Patryk O’Brien de Lacy

Patryk O’Brien de Lacy

Patryk O’Brien de Lacy w mundurze armii rosyjskiej
pułkownik broni pancernych
Data i miejsce urodzenia	15 sierpnia 1888 Augustówek (Grodzieńszczyzna)
Data śmierci	15 października 1964
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	I Korpus Polski
Jednostki	7 Pułk Saperów Wielkopolskich Batalion Maszynowy Saperów Wojskowy Zakład Zaopatrzenia Inżynierii Biuro Badań Technicznych Broni Pancernych
Stanowiska	dowódca batalionu saperów kierownik zakładu kierownik biura
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Patryk O’Brien de Lacy (ur. 15 sierpnia 1888 w Augustówku na Grodzieńszczyźnie, zm. 15 października 1964^[1]) – pułkownik broni pancernych Wojska Polskiego.

Życiorys

Był absolwentem wydziału fizyko-matematycznego Uniwersytetu Petersburskiego. Służył w Armii Imperium Rosyjskiego, z której wystąpił w 1917 w stopniu podporucznika saperów. Następnie został adiutantem generała Józefa Dowbora-Muśnickiego w I Korpusie Polskim w Rosji^[2].

W 1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 54. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a jego oddziałem macierzystym był 7 pułk saperów wielkopolskich w Poznaniu^[3]. W 1923 kierował pracami jednego z wydziałów Departamentu V Inżynierii i Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych, pozostając oficerem nadetatowym 7 pułku saperów wielkopolskich^[4]. W październiku 1924 został przeniesiony do Batalionu Maszynowego w Nowym Dworze Mazowieckim na stanowisko dowódcy batalionu^[5]. Batalionem dowodził do października 1926. W 1928 pełnił służbę w Centralnej Składnicy Inżynieryjnej, pozostając na ewidencji batalionu elektrotechnicznego. 23 stycznia 1929 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[6]. Następnie kierował Wojskowym Zakładem Zaopatrzenia Inżynierii w Warszawie. W kwietniu 1933 został przeniesiony z Kierownictwa Zaopatrzenia Technicznego do Wojskowego Instytutu Badań Inżynierii na stanowisko kierownika^[7]. Z dniem 1 grudnia 1934 został przeniesiony do Biura Badań Technicznych Broni Pancernych w Warszawie na stanowisko kierownika biura^[8]. Od stycznia 1932 do grudnia 1937 obowiązki służbowe łączył z funkcją redaktora naczelnego „Przeglądu Wojskowo-Technicznego”. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów broni pancernych^[9].

W 1939 – niedługo przed wybuchem II wojny światowej – został przeniesiony wraz z BBTBr.Panc. do Pińska. Po 17 września i agresji ZSRR na Polskę przedostał się do Rumunii, a tam trafił do obozu dla internowanych. W lutym 1941 został wydany Niemcom. Umieszczono go w oflagu VI B pod Dössel (obecnie dzielnica Warburga), gdzie przebywał do wyzwolenia obozu przez US Army w kwietniu 1945.

Rodzina

Pochodził ze starego rodu hrabiowskiego, wywodzącego się z Irlandii. Był bratem Terencjusza i Maurycego. Żonaty z Marią z Duszyńskich, z którą miał syna Hugona^[10] (1925–1958) oraz córkę Margaret (ur. 1928), autorkę wspomnień Dzikie gęsi z Zielonej Wyspy.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości^[11] (20 lipca 1932)^[12]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[11]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)^[13]
• Krzyż Walecznych^[11] (dwukrotnie, po raz pierwszy w 1922)^[14]
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)^[15]
• Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)^[16]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[11]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[11]
• Odznaka „Znak Pancerny”
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Zdzisław G. Kowalski, Fachowe czasopisma wojskowe w latach 1918–1939, Biuletyn Nr 19 Wojskowej Służby Archiwalnej, Warszawa 1996.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• MargaretM. O'Brien de Lacy MargaretM., Dzikie gęsi z Zielonej Wyspy, JoannaJ. Sypuła-Gliwa, Łomianki: LTW, 2009, ISBN 978-83-7565-058-7, OCLC 750717791 .
• Echa Polesia – Joanna Sypuła-Gliwa, Dzikie gęsi z Zielonej Wyspy