Ten artykuł od 2010-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Reynaud urodził się w Barcelonnette. Ukończył prawo na Sorbonie. W roku 1914 wybrano go po raz pierwszy w skład Izby Deputowanych. Oficjalnie był niezależnym deputowanym, związanym wszelako z umiarkowaną prawicą. Był też związany ze światem francuskiej finansjery.
W latach 30. był członkiem różnych gabinetów III Republiki, odpowiadał m.in. za resorty finansów i sprawiedliwości.
Był zwolennikiem zajęcia zdecydowanej postawy wobec rządów Hitlera. Postulował m.in. – po przeczytaniu książki majora Charles'a de Gaulle'aKu armii zawodowej – rozbudowę i wystawienie dywizji pancernych, czemu sprzeciwił się skutecznie Édouard Daladier i generalicja.
21 marca1940 roku zastąpił Daladiera na stanowisku premiera rządu wojennego. W skład rządu mianował zarówno marszałka FrancjiPhilippe'a Pétaina – jako wicepremiera – ministra bez teki, jak i pułkownika (awansowanego z tej okazji na generała brygady) de Gaulle'a – jako wiceministra wojny.
28 marca1940 podpisał porozumienie z rządem brytyjskim przewidujące, że żadne z państw nie zawrze oddzielnego pokoju z Niemcami. W następnym miesiącu poparł brytyjską interwencję w Norwegii.
20 maja1940, pozostając premierem, przejął stanowisko ministra obrony.
Rząd Reynauda zdecydowany był kontynuować walkę z najeźdźcami hitlerowskimi. Jednakże szybkie postępy armii niemieckiej wobec niewydolności francuskiej obrony (której reformę swego czasu postulował obecny premier) i opozycji stronnictwa kapitulantów (Pétain, Pierre Laval, Adrien Marquet, Maxime Weygand) utrudniał mu zadanie. Z kolei zwolennicy walki (de Gaulle, Georges Mandel, Léon Blum) postulowali ewakuowanie się, kiedy stała się jasna przegrana w bitwie o terytorium metropolii, do Afryki północnej. Plan ten miał szanse powodzenia, ale rozbił się o veto admirałaFrancois Darlana. Reynaud apelował jeszcze o pomoc do prezydenta USAFranklina Delano Roosevelta, ale ten nie uczynił nic konkretnego.
16 czerwca1940, został zmuszony do rezygnacji przez większość rządową opowiadającą się ze zawieszeniem broni, kiedy rząd schronił się w Bordeaux tracąc praktycznie kontrolę nad krajem. PrezydentAlbert Lebrun mianował nowym premierem marszałka Pétaina. Równocześnie generał de Gaulle ogłosił w Londynie powstanie ruchu Wolnej Francji, który kontynuował walkę z okupantem.
We wrześniu aresztowany przez Rząd Vichy, stanął przed sądem pod zarzutem wciągnięcia Francji w wojnę (por. Proces w Riom).
Od listopada 1942 do końca wojny był więziony w hitlerowskich obozach koncentracyjnych w Mauthausen i Itter, skąd uwolniły go wojska amerykańskie.
Po wyzwoleniu został ponownie powołany w skład rządu. W roku 1948 pełnił urząd ministra finansów w rządzie premiera André Marie.
Był przeciwnikiem powrotu do władzy de Gaulle'a w roku 1958. W roku 1962 sprzeciwiał się koncepcjom ustrojowym generała.
De Gaulle chciał, aby jego dawny polityczny protektor został przewodniczącym Zgromadzenia Narodowego w roku 1958, ale ostatecznie wybrano na to stanowisko Jacques'a Chaban-Delmasa.