Patrizio Oliva
 | ||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 28 stycznia 1959 | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Obywatelstwo | ||||||||||||||||
| Styl walki | praworęczny | |||||||||||||||
| Kategoria wagowa | junior półśrednia | |||||||||||||||
| Bilans walk zawodowych | ||||||||||||||||
| Liczba walk | 59 | |||||||||||||||
| Zwycięstwa | 57 | |||||||||||||||
| Przez nokauty | 20 | |||||||||||||||
| Porażki | 2 | |||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Patrizio Oliva (ur. 28 stycznia 1959 w Neapolu[1]) – włoski bokser, mistrz olimpijski z 1980, zawodowy mistrz świata kategorii junior półśredniej.
Jako amator wystąpił na mistrzostwach Europy w 1979 w Kolonii, gdzie zdobył srebrny medal w wadze lekkopółśredniej (do 63,5 kg), przegrywając w finale z Serykiem Konakbajewem ze Związku Radzieckiego[2].
Na igrzyskach olimpijskich w 1980 w Moskwie zrewanżował się Konakbajewowi, którego pokonał w finale i zdobył złoty medal tej kategorii. Uzyskał wówczas Puchar Vala Barkera dla najlepszego technicznie boksera turnieju[1].
Był mistrzem Włoch w kategorii lekkiej (do 60 kg) w 1978[3].
Od 1980 walczył jako bokser zawodowy. W 1981 wywalczył tytuł mistrza Włoch wagi junior półśredniej, a 5 stycznia 1983 w Ischii pokonał Roberta Gambiniego z Francji i został mistrzem Europy EBU tej kategorii. Ośmiokrotnie skutecznie bronił tego tytułu.
15 marca 1986 w Monako zdobył tytuł mistrza świata wagi junior półśredniej organizacji WBA wygrywając na punkty z obrońcą tytułu Ubaldo Sacco z Argentyny. Walcząc w obronie tytułu wygrał z Amerykaninem Brianem Brunette i Rodolfo Gonzálezem z Meksyku, a 4 lipca 1987 w Ribera przegrał przez nokaut w 3. rundzie z Juanem Martinem Coggi z Argentyny. Była to jego pierwsza porażka.
Następną walkę stoczył dopiero w 1989, w wadze półśredniej.14 listopada 1990 został mistrzem Europy EBU tej kategorii, po zwycięstwie w Campione d’Italia nad Kirklandem Laingiem. Dwukrotnie obronił ten tytuł. 25 czerwca 1992 w Licola przegrał z Buddym McGirtem z USA w walce o pas mistrza świata wagi półśredniej organizacji WBC. Po tej walce zakończył karierę.
Przypisy
- ↑ a b Patrizio Oliva, olympedia.org [dostęp 2021-07-17] (ang.).
- ↑ 23.European Championships – Cologne, FRG – May 5–12 1979, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2012-01-31] (ang.).
- ↑ Italian National Championships – Castelfranco Veneto – December 1978, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2012-01-31] (ang.).
Linki zewnętrzne
- Wykaz walk zawodowych Olivy, boxrec.com [dostęp 2012-01-29] (ang.).
1952–2000: 60–63,5 kg, 2004–2012: 60–64 kg
Nagroda przyznawana pięściarzowi, który zaprezentował podczas danych letnich igrzysk olimpijskich najlepszy styl i technikę.
| Mężczyźni |
|
|---|---|
| Kobiety |
|
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Olympic Movement flag
Proportions 2:3, created 1913, adopted 1914, first used 1920.
- Colors as per http://fairspielen.de/wp-content/uploads/2015/09/Annexe-3-Olympism_and_the_Olympic_Symbol_-_Principles_and_Usages_Guide-1.pdf
- blue: PMS 3005C
- yellow: PMS 137C
- black: PMS 426C
- green: PMS 355C
- red: PMS 192C
- Dimensions of the rings taken from http://fairspielen.de/wp-content/uploads/2015/09/Annexe-3-Olympism_and_the_Olympic_Symbol_-_Principles_and_Usages_Guide-1.pdf
The national flag of Kingdom of Thailand since September 2017; there are total of 3 colours:
- Red represents the blood spilt to protect Thailand’s independence and often more simply described as representing the nation.
- White represents the religion of Buddhism, the predominant religion of the nation
- Blue represents the monarchy of the nation, which is recognised as the centre of Thai hearts.
The flag of the Dominican Republic has a centered white cross that extends to the edges. This emblem is similar to the flag design and shows a bible, a cross of gold and 6 Dominican flags. There are branches of olive and palm around the shield and above on the ribbon is the motto "Dios,Patria!, Libertad" ("God, Country, Freedom") and to amiable freedom. The blue is said to stand for liberty, red for the fire and blood of the independence struggle and the white cross symbolized that God has not forgotten his people. "Republica Dominicana". The Dominican flag was designed by Juan Pablo Duarte, father of the national Independence of Dominican Republic. The first dominican flag was sewn by a young lady named Concepción Bona, who lived across the street of El Baluarte, monument where the patriots gathered to fight for the independence, the night of February 27th, 1844. Concepción Bona was helped by her first cousin María de Jesús Pina.
.svg)
Flag of South Africa, also known as the Oranje-Blanje-Blou, used from 31 maja 1928 until 27 kwietnia 1994
Patrizio Oliva