Park Narodowy Taï

Ten artykuł od 2016-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Park Narodowy Taï
park narodowy
Państwo	Wybrzeże Kości Słoniowej
Data utworzenia	1973
Powierzchnia	3500 km²
Położenie na mapie Wybrzeża Kości Słoniowej Park Narodowy Taï
5°45′N 7°07′W/5,750000 -7,116667

Park Narodowy Taï[a]
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Państwo	Wybrzeże Kości Słoniowej
Typ	przyrodniczy
Spełniane kryterium	VII, X
Numer ref.	195
Region[b]	Afryka
Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę	1982 na 6. sesji
↑ Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO ↑ Oficjalny podział dokonany przez UNESCO

Park Narodowy Taï (fr. Parc National de Taï) – park narodowy w południowo-zachodnim Wybrzeżu Kości Słoniowej, położony między rzekami Sassandra i Cavalla, niedaleko granicy z Liberią. Park założono w 1973 roku, a w 1982 roku wpisano go na listę światowego dziedzictwa UNESCO ze względu na dużą różnorodność form flory i fauny na jego obszarze.

Warunki naturalne

Obejmuje ok. 3500 km² obszaru jednego z ostatnich pierwotnych lasów deszczowych w Afryce Zachodniej. Jest to największa enklawa leśna w tym regionie kontynentu. W południowej części parku lasy pokrywają lekko pofałdowaną równinę (najwyższy szczyt Niénokué, ok. 623 m n.p.m.). Występują tu wysokie na 40-60 metrów drzewa oplatane lianami i porośnięte epifitami tworzące gęsty dach. Botanicy naliczyli 1300 gatunków roślin wyższych, z czego ponad połowa występuje tylko w tym parku. Żyje tu też wiele zagrożonych gatunków zwierząt, m.in. hipopotam karłowaty. Spotyka się też słonie, lamparty i liczne gatunki małp, ptaków i gadów.

Zagrożenia

Ze względu na trwającą w kraju wojnę domową i związane z nią wzmożone kłusownictwo organizacja UNESCO w ostatnim czasie uznała park za miejsce zagrożone na liście dziedzictwa ludzkości. Szczególnie zagrożonymi zwierzętami w parku są słonie ze względu na cenny towar, jakim jest kość słoniowa. Populacja słoni zmalała w latach 1979-1999 z 1800 do zaledwie 100 osobników. Dodatkowo hipopotamy są dla tamtejszej ludności cennym źródłem mięsa, podobnie jak małpy i antylopy. Krokodyle i lamparty giną natomiast z uwagi na fakt, iż ich cenne skóry stanowią główne źródło zarobków dla wielu osób zamieszkujących obrzeża parku.

Dla ochrony parku przed osadnikami, drwalami i poszukiwaczami złota, park otoczono szeroką szosą, lecz to przyczynia się tylko do szybszej jego zagłady.

Ponadto teren ten jest narażony na katastrofalne powodzie, erozję gleby oraz 30% spadek ilości opadów.

Bibliografia

• Peter Grobel, Skarby przyrody. Parki narodowe i rezerwaty pod opieką UNESCO, Warszawa 1999.