Pawło Fyłypowycz

Pawło Fyłypowycz

Data i miejsce urodzenia	2 września 1891 Kajtanówka, gubernia kijowska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	3 listopada 1937 uroczysko Sandarmoch, ZSRR
Narodowość	ukraińska
Język	ukraiński
Dziedzina sztuki	poeta, historyk literatury

Pawło Fyłypowycz ukr. Павло́ Петро́вич Филипо́вич (ur. 2 września 1891 w Kajtanówce, gubernia kijowska, zm. 3 listopada 1937 na uroczysku Sandarmoch w Karelii) – ukraiński poeta i historyk literatury. Jeden z przedstawicieli rozstrzelanego odrodzenia. Członek grupy tzw. neoklasyków.

Życiorys

Ukończył studia na Uniwersytecie Kijowskim. Zbiory wierszy: Zemla i witer (1922), Prostir (1925). Tworzył także prace historycznoliterackie: Szewczenko i dekabrysty (1926), Puszkin w ukrajinśkij literaturi (1927). Został profesorem Kijowskiego Instytutu Oświaty Narodowej (teraz Uniwersytetu Kijowskiego).

5 września 1935 aresztowany przez NKWD, pod zarzutem udziału w kontrrewolucyjnej organizacji nacjonalistycznej. 22 listopada 1935 został przyłączony do śledztwa przeciw "grupie Mykoły Zerowa. Sąd Kijowskiego Okręgu Wojskowego na zamkniętym posiedzeniu w dniach 1-4 lutego 1936 rozpoznał oskarżenie Mykoły Zerowa, Pawła Fyłypowycza, Marka Woronego i towarzyszy o "kontrrewolucyjną działalność terrorystyczną" skazując wszystkich na 10 lat łagru i konfiskatę mienia. Karę odbywał w obozie SŁON na Sołowkach.

9 października 1937 "trójka specjalna" NKWD obwodu leningradzkiego RFSRR skazała jednym wyrokiem listę 1116 więźniów Sołowek na śmierć. Na liście znajdowało się nazwisko Fyłypowycza. Zginął w masowej egzekucji wraz z innymi ukraińskimi twórcami i działaczami społecznymi (Łesiem Kurbasem, Mykołą Kuliszem, Ołeksą Slisarenką, Mykołą Zerowem, Myrosławem Irczanem, Wołodymyrem Czechiwskim i in.) 3 listopada 1937 na uroczysku Sandarmoch w Karelii.

Został zrehabilitowany postanowieniem Kolegium Wojskowego Sądu Najwyższego ZSRR z 31 marca 1958.

Bibliografia, literatura, linki

• Юрій Лавріненко, Розстріляне відродження: Антологія 1917—1933. Поезія— проза— драма— есей. Wyd. I Paris 1959, Instytut Literacki, wyd. II Київ 2001, Просвіта, wyd. III, Київ 2007, Смолоскип, ISBN 978-966-8499-79-1
• Leonid Korzon (ps.) Łeonid Mosendz(ukr.), Ukraińscy neoklasycy-parnasiści w: Kultura 7/1948, Paryż 1948, wyd. Instytut Literacki s. 39-54.
• Филипович Павло Петрович. ukrlit.vn.ua. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-08)].