Patio

Patio
Patio polskiego pawilonu na Wystawie Światowej w Paryżu (1925)

Patio (hiszp.) – wewnętrzny dziedziniec lub mały ogródek.

Pojęcie

Patia, jako niewielkie dziedzińce wewnątrz domów[1], są charakterystyczne dla architektury hiszpańskiej, portugalskiej i iberoamerykańskiej. Znajdowały się w pałacach, willach i domach, najczęściej wyładano je płytkami kamiennymi. Patio często było otoczone krużgankami, ozdobione roślinami i innymi formami małej architektury, jak: posągi, fontanny czy baseny. Z niego prowadziły wejścia do poszczególnych pomieszczeń. Współcześnie mianem patio określa się również niewielkich rozmiarów dziedziniec dekoracyjny[2][3].

Przypisy

  1. patio (pol.). sjp.pwn.pl. [dostęp 2022-09-01].
  2. patio, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-09-01].
  3. Patio (wł.). treccani.it. [dostęp 2022-09-01].

Bibliografia

  • Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 117. ISBN 83-85001-89-1.

Media użyte na tej stronie

Patio andaluz.jpg
Patio tipico de las casas de habitación.
Polish pavilion in Paris 1925 courtyard.jpg
Polski pawilon w Paryżu na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej i Wzornictwa dnia 8 lipca 1925. Przykład architektury art déco inspirowanej klasycznym dworkiem polskim, barokowymi kościołami i stylem zakopiańskim. Próba stworzenia polskiego stylu narodowego. Architekci Józef Czajkowski, Wojciech Jastrzębowski i rzeźbiarz Henryk Kuna i malarze Tadeusz Gronowski, Józef Mehoffer oraz Zofia Stryjeńska otrzymali złote medale. Francuski krytyk sztuki pochodzenia polskiego Waldemar George, redaktor naczelny miesięcznika L’Amour de l’Art napisał (1925): „Pawilon polski uważam za najbardziej oryginalny i skończony ze wszystkich pawilonów cudzoziemskich. Stanowi znakomitą jedność i w równie największym stopniu jest polski, nie przestając być nowoczesnym.” Jest to fotografia kolorowa czyli autochrom braci Lumière, który nie został pokolorowany. Widoczne jest polskie godło oraz rzeźba „Rytm” Henryka Kuny na dziedzińcu pawilonu.