Pat McCabe

Pat McCabe

Pełne imię i nazwisko	Patrick J. McCabe
Data i miejsce urodzenia	21 marca 1988 Sydney
Wzrost	186 cm
Masa ciała	94 kg
Rugby union
Pozycja	środkowy ataku, skrzydłowy, obrońca
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) –2011 Warringah Rats (klub) 2007 Central Coast Rays (ARC) 3 (5) 2010–2014 Brumbies (Super Rugby) 66 (50) 2012–2014 Western District RUFC (klub)
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 2007  Australia U-19 4 (0) 2010–2014  Australia 24 (25)
Dorobek medalowy Puchar świata brąz Nowa Zelandia 2011 Mistrzostwa świata U-19 brąz Belfast 2007

Pat McCabe (ur. 21 marca 1988 w Sydney) – australijski rugbysta, uniwersalny zawodnik formacji ataku, reprezentant kraju, zwycięzca Pucharu Trzech Narodów 2011 oraz zdobywca brązowego medalu podczas Pucharu Świata w Rugby 2011.

Kariera klubowa

Do trzynastego roku życia grał w piłkę nożną^[1], treningi rugby rozpoczął podczas nauki w St Aloysius' College^[2][3][4].

Po ukończeniu edukacji związał się z lokalnym klubem Warringah Rats i w 2008 roku otrzymał wyróżnienie dla najlepszego jego zawodnika w rozgrywkach Shute Shield^[5][6][7]. W 2012 roku został przydzielony do Western District RUFC i po raz pierwszy pojawił się w jego barwach w przegranym finale John I Dent Cup – lokalnych rozgrywek w Brisbane^{[8][8][9][10]}. W miarę możliwości występował w nim również w kolejnych latach^[11][12].

W 2006 roku został także przyjęty do Akademii Waratahs i wziął udział w wyprawie zespołu na Wyspy Brytyjskie^[13][14], podczas której zagrał w dwóch spotkaniach^[15], a także otrzymał jedno z wyróżnień podczas dorocznej gali^[16]. W kolejnym roku znajdował się w składzie Central Coast Rays i wystąpił w trzech meczach zakończonego triumfem jedynego sezonu rozgrywek Australian Rugby Championship^[15][17][18]. Opuścił również wówczas Akademię Waratahs, bowiem w opinii trenerów był zbyt wolny, by grać w formacji ataku^[2].

Zaczął zatem pracę nad szybkością wraz z Claytonem Kearneyem, trenerem Manly Sea Eagles i byłym sprinterem, mistrzem kraju^[2]. Pod koniec roku 2008 został przyjęty do Akademii Brumbies na sezon 2009^[19][20]. Zagrał w nim w dwóch meczach zespołu rezerw, Brumby Runners^[15][21], a także wyjechał z zespołem na serię spotkań do Europy, gdzie mimo obecności doświadczonych zawodników został uznany najlepszym graczem tego tournée^[15][22]. Otrzymał następnie dwuletni, pełny kontrakt^[23].

Przełomowy był dla niego rok 2010 – w rozgrywkach Super 14 zadebiutował jako skrzydłowy w pierwszej kolejce przeciwko Western Force i końca sezonu nie opuścił ani minuty^[24][25][26]. Swoją grę oparł na mocnym wchodzeniu w linię przeciwnika, celnym kopaniu, silnej obronie, a to wszystko przy niedużej liczbie błędów^[25], a szkoleniowiec zespołu, Andy Friend, widział w nim kandydata na reprezentanta kraju^[27]. Podczas gali Brumbies został zatem uznany najlepszym zawodnikiem formacji ataku oraz najlepszym młodym zawodnikiem^[28], otrzymał także wyróżnienia dla debiutanta roku: w rozgrywkach Super 14^[29][30] i według australijskiego stowarzyszenia zawodowych rugbystów (Rugby Union Players Association)^[31].

Sezon 2011 rozpoczął jako obrońca^[32], w jego trakcie grał również jako trzynastka i ponownie na skrzydle, po raz pierwszy na pozycji numer dwanaście zagrał zaś w trzeciej od końca kolejce przeciwko Reds^[2][33]. Dzięki swojej wszechstronności po raz drugi z rzędu otrzymał wyróżnienie dla najlepszego gracza formacji ataku Brumbies^[34]. Z uwagi na odniesioną na Pucharze Świata kontuzję ramienia, która wymagała operacji i rehabilitacji^[35][36], sezon 2012 rozpoczął od drugiej kolejki rozgrywek. Wraz z Danem Palmerem i Stephenem Moore został mianowany wicekapitanem zespołu, zaś jego kombinacyjna gra z Christianem Lealiʻifano dawała pozostałym zawodnikom formacji ataku czas i miejsce na zaskoczenie przeciwnika^[37].

