Park Narodowy Aszkal
![]() Zachód Słońca nad jeziorem Aszkal | |
park narodowy | |
Państwo | |
---|---|
Powierzchnia | 126 km² |
![]() |
Park Narodowy Aszkal – tunezyjski park narodowy o pow. 12 600 hektarów, położony ok. 50 km na północny zachód od Tunisu. Obejmuje m.in. jezioro Aszkal. Wpisany na listę rezerwatów biosfery UNESCO (1977) i listę światowego dziedzictwa UNESCO (1980); objęty konwencją ramsarską (1980). Zamieszkuje w nim ok. 200 gatunków zwierząt i ponad 500 gatunków roślin[1][2].
Park, głównie za sprawą jeziora (jedynego dużego zbiornika słodkowodnego w regionie, o pow. 89 km²) i mokradeł, stanowi ważny punkt na szlaku migracji setek tysięcy ptaków z zachodniej krainy palearktycznej, tj. kaczek, gęsi, bocianów czy flamingów, spędzających tam zimę. Z punktu widzenia ochrony, szczególnie istotne są siedliska: sterniczki zwyczajnej, podgorzałki zwyczajnej i marmurki[1][2].
PN Aszkal obejmuje trzy rodzaje habitatów: górski (Dżabal Azkal, głównie skały wapienne, ok. 14 km²), jezioro Aszkal, przyległe mokradła (ok. 30 km²). System wodny jeziora jest szczególny, z uwagi na mieszanie się wód słodkich i słonych (napływających rzeką z pobliskiego jeziora Bizera[2]). Zimą napływa więcej słodkiej wody, zimą – słonej[3]. Podlega więc szczególnej ochronie. Z uwagi na zagrożenie jego stabilności przez plany budowy trzech tam na rzece Tinja[3], w latach 1996–2006 park znajdował się na liście obiektów zagrożonych. System wodny nadal podlega presji środowiskowej z powodu rosnącego zużycia wody w Tunezji[1].
Gdy zasolenie wczesną wiosną spada do 5 g/L, w jeziorze zakwita rdestnica, stanowiąca pokarm wielu gatunków ptaków[2]. Okoliczne mokradła porasta obficie sitowie, z czego korzysta ok. 2000 sztuk wypasanego tam bydła[2].
Budowa tam
W latach 80. i 90. rząd planował budowę na rzece Tinja wielu tam (m.in. Sejenane, Melah, Tine, Douimis), w celu pozyskania wody pitnej i irygacji północnej Tunezji. Zrodziło to obawy, że delikatny układ zasolenia w jeziorze Aszkal może zostać zaburzony poprzez znaczne ograniczenie napływu słodkiej wody. Zbudowane tamy wywołały w latach 1993–1995 spodziewany, katastroficzny skutek – zasolenie jeziora zaczęło się wahać między 35 a 70 g/L, zamiast typowych 5-40 g/L. Spowodowało to zanik rdestnicy i brak pokarmu dla ptactwa. Wysychać zaczęły również mokradła. Dodatkowo, krajobraz górskiej części parku zaczął zmieniać się przez działające do 1993 roku kamieniołomy. W 1996 UNESCO oznaczyło park jako obiekt zagrożony. Podjęte próby odwrócenia tych skutków przyniosły pożądane działania i 10 lat później park został z tej listy wykreślony[2].
Przypisy
- ↑ a b c UNESCO: Ichkeul National Park (ang.). [dostęp 2018-04-19].
- ↑ a b c d e f Pierre André, Claude E. Delisle, Jean-Pierre Revéret: Environmental Assessment for Sustainable Development: Processes, Actors and Practice. Presses inter Polytechnique, 2004, s. 322-330. ISBN 2-553-01138-5.
- ↑ a b Managing Natural World Heritage. UNESCO, ICOMOS, IUCN, ICCROM, 2012-06-30. ISBN 92-3-001075-8.
Media użyte na tej stronie
Shiny green button/marker widget.
Flag of the United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization (UNESCO)
Autor: Dr Brains, Licencja: GFDL 1.2
Location map of Tunisia
Autor: Jalou111, Licencja: CC BY-SA 3.0
The moment of sunset protected Ichkeul (Tunisia)