Partia Radykalna (Francja)

Partia Radykalna
Państwo

 Francja

Lider

Laurent Hénart

Data założenia

1972

Ideologia polityczna

socjalliberalizm, liberalizm

Barwy

niebieski, czerwony

Partia Radykalna (fr. Parti radical, PR lub PRV) – francuska centrowa, liberalna partia polityczna. Zwana także od swojej paryskiej siedziby Parti radical „valoisien”.

Historia

Partia powstała w 1972 w wyniku rozłamu między frakcjami Partii Radykalnej. PR założyli zwolennicy współpracy z centrystami, odrzucający sojusz z François Mitterrandem, a zwłaszcza możliwość koalicji z komunistami. Na jej czele stanął dotychczasowy przywódca radykałów, Jean-Jacques Servan-Schreiber. Partia w 1974 poparła kandydaturę Valéry’ego Giscarda d’Estainga w wyborach prezydenckich, a w 1978 wzięła udział w założeniu Unii na rzecz Demokracji Francuskiej, w ramach której działała do 2002, zachowując odrębność organizacyjną.

W wyborach do Zgromadzenia Narodowego z list UDF pomiędzy 1978 a 1997 radykałowie uzyskiwali z reguły kilka mandatów (od 2 do 7), jedynie w 1993 odnieśli większy sukces, wprowadzając do niższej izby parlamentu 14 posłów.

Przed wyborami prezydenckimi w 2002 Partia Radykalna opowiedziała się za kandydaturą ubiegającego się o reelekcję Jacques’a Chiraca. Po jego zwycięstwie podjęła decyzję o zerwaniu sojuszu z UDF i przyłączeniu się do Unii na rzecz Większości Prezydenckiej. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku uzyskała 9 mandatów poselskich, w kolejnych latach zasiliła ją grupa znanych polityków, m.in. Serge Lepeltier i Jean-Louis Borloo.

Na kongresie przeprowadzonym w dniach 26–27 października 2002 PR podjęła decyzję o stowarzyszeniu się z Unią na rzecz Ruchu Ludowego (przy sprzeciwie wobec tej decyzji ze strony trzech byłych przewodniczących radykałów – Didiera Barianiego, Yves’a Gallanda i Thierry’ego Cornilleta).

W 2007 Partia Radykalna zaangażowała się w kampanię wyborczą Nicolasa Sarkozy’ego, po jego zwycięstwie Jean-Louis Borloo wszedł w skład rządu François Fillona. W tym samym roku kilkunastu przedstawicieli radykałów uzyskało mandaty do Zgromadzenia Narodowego. W 2009 z list UMP trzech jej kandydatów uzyskało mandaty europosłów (Véronique Mathieu, Tokia Saïfi i Dominique Riquet).

Kongres radykałów z 14–15 marca 2011 przegłosował większością 93% głosów decyzję o uniezależnieniu partii od UMP i o wystawieniu własnego kandydata (którym został Jean-Louis Borloo) w wyborach prezydenckich w 2012. W tym samym roku Partia Radykalna przystąpiła do organizowania nowej centroprawicowej koalicji politycznej pod nazwą Sojusz. Blok ten nie podjął szerszej wspólnej działalności, a jego członkowie ostatecznie poparli Nicolasa Sarkozy’ego. W wyborach do Zgromadzenia Narodowego w tym samym roku 12 jej kandydatów zostało wybranych do tej izby francuskiego parlamentu[1][2], z czego sześciu pod szyldem UMP, a sześciu pod szyldem radykałów (w większości z poparciem UMP). W 2012 partia przystąpiła do federacyjnej Unii Demokratów i Niezależnych, w 2017 wprowadziła kilkuosobową reprezentację do niższej izby parlamentu.

W grudniu 2017 Partia Radykalna połączyła się z Lewicową Partią Radykalną, tworząc wspólne ugrupowanie pod nazwą Ruch Radykalny, Społeczny i Liberalny[3]. W lutym 2019 doszło jednak do reaktywowania PRG jako samodzielnego podmiotu[4]. We wrześniu 2021 Laurent Hénart ogłosił, że jego ugrupowanie powróciło do nazwy Partia Radykalna[5]. W tym samym roku radykałowie dołączyli do porozumienia Ensemble Citoyens zrzeszającego środowiska wspierające prezydenta Emmanuela Macrona[6], w 2022 utrzymali kilkuosobową reprezentację w Zgromadzeniu Narodowym[7].

Przewodniczący Partii Radykalnej

Przypisy

  1. ↑ Résultats du 1er tour des élections législatives (fr.). partiradical.net. [dostęp 2012-06-19].
  2. ↑ Résultats du 2nd tour des élections législatives (fr.). partiradical.net. [dostęp 2012-06-19].
  3. ↑ Les radicaux se retrouvent après 45 ans de séparation (fr.). lejdd.fr, 9 grudnia 2017. [dostęp 2018-01-05].
  4. ↑ Pinel retourne au PRG avec la „grande majorité des anciens radicaux de gauche” (fr.). france24.com, 8 lutego 2019. [dostęp 2021-11-30].
  5. ↑ Le Mouvement radical redevient Parti radical (fr.). lefigaro.fr, 2 września 2021. [dostęp 2021-11-30].
  6. ↑ Présidentielle 2022. Le Parti radical soutient Emmanuel Macron (fr.). ouest-france.fr, 11 grudnia 2021. [dostęp 2022-04-11].
  7. ↑ Jason Wiels, Raphaël Marchala: Les principales forces politiques en présence à l'Assemblée nationale en chiffres (fr.). lcp.fr, 20 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-21].
  8. ↑ W latach 2017–2021 faktycznie jako współprzewodniczący i przewodniczący MRSL.

Bibliografia

Partie polityczne Francji
Partie reprezentowane
w parlamencie krajowym lub europejskim

Flaga Francji

Media użyte na tej stronie