Partia Demokratyczna (Włochy)

Partia Demokratyczna
Państwo

 Włochy

Lider

Enrico Letta

Data założenia

14 października 2007

Ideologia polityczna

centrolewica, socjaldemokracja, lewica chrześcijańska[1]

Grupa w Parlamencie
Europejskim

S&D

Partia Demokratyczna (wł. Partito Democratico, PD) – włoska partia polityczna o charakterze centrolewicowym, powstała 14 października 2007[2]. PD należy do Partii Europejskich Socjalistów.

Historia

Powstanie partii

Partia została założona w wyniku zjednoczenia niektórych popierających rząd Romano Prodiego ugrupowań centrolewicowych i centrowych (w tym chadeckich i liberalnych). W skład nowej formacji weszły dwie największe partie koalicji wyborczej Unia (ściśle działające od 2004 w ramach federacji Drzewo Oliwne):

Ponadto do nowej formacji przystąpiły:

  • Środkowe Włochy (IdM) – chrześcijańskie ugrupowanie powstałe na skutek rozłamu w UDC;
  • Sojusz Reformistów (AR) – socjalistyczne ugrupowanie powstałe na skutek rozłamu w SDI;
  • Demokratyczni Republikanie (RD) – liberalne ugrupowanie powstałe na skutek rozłamu w PRI;
  • Europejski Ruch Republikański (MRE) – liberalne ugrupowanie powstałe na skutek rozłamu w PRI;
  • Projekt Sardynia (PS) – centrowe ugrupowanie regionalne;
  • Południowa Partia Demokratyczna (PDM) – centrowe ugrupowanie regionalne[2].

Założenie Partii Demokratycznej doprowadziło do rozłamu w Demokratach Lewicy. Część działaczy tej partii, obawiając się o utraty lewicowej tożsamości, zdecydowała się powołać nowe stronnictwa – niewielki Ruch dla Lewicy (wchłonięty wkrótce przez PdCI) i znacznie większą Demokratyczną Lewicę. Z partii Stokrotka odeszła grupa skupiona wokół byłego premiera Lamberto Diniego, tworząc ugrupowanie Liberalni Demokraci, które przeszło do obozu Silvio Berlusconiego. Wbrew oczekiwaniom do PD nie wstąpiły inne ugrupowania Unii.

Założyciele nie uzgodnili przy powoływaniu partii międzynarodówki i frakcji w Parlamencie Europejskim, do jakich zamierzali przystąpić. Na czele ugrupowania stanął wybrany w wewnętrznych prawyborach burmistrz Rzymu Walter Veltroni.

Lata 2008–2013

W wyborach parlamentarnych w 2008 Partia Demokratyczna zdecydowała się wystawić własną listę, zblokowaną z Włochami Wartości i współpracującą z Południowotyrolską Partią Ludową. Jednocześnie z list PD wystartowali działacze Włoskich Radykałów Emmy Bonino. Blok skupiony wokół PD zajął drugie miejsce w tych wyborach, przegrywając z centroprawicową koalicją Silvio Berlusconiego. Partia Demokratyczna uzyskała 217 mandatów w Izbie Deputowanych i 118 w Senacie. Ugrupowanie utraciło tym samym władzę i znalazło się w opozycji. Po kolejnej porażce w wyborach regionalnych na Sardynii nowym sekretarzem partii został Dario Franceschini.

W wyborach europejskich w 2009 demokraci uzyskali poparcie na poziomie 26% i 21 mandatów poselskich[3]. PD nie przystąpiła wówczas formalnie do żadnej z europejskich partii. Jej eurodeputowani zasiedli we frakcji Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów[4].

Jeszcze w 2009 doszło do kolejnej zmiany lidera – nowym przywódcą partii został Pier Luigi Bersani. W 2010 ugrupowanie doznało kolejnej porażki w wyborach regionalnych, tracąc władzę w czterech regionach[5]. W 2011 partia wsparła techniczny rząd Mario Montiego.

