Park Hotel we Wrocławiu

Park Hotel
dom nr 31 wzorcowego osiedla WUWA

Dom dla osób samotnych i małżeństw bezdzietnych

nr rej. A/2690/283 z dnia 21 lutego 1972 r.
Widok budynku od ul. Kopernika
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Wrocław
Adres	ul. Mikołaja Kopernika 5
Typ budynku	hotel, pierwotnie dom mieszkalny
Styl architektoniczny	modernizm
Architekt	Hans Scharoun
Inwestor	Siedlungsgesellschaft Breslau A.G.
Kondygnacje	3
Rozpoczęcie budowy	marzec 1929
Ukończenie budowy	czerwiec 1929
Właściciel	Państwowa Inspekcja Pracy
Położenie na mapie Wrocławia Park Hotel we Wrocławiu
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Park Hotel we Wrocławiu
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Park Hotel we Wrocławiu
51°06′27,45″N 17°05′05,08″E/51,107625 17,084744

Park Hotel we Wrocławiu (daw. Dom dla osób samotnych i małżeństw bezdzietnych^[1]) – modernistyczny budynek hotelowy na osiedlu Dąbie przy ul. Kopernika 5, wybudowany jako dom eksperymentalnego osiedla wystawy WUWA według projektu Hansa Scharouna jako dom mieszkalny dla osób samotnych i bezdzietnych małżeństw.

Dom dla samotnych zwany po niemiecku Ledigenheim był największym spośród 32 zrealizowanych budynków wzorcowego osiedla wystawy „Mieszkanie i Miejsce Pracy”. Autor projektu Hans Scharoun był jednym z dwóch architektów obok Adolfa Radinga, którzy dwa lata wcześniej uczestniczyli w podobnej wystawie w Stuttgarcie – Weißenhof, która była pierwszą tego typu wystawą w Niemczech. Realizacja Scharouna stała się dominantą północnej części osiedla przeznaczonej na budownictwo jednorodzinne. Architekt zaproponował budynek z nurtu architektury organicznej o dynamicznym kształcie kojarzonym z budowa statku parowego. Dom składa się z dwóch skrzydeł połączonych wspólną częścią. W skrzydle zachodnim umieszczono 16 dwupoziomowych mieszkań o powierzchni 37 m² przeznaczonych dla małżeństw, natomiast we wschodnim znalazły się 32 mieszkania o powierzchni 27 m² dla osób samotnych. W skrzydle zachodnim urządzono także restaurację na parterze. W części łączącej oba skrzydła umieszczono hol z recepcją. Na dachach urządzono ogrody oraz tarasy z miejscami do wypoczynku. Budynek posiada żelbetową konstrukcje szkieletową wypełnioną bloczkami pumeksowymi. Po zamknięciu wystawy wbrew planom Scharouna budynek nie stał się domem mieszkalnym, lecz użytkowany był jako komercyjny hotel.

Dom dla osób samotnych i małżeństw bezdzietnych był realizacją wzbudzającą kontrowersje, gdyż był zarówno chwalony, jak i krytykowany (za formę, rozwiązania funkcjonalne oraz niedociągnięcia techniczne)^[1]. Był pejoratywnie porównywany do parowca lub barki, czy określany jako "Damaszek", "Maroko" i "karykatura budowlana"^[1].

Po 1945 r. hotel, który nie doznał większych zniszczeń w czasie wojny dalej pełnił swoje funkcje noclegowe, później stał się ośrodkiem szkoleniowym Państwowej Inspekcji Pracy. W latach 90 wykonano generalny remont budynku. Obecnie budynek nadal używany jest jako hotel. Funkcjonuje pod przedwojenną nazwą Park Hotel.

Przypisy

Bibliografia

• Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
• Jadwiga Urbanik: WUWA 1929–2009. Wrocławska wystawa Werkbundu. Wrocław: Muzeum Architektury we Wrocławiu, 2009.