Paweł Akimow

Paweł Akimow
Kapral Kapral
Data i miejsce urodzenia27 grudnia 1897
Moskwa
Data i miejsce śmierci14 grudnia 1972
Warszawa
Przebieg służby
Lata służby1920, 1939-1945
Siły zbrojneArmia Czerwona (1920), Wojsko Polskie (1939-1945)
Jednostki10 Brygada Kawalerii, 1 Dywizja Pancerna
Stanowiskaszeregowiec, kapral
Główne wojny i bitwywojna polsko-bolszewicka, Bitwa pod Radzyminem, II wojna światowa, kampania wrześniowa
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Paweł Mironowicz Akimow (ros. Павел Миронович Акимов, Pawieł Mironowicz Akimow; ur. 27 grudnia 1897 w Moskwie, zm. 14 grudnia 1972 w Warszawie) – polsko–rosyjski wojskowy, żołnierz Armii Czerwonej i Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari oraz piłkarz występujący na pozycji bramkarza, pierwszy obcokrajowiec w historii polskiej ekstraklasy.

Życiorys

Urodził się 27 grudnia 1897 w Moskwie, gdzie wychowywał się i ukończył gimnazjum humanistyczne[1][2].

Wojna polsko-bolszewicka

W 1920 roku został powołany do Armii Czerwonej, gdzie służył w randze szeregowca[2][3]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej został wzięty do niewoli pod Radzyminem przez żołnierzy Wojska Polskiego i osadzony w obozie jenieckim pod Toruniem[1][2]. Po zakończeniu wojny zdecydował się pozostać w Polsce i ubiegać się o polskie obywatelstwo[1][2].

Dwudziestolecie międzywojenne

W latach 20. i 30. XX wieku mieszkał i pracował w Warszawie, gdzie grał w piłkę nożną w Legii Warszawa na pozycji bramkarza[1][3]. W 1937 roku poślubił Polkę i uzyskał polski paszport, o który ubiegał się od 1921 roku[2][3].

II wojna światowa

Po wybuchu II wojny światowej trakcie kampanii wrześniowej przedostał się przez Bałkany i Włochy do Francji, gdzie został żołnierzem polskiej 10 Brygady Kawalerii pod dowództwem płk. dypl. Stanisława Maczka[2][3]. Następnie w Wielkiej Brytanii wstąpił do 1 Dywizji Pancernej, gdzie dosłużył się stopnia kaprala[4]. W 1944 roku był uczestnikiem walk zbrojnych we Francji, Belgii i Holandii[2][3]. Brał udział w Operacji Overlord, bitwie pod Arnhem i wyzwoleniu Bredy[2][3][5]. Podczas jednej z bitew, trafiony odłamkiem, pomimo poważnych ran szarpanych brzucha, wyciągnął rannego kolegę spod ostrzału przeciwnika, za co otrzymał Order Virtuti Militari[3][4].

Okres powojenny

W połowie 1948 roku powrócił do Polski, gdzie pozostawała jego żona[1][2]. Pracował do momentu przejścia na emeryturę w klubie Skra Warszawa[2][3]. Zmarł 14 grudnia 1972 roku w Warszawie[6].

Kariera piłkarska

Paweł Akimow
Pełne imię i nazwiskoPaweł Mironowicz Akimow
Data i miejsce urodzenia27 grudnia 1897
Moskwa
Data i miejsce śmierci14 grudnia 1972
Warszawa
Wzrost172 cm
Pozycjabramkarz
Kariera seniorska
LataKlubWyst.Gole
1921Internowani Toruń
1922Czarni Toruń
1923–1925Legia Warszawa
1925WTC Warszawa
1925–1936Legia Warszawa23(0)

W latach 1921-1922, podczas pobytu w obozie jenieckim pod Toruniem i krótko po tym, grał w piłkę nożną w zespołach Internowani Toruń oraz Czarni Toruń. W 1923 roku rozpoczął występy w Legii Warszawa. Brał wówczas udział w lokalnych rozgrywkach piłkarskich oraz meczach towarzyskich[7]. W 1925 roku z powodu trudności finansowych i organizacyjnych przeniósł się do WTC Warszawa, gdzie zaoferowano mu wyższe pobory[1][7]. Po kilku miesiącach powrócił do Legii Warszawa, gdyż działacze klubu zagrozili mu nieprzedłużeniem wizy na pobyt w Polsce, co oznaczałoby dla niego emigrację do innego kraju, gdyż w ZSRR groziły mu represje polityczne[7].

W 1926 roku Akimow zdobył z Legią Puchar Polskiego Towarzystwa Eugenicznego, który uznawany jest za pierwsze trofeum w historii klubu[7][8]. Zawody rozgrywano w eksperymentalnym formacie piętnastominutowych spotkań i drużyn liczących po 6 graczy[7][8].

15 maja 1927 zadebiutował w nowo utworzonej lidze polskiej w meczu przeciwko Warcie Poznań, zakończonym zwycięstwem 3:1[9]. Tym samym został pierwszym zagranicznym zawodnikiem w historii Ekstraklasy[7][9]. We wrześniu 1934 roku w meczu przeciwko Garbarnii Kraków (0:3), z powodu absencji Józefa Nawrota, decyzją trenera Gustava Wiesera wystąpił na pozycji napastnika[10]. Ogółem w latach 1927–1936 rozegrał w polskiej ekstraklasie 23 spotkania[2], przez znaczną część tego okresu występując w zespole rezerw[11]. Po zakończeniu kariery zawodniczej został sędzią piłkarskim.

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Legionisto wystąp! Przegląd kadr stulecia: Paweł Akimow (pol.). legia.com. [dostęp 2020-02-18].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Piłkarskie charaktery cz. 1 (pol.). sport1.pl. [dostęp 2020-02-18].
  3. ↑ a b c d e f g h Legia cudzoziemska (odc. 6) (pol.). koledzyzwojska.pl. [dostęp 2020-02-18].
  4. ↑ a b Lista nazwisk osób odznaczonych Orderem Virtuti Miitari (pol.). stankiewicze.com. [dostęp 2020-02-18].
  5. ↑ Historia 1941-1950 (pol.). legia.com. [dostęp 2020-02-18].
  6. ↑ Wszyscy ludzie Legii (pol.). legionisci.com. [dostęp 2020-02-18].
  7. ↑ a b c d e f Historia 1918-1930 (pol.). legia.com. [dostęp 2020-02-18].
  8. ↑ a b Historia: Pierwsze trofeum Legii z 1926 roku (pol.). legionisci.com. [dostęp 2020-02-18].
  9. ↑ a b Pierwszy Luksemburczyk w Ekstraklasie. Skąd jeszcze trafiali do nas piłkarze? (pol.). polsatsport.pl. [dostęp 2020-03-07].
  10. ↑ Garbarnia Kraków 3:0 (0:0) Legia Warszawa (pol.). legia.net. [dostęp 2020-02-18].
  11. ↑ Historia 1931-1940 (pol.). legia.com. [dostęp 2020-03-07].
  12. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 379.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Football pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
PL Epolet kpr 25.svg
Naramiennik kaprala Wojska Polskiego (1925-39).