Park Narodowy Serra da Capivara

Park narodowy Serra da Capivara

park narodowy
Państwo	Brazylia
Data utworzenia	5 czerwca 1979[1]
Powierzchnia	1000 km²
Położenie na mapie Brazylii Park narodowy Serra da Capivara
8°40′00,120″S 42°33′00,000″W/-8,666700 -42,550000

Park Narodowy Serra da Capivara^[a]

Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Malowidła naskalne
Państwo	Brazylia
Typ	kulturowy
Spełniane kryterium	III
Numer ref.	606
Region[b]	Ameryka Łacińska i Karaiby
Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę	1991 na 15. sesji
↑ Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO ↑ Oficjalny podział dokonany przez UNESCO

Park Narodowy Serra da Capivara – park narodowy leżący na terenie brazylijskiego stanu Piauí. Utworzony został 5 czerwca 1979 roku na powierzchni 91 848,88 ha^[1] (BirdLife International podaje 100 000 ha). Od roku 1991 należy do listy światowego dziedzictwa UNESCO^[2], a w roku 2008 teren parku narodowego został uznany za Important Bird Area^[3]. Park odgrywa kluczową rolę w ochronie formacji caatinga^[4].

Archeologia

Na terenie parku znajduje się około 300 stanowisk archeologicznych. Występują liczne schronienia skalne z malowidłami datowanymi na 50 000–30 000 lat temu. Rysunki w schronieniu nazwanym Pedra Furada datowane są na 26 000–22 000 lat p.n.e. i prawdopodobnie są najstarszymi malowidłami naskalnymi w Ameryce Południowej^[2]. Sceny obejmują polowania na zwierzęta, walki, taniec oraz sceny dotyczące życia seksualnego – w tym zoofilię. Część zwierząt, przedstawionych luzem lub na polowaniach, da się rozpoznać; są to jeleń szlachetny (Cervus elaphus), pancerniki, kapibara (Hydrochoerus hydrochaeris), jaguar (Panthera onca), nandu (Rhea spp.) oraz jaszczurki^[5].

Awifauna

Na terenie parku występują trzy narażone na wyginięcie gatunki ptaków, są to penelopa białobrewa (Penelope jacucaca), czyż żółtolicy (Spinus yarrellii) oraz ziarnojadek wielkodzioby (Oryzoborus maximiliani). Prócz tego spotykane są gatunki bliskie zagrożenia, na przykład kusacz żółtonogi (Crypturellus noctivagus), ara marakana (Primolius maracana), dzięciolnik rdzawy (Picumnus fulvescens) i kusaczek białobrewy (Hylopezus ochroleucus), a także gatunki najmniejszej troski, jak mrowiec czarnolicy (Sakesphorus cristatus), mrówczynek szarobrzuchy (Herpsilochmus sellowi) oraz haczykodziób (Megaxenops parnaguae)^[3].

Przypisy