PD zaczęła zyskiwać w sondażach w 2012. Podjęła współpracę z eurokomunistyczną partią Lewica, Ekologia, Wolność i z PSI, zawiązując sojusz na potrzeby wyborów w 2013[6]. W przeprowadzonych prawyborach, mających wyłonić kandydata koalicji na premiera, zwyciężył postkomunistyczny lider demokratów, pokonując również należącego do PD Matteo Renziego.

Lata 2013–2018

Koalicja, którą współtworzyło też m.in. Centrum Demokratyczne, wygrała wybory do Izby Deputowanych z wynikiem około 29,5%, pokonując o nieco ponad 0,4% centroprawicę skupioną wokół Ludu Wolności, a tym samym dzięki ordynacji wyborczej otrzymała ponad 50% miejsc w Izbie Deputowanych. PD, na którą głosowało ponad 25% wyborców, przypadło ponad 290 mandatów. W Senacie blok centrolewicy nie uzyskał większości, PD wprowadziła tam ponad 100 swoich przedstawicieli[7].

Wobec braku większości w Senacie Pier Luigi Bersani nie był w stanie powołać rządu. W trakcie wyborów prezydenckich w 2013 najpierw przepadła kandydatura Franca Mariniego (uzgodniona z Ludem Wolności), następnie kandydatura Romano Prodiego – obu nie poparła część elektorów z centrolewicy. W konsekwencji Pier Luigi Bersani zrezygnował z kierowania PD[8], do dymisji podało się też kierownictwo partii.

Ostatecznie Partia Demokratyczna po reelekcji prezydenta Giorgia Napolitano uzgodniła powstanie szerokiej koalicji tworzącej rząd Enrica Letty. W 2013 jej liderem został Matteo Renzi, który w 2014 stanął na czele nowego włoskiego gabinetu. W tym samym roku demokraci ostatecznie dołączyli do Partii Europejskich Socjalistów[9], co wcześniej wywoływało protesty części dawnych działaczy chadeckich. Również w 2014 odnieśli zdecydowane zwycięstwo w wyborach europejskich – otrzymując około 40,8% głosów i tym samym 31 mandatów w Europarlamencie VIII kadencji[10].

7 grudnia 2016, po odrzuceniu w referendum proponowanych przez rząd propozycji zmian ustrojowych, lider Partii Demokratycznej złożył na ręce prezydenta Sergia Mattarelli rezygnację z funkcji premiera Włoch[11]. PD weszła w skład nowego rządu, na czele którego w tym samym miesiącu stanął Paolo Gentiloni[12]. W lutym 2017 tymczasowym sekretarzem partii został Matteo Orfini (pełniący techniczną funkcję przewodniczącego PD)[13].

W tym samym miesiącu doszło do pierwszego poważnego rozłamu w ramach ugrupowania. Grupa lewicowych działaczy (w części wywodzących się jeszcze z Włoskiej Partii Komunistycznej) opuściła PD, współtworząc nowy ruch polityczny Artykuł 1 – Ruch Demokratyczny i Postępowy. Wśród nich znaleźli się m.in. Pier Luigi Bersani oraz Guglielmo Epifani, a także były premier Massimo D’Alema[14]. W wyniku prawyborów z kwietnia 2017 Matteo Renzi ponownie został wybrany na sekretarza PD, uzyskując w nich 70% głosów[15].