Z reprezentacyjnego wyjazdu do Europy McCabe powrócił z pękniętym kręgiem szyjnym wymagającym kilkumiesięcznej rehabilitacji^[38][39]. W styczniu 2013 roku został mu zdjęty kołnierz ortopedyczny^[40], a do gry powrócił w marcu meczem z Tonga A w ramach rozgrywek Pacific Rugby Cup^[41]. Naderwał w nim jednak ścięgno, co oznaczało kolejny miesiąc przerwy^[42][43], w meczowym składzie Jake White umieścił go więc na początku kwietnia^[44][45][46]. W maju zawodnik przedłużył kontrakt o kolejne dwa lata^[47][48], a zespół dotarł do finału rozgrywek, gdzie uległ nowozelandzkim Chiefs^[49]. McCabe nie wystąpił jednak w fazie play-off, gdyż w meczu Wallabies z British and Irish Lions odnowiła mu się kontuzja karku^[50]. Do gry kontaktowej został dopuszczony w styczniu 2014 roku^[51][52], jego pierwszy od siedmiu miesięcy mecz zakończył się już po piętnastu minutach, po uderzeniu w głowę został bowiem zniesiony z boiska^[53][54]. Nie zrażony tym zawodnik powrócił do drużyny na ostatni przedsezonowy mecz przygotowawczy^[55][56], twierdząc, że kontuzje te nie zmienią jego agresywnego stylu gry^[57]. Nowy szkoleniowiec Brumbies, Stephen Larkham, wystawił zatem McCabe'a w otwierającym sezon 2014 spotkaniu z Reds^[58][59]. W następnej kolejce po interwencji lekarza nie pojawił się z powrotem na boisku po przerwie, został również zabrany do szpitala uskarżając się na ból w karku^[60][61]. Seria badań wykluczyła jednak jakikolwiek uraz^[62], a zawodnik w kolejnych meczach imponował wysoką formą^{[63][64][65][66][67]}.

W drugiej części sezonu 2014 w rozgrywkach National Rugby Championship został przydzielony do zespołu Canberra Vikings jako ówczesny reprezentant kraju, choć jego udział w zawodach był zależny od obowiązków w kadrze^[68]. Trzecia kontuzja kręgów szyjnych w ciągu dwóch lat zakończyła jego karierę, pozostał jednak zgodnie z kontraktem opłacany przez Brumbies przez kolejny rok, zajmując się pracą w sztabie szkoleniowym i kończąc jednocześnie studia^[69].

Kariera reprezentacyjna

Był stypendystą ogólnokrajowego programu National Talent Squad^[70]. W stanowych barwach zwyciężył w mistrzostwach kraju U-16 w 2004 roku^[71][72][73]. Rok później uczestniczył w mistrzostwach kraju w kategorii U-18^[74][75], po czym został powołany do kadry Australian Schoolboys A na mecz z irlandzkimi rówieśnikami^[76][77]. W 2007 roku znalazł się w składzie reprezentacji U-19^[78], która zajęła trzecie miejsce w mistrzostwach świata w tej kategorii wiekowej^[79]. Na tym turnieju zagrał w czterech z pięciu spotkań nie zdobywając punktów^{[80][81][82][83][84]}. W 2008 roku nie znalazł się ostatecznie w składzie reprezentacji U-20 na inaguracyjne MŚ juniorów^[85][86].

Dzięki udanemu sezonowi ligowemu po raz pierwszy do seniorskiej kadry został powołany w trakcie Pucharu Trzech Narodów 2010 jako zastępca kontuzjowanych Petera Hynesa i Camerona Shepherda^[25][87]. Nie wystąpił wówczas w żadnym spotkaniu, jednak pozostał w składzie na listopadową wyprawę Wallabies do Europy^[88][89]. Zagrał w dwóch spotkaniach przeciw drużynom klubowym – Leicester Tigers^[90] i Munster^[91], zaś w testmeczu zadebiutował kilkuminutowym epizodem przeciw Włochom zostając tym samym 847. zawodnikiem w historii australijskiej reprezentacji^[92][93]. W sierpniu tego roku otrzymał także pierwsze powołanie do reprezentacji rugby 7 w perspektywie zbliżających się Igrzysk Wspólnoty Narodów 2010^[94][95], z wyjazdu na turniej w Delhi wyeliminowała go jednak odniesiona we wrześniowym klubowym spotkaniu kontuzja kolana^[25][96][97].

