Paweł Budzik
 major administracji | |
| Data i miejsce urodzenia | 29 czerwca 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 26 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    _4r_BAR.svg){kind=small}       | |
Paweł Budzik (ur. 29 czerwca 1892 w Nowej Jastrząbce, zm. 26 września 1939 w Giżycach) – major administracji Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 29 czerwca 1892 w Nowej Jastrząbce, w ówczesnym powiecie tarnowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Anny Zaz[1][2][3]. Po ukończeniu gimnazjum w Tarnowie rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego[2]. Na studiach wstąpił do Związku Strzeleckiego (1911).
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym internowany w Szczypiornie przez Austriaków, a następnie w obozie w Marmarosz Sighet.
Ukończył szkołę oficerską. Walczył pod rozkazami ppor. Stanisława Królickiego, późniejszego dowódcy 7 pułku strzelców konnych. W czasie wojny z bolszewikami walczył w 11 pułku ułanów.
W 1922 rozpoczął służbę w 27 pułku ułanów w Nieświeżu[4][5]. Dał się wówczas poznać jako działacz oświatowy organizujący w wojsku, w ramach Macierzy Szkolnej, biblioteki w Nieświeżu i Białym Krzyżu. W 1930 ukończył kurs oficerów sztabowych w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[6]. W marcu 1931 został przeniesiony do 7 pułku strzelców konnych w Poznaniu[7][8], w który zajmował stanowisko dowódcy szwadronu liniowego, a następnie dowódcy szwadronu zapasowego[6]. Obowiązki dowódcy szwadronu zapasowego łączył z funkcją komendanta Rejonu Przysposobienia Wojskowego Konnego[9]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 17. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna[10][11].
24 sierpnia 1939, w czasie mobilizacji niejawnej, objął stanowisko kwatermistrza pułku[12]. Na tym stanowisku rozpoczął kampanię wrześniową 1939. 9 września został zastępcą dowódcy pułku, a 14 września 1939 został ciężko ranny w walkach pod Wolą Zbrożkową i Brochowem. 26 września zmarł z ran i został pochowany w Giżycach.
3 września 1923 ożenił się z nauczycielką Anną (Hanną) Wołkow[6] (ur. 2 lutego 1902 w Mińsku)[13].
Awanse
- podporucznik – 1919
- porucznik – 1920
- rotmistrz – 1922 – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 VII 1919 (w 1928 zajmował 11 lokatę, a w 1932 – 5 lokatę w korpusie oficerów zawodowych kawalerii)
- major – 1938
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3703 (1922)[14]
- Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)[15][16]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie[17]: po raz pierwszy 12 lipca 1921[18], po raz drugi[19], po raz trzeci i czwarty „za udział w b. Legionach Polskich”[20])
- Złoty Krzyż Zasługi (1938)[21]
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[22][23]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[24]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[24]
- Odznaka za Rany i Kontuzje[24]
- Odznaka „Za wierną służbę”[24]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[25]
Upamiętnienie
Nazwisko mjr. Pawła Budzika widnieje na tablicy pamiątkowej na kościele św. Rocha i św. Jana Chrzciciela w Brochowie oraz na pomniku ku czci poległych żołnierzy 7 pułku strzelców konnych na poznańskiej Cytadeli[6].
Przypisy
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 22.
- ↑ a b Szacherski 1968 ↓, s. 304.
- ↑ Kartoteka ↓, na karcie meldunkowej nazwisko rodowe matki zapisano w innym brzmieniu (Graźów?), a jako miejsce urodzenia majora Budzika podano „Jastrzębie” w powiecie tarnowskim.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 316, 346.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 40, 78.
- ↑ a b c d Szacherski 1968 ↓, s. 305.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931, s. 104.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 147, 661.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 714-715.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 477.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 288.
- ↑ Szacherski 1968 ↓, s. 41.
- ↑ Kartoteka ↓, na karcie meldunkowej zapisano imię Hanna.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 111.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 365.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 147.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 23 lipca 1921, s. 1211.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 56.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 16 września 1922, s. 692.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 26 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi, położone w akcji przeciwdywersyjnej na terenie województw wschodnich”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 316.
- ↑ a b c d Paweł Budzik (ur. 29 czerwca 1892 w Jastrząbce Nowej, pow. Tarnów, zm. 26 września 1939 w Giżycach) – major kawalerii., Instytut Pamięci Narodowej [dostęp 2022-05-21] (pol.).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 365.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Zbigniew Szacherski: Wierni przysiędze. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1968.
- Piotr Bauer, Bogusław Polak: Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1983. ISBN 83-210-0385-0.
- redakcja Bogusław Polak, Lance do boju, Krajowa Agencja Wydawnicza Poznań 1986.
- Czesław Knoll, Olgierd Matuszewski, Wielkopolska Brygada Kawalerii, Krajowa Agencja Wydawnicza, Poznań 1988.
- Roman Abraham, Wspomnienia wojenne znad Warty i Bzury, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1990, wyd. II popr., ISBN 83-11-07712-6.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- J.S.Tym, 7 Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich, Wydawnictwo AJAX 1999.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Kartoteka ewidencji ludności 1870–1931. Archiwum Państwowe w Poznaniu. [dostęp 2021-08-11].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy
Karta meldunkowa rotmistrza 7 Pułku Strzelców Konnych Pawła Budzika i jego żony Hanny z domu Wołkówna.
Odznaka za rany i kontuzje - 1 gwiazdka