Od 2018

Przed wyborami krajowymi w 2018 Partia Demokratyczna współtworzyła centrolewicową koalicję, w skład której weszły dodatkowo trzy listy wyborcze organizowane przez ich rządowych i politycznych sojuszników (AP, RI i PSI). Koalicja z poparciem około 23% głosów zajęła trzecie miejsce w wyborach, przegrywając z centroprawicą (FI i LN) oraz Ruchem Pięciu Gwiazd. Sojusz uzyskał około 110 mandatów poselskich i niespełna 60 mandatów senatorskich, z których zdecydowana większość przypadła kandydatom PD[16][17][18]. W związku ze słabym wynikiem wyborczym koalicji lider PD Matteo Renzi zapowiedział przejście ugrupowania do opozycji i swoją rezygnację z funkcji sekretarza partii po powołaniu nowego rządu[19]. Ostatecznie zrezygnował już 12 marca 2018. Tymczasową władzę w partii przejął jej wiceprzewodniczący Maurizio Martina, który zapowiedział wybór nowego lidera ugrupowania w prawyborach[20]. 1 czerwca 2018, po powołaniu nowego rządu Giuseppe Contego, Partia Demokratyczna formalnie znalazła się w opozycji. W lipcu Maurizio Martina został przez partyjne zebranie powołany na sekretarza PD[21]. Zrezygnował jednak po kilku miesiącach celem umożliwienia przeprowadzenia nowych wyborów, które w marcu 2019 wygrał Nicola Zingaretti[22].

W tym samym roku partia zajęła drugie miejsce w wyborach europejskich (22,7% głosów i 19 mandatów)[23]. Gdy w sierpniu 2019 rozpadła się koalicja LN i Ruchu Pięciu Gwiazd, PD porozumiała się z drugim z tych ugrupowań[24][25]. We wrześniu oba ugrupowania współtworzyły nowy gabinet dotychczasowego premiera.

W tym samym miesiącu doszło do rozłamu w ramach PD. Jej były lider Matteo Renzi założył ugrupowanie Italia Viva, do którego dołączyła m.in. grupa parlamentarzystów i dwie członkinie nowego gabinetu w randze ministra[26]. W lutym 2021 PD dołączyła do szerokiej koalicji popierającej nowo powołany rząd Maria Draghiego, uzyskując w nim trzy stanowiska ministrów[27]. W marcu 2021, po uprzedniej rezygnacji Nicoli Zingarettiego, na nowego sekretarza partii wybrany został Enrico Letta[28].

Na potrzeby wyborów w 2022 partia zorganizowała listę wyborczą PD-IDP z udziałem m.in. socjalistów i Artykułu 1[29]. Lista ta stała się główną formacją centrolewicowej koalicji obejmującej również trzy inne komitety wyborcze. Centrolewica poniosła w tych wyborach porażkę. Listy PD-IDP otrzymały po około 19% do każdej z izb; formacja wprowadziła 69 posłów i 40 senatorów[30][31]. Po utworzeniu w tym samym roku rządu, na czele którego stanęła Giorgia Meloni, partia znalazła się w opozycji.

