska porastają m.in. maliny, wierzbówki i naparstnice. W lasach sosnowych występuje m.in. różanecznik alpejski, borówka czarna, jałowiec pospolity i mącznica lekarska.
• Piętro alpejskie powyżej 2400 m z alpejskimi łąkami, gdzie rosną m.in. trawy Festuca eskia, bliźniczki, goryczki i gdzie występuje Ranunculus pyrenaeus i lepnica bezłodygowa.
• Piętro subniwalne obejmuje najwyższe, skaliste części parku powyżej 2700 m, gdzie szczeliny i osłonięte zagłębienia skalne porastają m.in. storczyki i rosiczki.

Na terenie parku występuje prawie 200 gatunków kręgowców^[8]. Ssaki reprezentują m.in. kozice południowe, dziki, gronostaje, świstaki i sarny^[8]. Wśród ptaków w lasach spotkać można m.in. dzięcioła czarnego, głuszca, włochatkę zwyczajną i krzyżodzioba świerkowego, nad nagimi zboczami zobaczyć można m.in. sępa płowego, orła przedniego i orłosępa, a na łąkach alpejskich m.in. pardwę górską, płochacza halnego, śnieżkę zwyczajną i wieszczka^[8]. Wśród płazów wyróżniają się traszka pirenejska, żmija żebrowana i gniewosz plamisty^[8]. W wodach parku żyją pstrągi potokowe^[8].

Przypisy