Paul Hensel

(c) Universitätsbibliothek Heidelberg, CC BY-SA 4.0

Paul Hensel

Paul Hugo Wilhelm Hensel (ur. 17 maja 1860 k. Królewca, zm. 11 listopada 1930 w Erlangen) – niemiecki filozof.

Życiorys

Syn właściciela nieruchomości i przedsiębiorcy Sebastiana Hensela, brat matematyka Kurta Hensela, wuj kompozytorki Fanny Hensel, malarza Wilhelma Hensela. Potomek filozofa Mosesa Mendelssohna z rodziny Mendelssohnów. Studiował filozofię, historię i filologię klasyczną we Fryburgu. W 1888 napisał pracę habilitacyjną pod kierunkiem Wilhelma Windelbanda w Strasburgu. W 1895 został mianowany profesorem nadzwyczajnym w Strasburgu. Od 1898 był profesorem nadzwyczajnym w Heidelbergu. W 1902 powołano go na katedrę filozofii w Erlangen, gdzie nauczał do 1928. Był przyjacielem Maxa Webera, z którym w 1904 popłynął do Saint Louis na kongres naukowców z okazji Wystawy Światowej (w tym samym roku odbywały się tam trzecie igrzyska olimpijskie). W 1911 na nowo odbył podróż po Stanach, odwiedzając Boston i Uniwersytet Harvarda w Cambridge. Był promotorem Hansa Reichenbacha. Obok badań akademickich poświęcał się dydaktyce. Prowadził popularne wykłady w Norymberdze i Fürth. W 1922 był założycielem oddziału Towarzystwa Kantowskiego (Kant - Gesellschaft), którego przewodniczącym został w 1925. W swojej miejscowości był zwany „Sokratesem z Erlangen”. Spośród jego prac, jedna poświęcona odrodzeniu polskiemu wśród Mazurów może zasługiwać na baczniejszą uwagę.

Dzieła

• „Die Stellung des Reichskanzlers nach dem Staatsrechte des deutschen Reiches”, Monachium 1882 („O pozycji kanclerza Rzeszy w prawie państwowym Rzeszy”).
• „Über die Beziehung des reinen Ich bei Fichte zur Einheit der Apperzeption bei Kant”, Freiburg 1885.
• „Ethisches Wissen und ethisches Handeln”, wyd. 1889 („Etyczna wiedza i etyczne postępowanie).
• „Thomas Carlyle”, pierwsze wyd. Stuttgart 1901, trzecie wyd. 1922.
• „Hauptprobleme der Ethik”, Lipsk 1903 („Główne problemy etyki”).
• „Sebastian Hensel. Ein Lebensbild aus Deutschlands Lehrjahren”, Berlin 1904.
• „Die Polengefahr für die masurische Bevölkerung”, Berlin 1911 („Niebiezpieczeństwo polskie dla ludu mazurskiego”).
• „Rousseau”, Lipsk 1907, powtórne wydania: 1907, 1912 i 1919.
• „Kleine Schriften und Vorträge”, Greiz 1920 („Małe pisma i przyczynki”).