Partacz

Warsztat średniowiecznego rzemieślnika, inscenizacja

Partacz (łac. a parte paternitatis = poza cechem^[1]), także przeszkodnik^[2], szturarz^[3] – dawniej rzemieślnik pracujący w mieście lub w jego pobliżu^[4], nienależący do cechu mimo jego istnienia^[1], często osiedlający się w nieobjętych prawem miejskim jurydykach^[4]. Partacze byli silnie zwalczani przez cechy, jako zagrażająca im konkurencja (łamiąca monopol produkcji)^[3]. Bronili się przed konfiskatą wyrobów, a także narzędzi pracy.

Partacze byli znani od XV wieku. Zazwyczaj wywodzili się z biedoty miejskiej, której nie było stać na finansowe sprostanie procedurze cechowej. W dużych miastach azylem dla partaczy były podmiejskie klasztory i rezydencje szlacheckie^[2]. Wyroby partaczy były z reguły tańsze i wbrew współczesnemu znaczeniu słowa nie miały gorszej jakości^[4].

Zobacz też

• Mieszczaństwo

Przypisy