Paul Blair
.jpg) | |||||||||||
| środkowozapolowy | |||||||||||
| Pełne imię i nazwisko | Paul L. D. Blair | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim | Motormouth | ||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 1 lutego 1944 | ||||||||||
| Data i miejsce śmierci | 26 grudnia 2013 | ||||||||||
| Odbijał | prawą | ||||||||||
| Rzucał | prawą | ||||||||||
| Debiut | 9 września 1964 | ||||||||||
| Ostatni występ | 20 czerwca 1980 | ||||||||||
| Statystyki | |||||||||||
| Średnia uderzeń | 0,250 | ||||||||||
| Home runy | 134 | ||||||||||
| Uderzenia | 1513 | ||||||||||
| RBI | 620 | ||||||||||
| Kariera klubowa | |||||||||||
| |||||||||||
Paul L. D. Blair (ur. 1 lutego 1944, zm. 26 grudnia 2013) – amerykański baseballista, który występował na pozycji środkowozapolowego.
Blair w 1961 podpisał kontrakt jako wolny agent z New York Mets i po roku występów w klubach farmerskich tego zespołu, został wybrany w drafcie przez Baltimore Orioles, w którym zadebiutował 9 września 1964 w meczu przeciwko Washington Senators jako pinch runner[1][2]. W 1966 zagrał we wszystkich meczach World Series, w których Orioles pokonali Los Angeles Dodgers 4–0 w serii best-of-seven[3]. Rok później zaliczył najwięcej triple'ów (13) w American League i po raz pierwszy otrzymał Złotą Rękawicę[2]. W 1969 po raz pierwszy wystąpił w All-Star Game[2].
29 kwietnia 1970 w wygranym przez Orioles 18–2 meczu z Chicago White Sox zdobył 3 home runy i zaliczył 6 RBI[4]. W tym samym roku w zwycięskich dla Orioles World Series, w których przeciwnikiem był zespół Cincinnati Reds, zagrał we wszystkich pięciu meczach, uzyskując średnią uderzeń 0,474[4]. 26 sierpnia 1973 w spotkaniu z Kansas City Royals zdobył inside-the-park grand slama[4]. W styczniu 1977 w ramach wymiany zawodników przeszedł do New York Yankees[1].
Jako zawodnik Yankees dwukrotnie zdobywał mistrzostwo w 1978 i 1979 roku[4]. W maju 1979 podpisał roczny kontrakt z Cincinnati Reds[4]. W 1980 ponownie został zawodnikiem Yankees, w którym zakończył zawodniczą karierę[1]. W późniejszym okresie był między innymi trenerem drużyny baseballowej na Fordham University i trenerem zapolowych w Houston Astros[4]. W 1984 został uhonorowany w klubowej Hall of Fame zespołu Baltimore Orioles[5].
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 2× All-Star | 1969, 1973 | [2] |
| 8× Gold Glove Award | 1967, 1969, 1970, 1971, 1972, 1973, 1974, 1975 | [2] |
| 4× zwycięzca w World Series | 1966, 1970, 1977, 1978 | [4] |
Przypisy
- ↑ a b c Paul Blair Transactions. baseball-reference.com. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
- ↑ a b c d e Paul Blair Statistics. baseball-reference.com. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
- ↑ 1966 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Paul Blair Biography. sabr.org. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
- ↑ Former Orioles Center Fielder Paul Blair Dies.... foxbaltimore.com. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
Bibliografia
- Bruce Weber, Paul Blair, Center Fielder for Champions, Dies at 69, nytimes.com, 27 grudnia 2013 [dostęp 2013-12-28] (ang.).
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Baseball. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Sports celebrity Paul Blair autographs baseballs for Sailors aboard attack submarine USS Norfolk (SSN 714).