Sekretarze Partii Demokratycznej

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Parties and Elections in Europe: Italy. parties-and-elections.eu. [dostęp 2013-01-11]. (ang.).
  2. ↑ a b c d Leaders of Italy. terra.es. [dostęp 2013-01-11]. (ang.).
  3. ↑ Europee 07/06/2009. interno.gov.it. [dostęp 2013-01-11]. (wł.).
  4. ↑ O nas: eurodeputowani. socialistsanddemocrats.eu. [dostęp 2013-01-11].
  5. ↑ Regionali 28/03/2010. interno.gov.it. [dostęp 2013-01-11]. (wł.).
  6. ↑ Via all'alleanza Pd-Vendola E su Monti nasce un caso. corriere.it, 14 października 2012. [dostęp 2013-01-11]. (wł.).
  7. ↑ Elezioni 2013. corriere.it. [dostęp 2017-03-07]. (wł.).
  8. ↑ Pd in pezzi, Bersani furioso si dimette: «Non posso accettare il grave gesto contro Prodi». corriere.it, 19 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-27]. (wł.).
  9. ↑ Italian Partito Democratico Officially Welcomed into the PES Family. pes.eu, 28 lutego 2014. [dostęp 2017-03-08]. (ang.).
  10. ↑ Elezioni 2014: Europee. interno.it. [dostęp 2014-06-01]. (wł.).
  11. ↑ Premier Matteo Renzi podał się do dymisji. onet.pl, 7 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-07].
  12. ↑ Nasce il governo Gentiloni, 12 i ministri confermati su 18. Alfano agli Esteri, Minniti al Viminale. ansa.it, 12 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12]. (wł.).
  13. ↑ Pd, dopo le dimissioni di Renzisarà Orfini a guidare il partito. corriere.it, 15 lutego 2017. [dostęp 2017-02-19]. (wł.).
  14. ↑ Chi è uscito dal PD, alla fine. ilpost.it, 1 marca 2017. [dostęp 2017-03-07]. (wł.).
  15. ↑ Primarie Pd, risultati ufficiali e definitivi: l’affluenza a 1,8 milioni, perso un milione rispetto al 2013. Renzi vince col 70%. ilfattoquotidiano.it, 1 maja 2017. [dostęp 2017-05-01]. (wł.).
  16. ↑ Elezioni 2018. ilsole24ore.com. [dostęp 2018-03-07]. (wł.).
  17. ↑ Camera: il nuovo Parlamento. corriere.it, 6 marca 2018. [dostęp 2018-03-07]. (wł.).
  18. ↑ Senato: il nuovo Parlamento. corriere.it, 6 marca 2018. [dostęp 2018-03-07]. (wł.).
  19. ↑ Renzi: „Lascerò dopo nuovo governo. Pd all'opposizione”. Ma è scontro nel partito: „Via subito”. Orfini: „Percorso previsto dallo statuto”. repubblica.it, 5 marca 2018. [dostęp 2018-03-07]. (wł.).
  20. ↑ Matteo Renzi ustąpił z przewodniczenia Partii Demokratycznej. interia.pl, 12 marca 2018. [dostęp 2018-03-13].
  21. ↑ Assemblea Pd, Martina eletto segretario. Congresso prima delle Europee. democratica.com, 7 lipca 2018. [dostęp 2018-07-11]. (wł.).
  22. ↑ Angela Giuffrida: Nicola Zingaretti elected as leader of Italy's Democratic party. theguardian.com, 3 marca 2019. [dostęp 2019-03-09]. (ang.).
  23. ↑ Elezione: Elezione 26/05/2019. interno.gov.it. [dostęp 2021-01-11]. (wł.).
  24. ↑ Włochy: Giuseppe Conte otrzymał misję powołania nowego rządu. interia.pl, 29 sierpnia 2019. [dostęp 2019-08-04].
  25. ↑ Mateusz Kucharczyk: Włochy: Ostatnia przeszkoda usunięta przed nowym rządem. euractiv.pl, 4 września 2019. [dostęp 2019-09-04].
  26. ↑ Ecco il nuovo movimento di Renzi: chi lo segue e chi rimane nel Pd. lastampa.it, 17 września 2019. [dostęp 2019-09-19]. (wł.).
  27. ↑ Governo, Draghi scioglie la riserva e annuncia i ministri: Franco all'Economia, Cingolani alla Transizione ecologica, Cartabia alla Giustizia. repubblica.it, 12 lutego 2021. [dostęp 2021-02-13]. (wł.).
  28. ↑ Pd, Letta segretario con 860 sì: „Serve un nuovo Pd, no al partito del potere”. Promette battaglia sul voto ai sedicenni e Ius soli. E sulle alleanze: „Sentirò 5S e Renzi”. repubblica.it, 14 marca 2021. [dostęp 2021-03-14]. (wł.).
  29. ↑ Elezioni: Maraio, da Psi ok a lista con Pd, Art.1, Demos. ansa.it, 29 lipca 2022. [dostęp 2022-10-01]. (wł.).
  30. ↑ Elezioni: centrodestra al 43,8 per cento alla Camera, 44 per cento al Senato. agenzianova.com, 26 września 2022. [dostęp 2022-10-01]. (wł.).
  31. ↑ Tutti gli eletti in Parlamento, partito per partito. pagellapolitica.it, 29 września 2022. [dostęp 2022-10-01]. (wł.).
  32. ↑ Od marca do lipca 2018 jako p.o.

Linki zewnętrzne

Partie polityczne Włoch
Partie reprezentowane
w parlamencie krajowym lub europejskim

Flaga Włoch

Media użyte na tej stronie