Pasmo Czantorii

Północna część pasma od strony czeskiej

Pasmo Czantorii – jeden z grzbietów Beskidu Śląskiego, znany również pod nazwą Pasmo Stożka i Czantorii. Znajduje się pomiędzy dolinami Olzy i Wisły, stanowi więc granicę zlewisk Wisły i Odry. Wzdłuż grzbietu biegnie także granica polsko-czeska. Najwyższe szczyty: Wielka Czantoria (995 m n.p.m.), Kiczory (990 m n.p.m.) i Stożek Wielki (979 m n.p.m.).

Pasmo buduje ciąg kopulastych szczytów o wysokościach nie sięgających 1000 m n.p.m., jednak o wysokościach względnych zbliżających się do 550 m, połączonych dość zrównanymi grzbietami, ze stromymi stokami, porozcinanymi dolinkami dopływów Wisły i Olzy. Pasmo zalesione jest przede wszystkim lasami świerkowo-jodłowymi oraz bukowymi. Część stoków zajmują pastwiska i grunty orne, w wielu miejscach występują osiedla góralskie.

W głównym grzbiecie pasma wyróżnimy m.in. Tuł, Małą Czantorię, Wielką Czantorię, Soszów Wielki, Cieślar, Stożek Wielki, Kiczory. Za Kiczorami pasmo skręca na wschód w kierunku Przełęczy Kubalonka, gdzie łączy się z Pasmem Wiślańskim (zwanym także Pasmem Baraniej Góry). Wśród bocznych grzbietów wyróżnia się zwłaszcza tzw. „ramię Łączki i Filipki” po stronie zachodniej pasma oraz ramiona Kobylej i Wierchu Skalnitego stronie wschodniej.

Bibliografia

• Barański, Mirosław J.: Beskid Śląski. Pasmo Stożka i Czantorii. Przewodnik turystyczny. Wyd. Wydawnictwo PTTK „Kraj”, Warszawa 1996, ISBN 83-7005-370-X.