Został następnie nominowany do kadry na pierwszą część sezonu 2011^[98]. W niespodziewanie przegranym spotkaniu z Samoa zdaniem selekcjonerów był jedynym wyróżniającym się przedstawicielem formacji ataku^[2][99], dzięki czemu pozostał podstawowym środkowym ataku na rozpoczynające Puchar Trzech Narodów 2011 spotkanie ze Springboks^[100][101]. Tę samą rolę pełnił również w pozostałych trzech meczach turnieju, a Wallabies pierwszy raz od dziesięciu lat zwyciężyli w tych rozgrywkach^[102][103]. W ich trakcie zdobył pierwsze w reprezentacyjnej karierze przyłożenie^[104][105], a postawa zaprezentowana w pięciu tegorocznych spotkaniach przy braku gry w końcu poprzedniego sezonu wystarczyła, iż otrzymał wyróżnienie dla debiutanta roku^{[106][107][108]}. Znalazł się następnie w trzydziestoosobowym składzie Robbiego Deansa na Puchar Świata w Rugby 2011^[109]. Po dwóch występach w podstawowym składzie przeciwko Włochom i Irlandii, do meczu z USA przystąpił jako rezerwowy^[110]. Zdobył w nim jedno z przyłożeń^[111], doznał jednak kontuzji ramienia^[112], opuścił zatem spotkanie z Rosją^[113]. Podleczony zawodnik powrócił do podstawowego składu na ćwierćfinałowy pojedynek z RPA^[114][115], gdzie jego uraz pogłębił się^[116]. Pomimo coraz większego bólu McCabe stanął również w półfinale przeciwko Nowozelandczykom^{[117][118][119]}, nie został już jednak wystawiony do wygranego meczu o trzecie miejsce^[120][121]. Po turnieju przeszedł operację ramienia i nie wziął udziału w dwumeczowej wyprawie do Europy^[122][123].

Znalazł się w meczowych składach na wszystkie cztery otwierające sezon 2012 mecze, a choć nie wszedł z ławki rezerwowych przeciw Szkotom^[124] w trzymeczowej serii z Walią był zawodnikiem podstawowej piętnastki^[125][126], walnie przyczyniając się do zwycięstwa w pierwszym z nich^[127]. Jego wkład w drużynę został doceniony włączeniem go do pięcioosobowej grupy przewodzącej Wallabies^[117]. Z uwagi na złamanie przewlekłe lewej nogi opuścił pierwszą połowę The Rugby Championship 2012^[125][128], w jego drugiej części powracając do wyjściowego składu^[10][129]. Przed wyjazdem na kończące sezon spotkania na północnej półkuli^[130] zagrał w zremisowanym meczu Bledisloe Cup z All Blacks^[131]. Pierwszym rywalem Australijczyków w Europie byli Francuzi, a McCabe doznał w tym spotkaniu urazu szyi – początkowa diagnoza wskazywała na nadwyrężenie^[132], jednak dokładniejsze badania wykazały pęknięcie jednego z kręgów szyjnych, co oznaczało wymuszoną trzymiesięczną przerwę w grze^{[133][134][135]}.

Kontuzja kolana z maja 2013 roku zagroziła jego szansom na powołanie na pierwsze od dwunastu lat tournée British and Irish Lions^{[136][137][138]}, lecz po dojściu do pełnej sprawności otrzymał jedno z ostatnich sześciu miejsc w kadrze na tę trzymeczową serię^[139][140]. W pierwszym meczowym składzie znalazł się na ławce rezerwowych^[141], wkrótce wszedł jednak na boisko, gdy kontuzją zakończył się jednominutowy debiut Christiana Lealiʻifano^[142][143]. Na początku drugiej połowy meczu również McCabe został z niego zniesiony, gdy w przegrupowaniu ponownie doznał urazu karku^[38][144]. Profilaktycznie został zatem pominięty w składzie na drugi testmecz^[145][146], lecz wkrótce ogłoszono, że nie weźmie udziału w obu pozostałych spotkaniach serii^[147]. Po dalszych konsultacjach lekarze zdiagnozowali odnowienie się zeszłorocznej kontuzji i zalecili przerwę w grze do końca roku^[148][149], nie był zatem brany pod uwagę przez nowego selekcjonera Wallabies, Ewena McKenzie, przy ustalaniu kolejnych składów reprezentacji w tym sezonie^[150][151].

Sezon 2014 rozpoczął od dwóch meczów z Francuzami, z trzeciego bowiem wyeliminował go uraz^[152]. Pozostał w składzie na The Rugby Championship 2014^[153], a w drugim spotkaniu z All Blacks został zniesiony z boiska z podejrzeniem odnowienia się urazu kręgów szyjnych^[154][155]. Po potwierdzeniu diagnozy zgodnie z zaleceniem lekarzy ogłosił zatem zakończenie kariery sportowej^{[156][157][158]}.

Osiągnięcia

• Puchar świata w rugby – 3. miejsce: 2011
• Mistrzostwa świata U-19 – 3. miejsce: 2007
• Puchar Trzech Narodów – zwycięstwo: 2011
• Super Rugby – finał: 2013
• Super 14 Rookie of the Year – 2010

Varia

• Podobnie jak rodzeństwo^[159] studiował prawo i ekonomię na Macquarie University i University of Southern Queensland^[2][38][160]

Przypisy

Bibliografia

• Pat McCabe – ESPN Scrum Profile. espnscrum.com. [dostęp 2014-04-20]. (ang.).
• Pat McCabe – Rugby World Cup 2011 Profile. rwc2011.irb.com. [dostęp 2014-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-09)]. (ang.).
• Pat McCabe – Brumbies Profile. brumbies.com.au. [dostęp 2014-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-21)]. (ang.).
• Pat McCabe – It's Rugby Profile. itsrugby.co.uk. [dostęp 2014-04-20]. (ang.).