Paschalis III
| antypapież | |
 Elekcja Paschalisa | |
| Data i miejsce urodzenia | ok. 1110 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 20 września 1168 |
| Antypapież | |
| Okres sprawowania | 1164–1168 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Kościół tytularny | |
| Pontyfikat | 22 kwietnia 1164 |
Paschalis III, właśc. Guido di Crema[1] (ur. ok. 1110 w Cremie, zm. 20 września 1168 w Rzymie[2]) – włoski duchowny katolicki, kardynał, antypapież w okresie od 22 kwietnia 1164 do 20 września 1168[1].
Życiorys
Pochodził z miasta Crema w Lombardii z rodziny hrabiów Camisano. W 1144 roku Lucjusz II mianował go kardynałem diakonem, a w 1145 papież Eugeniusz III nadał mu kościół tytularny S. Maria in Portico. W 1148 był legatem w Polsce w celu upomnienia się o prawa księcia Władysława II, pierworodnego syna Bolesława Krzywoustego, wygnanego przez młodszych przyrodnich braci. Guido rzucił wówczas klątwę na braci Władysława i ich stronników, nie zdołał jednak wyegzekwować przywrócenia go na tron. W następnych latach był jednym z liderów frakcji procesarskiej w kurii papieskiej. Na przełomie 1152/53 uczestniczył w negocjacjach, które doprowadziły do zawarcia tzw. Traktatu z Konstancji między cesarzem Fryderykiem I a Stolicą Apostolską. Traktat ten nie przetrwał długo, gdyż już wkrótce wybrany w 1154 papież Adrian IV popadł z cesarzem w konflikt i zawarł sojusz z sycylijskimi Normanami. Kardynał Guido wraz z grupą kilku innych kardynałów był przeciwnikiem tej zmiany polityki papiestwa, mimo to w marcu 1158 Adrian IV promował go do rangi kardynała prezbitera Santa Maria in Trastevere. Sygnował bulle papieskie między 18 czerwca 1144 a 23 maja 1159. W trakcie podwójnej elekcji w 1159 poparł wybór procesarskiego kandydata Wiktora IV, i stał się jednym z jego najgorliwszych stronników[2]. Sygnował bulle Wiktora IV między jesienią 1159 a 18 kwietnia 1164. Jako legat we Francji bezskutecznie usiłował nakłonić władców Francji i Anglii do poparcia antypapieża. Po śmierci Wiktora IV w Lukce (20 kwietnia 1164) został naznaczony na nowego antypapieża przez Rainalda z Dassel, arcybiskupa Kolonii i zatwierdzony przez „wiktoryńskich” kardynałów (22 kwietnia 1164)[2]. Przyjął imię Paschalis III. Sakrę biskupią przyjął od biskupa Henryka z Liège 26 kwietnia.
Nowy antypapież miał duże problemy ze zdobyciem uznania. Po śmierci Wiktora IV znaczna część niemieckiego episkopatu uznała Aleksandra III i była przeciwna kontynuowaniu schizmy[2]. Również cesarz Fryderyk Barbarossa początkowo się wahał, ostatecznie jednak na synodzie w Würzburgu w maju 1165 uznał go i wymusił to samo na niemieckich i północnowłoskich biskupach; oporni byli pozbawiani urzędu[2]. W rewanżu Paschalis w dniu 8 stycznia 1166 kanonizował w Akwizgranie Karola Wielkiego, na co nalegał Fryderyk[2]. Wiadomo, że podczas kanonizacji byli obecni biskupi z Polski, co świadczy, że również Polska wspierała wówczas antypapieża. Poza Cesarstwem i Polską, Paschalis miał jednak praktycznie zerowe poparcie, a i w samym Cesarstwie (zwł. w Bawarii i Lombardii) istniała dość silna opozycja przeciw niemu. W listopadzie 1165 Aleksander III powrócił do Rzymu, a antycesarski bunt w Lombardii doprowadził do wygnania prawie wszystkich biskupów wspierających Paschalisa i zastąpienia ich aleksandryjczykami[2]. Dopiero zbrojna interwencja Fryderyka I we Włoszech w 1167 doprowadziła do częściowego spacyfikowania buntu i umożliwiła Paschalisowi zainstalowanie się w Rzymie. Tam 22 lipca 1167 został uroczyście intronizowany i koronowany, a 1 sierpnia koronował (powtórnie) Fryderyka I i jego żonę Beatrycze[1]. Zmarł nieco ponad rok później w Rzymie, bez pojednania z Aleksandrem III.
Kardynałowie z nominacji antypapieża Paschalisa III
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- I.S.Robinson, The Papacy 1073-1198. Continuity and innovation, Cambridge University Press, 1990
- Crema Guido da (ang.). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-03-24].
- Paschal III (ang.). Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-03-24].
Media użyte na tej stronie
Fresco at Siena: Election of Antipope Paschal III