Paweł Bylczyński

Paweł Bylczyński

Dęboróg

podporucznik
Data i miejsce urodzenia	23 września 1909 Lwów
Data i miejsce śmierci	9 lutego 1993 Gdynia
Przebieg służby
Lata służby	1939–1947
Siły zbrojne	Służba Zwycięstwu Polski Związek Walki Zbrojnej Armia Krajowa
Jednostki	Morska Grupa Operacyjna
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa Powstanie warszawskie
Późniejsza praca	urzędnik państwowy
Odznaczenia

Paweł Bylczyński herbu Dęboróg ps. Dęboróg (ur. 23 września 1909 we Lwowie, zm. 9 lutego 1993 w Gdyni) – polski ekonomista, żołnierz SZP, ZWZ, AK, powstaniec warszawski.

Życiorys

Jako dziesięcioletni chłopak brał udział (wraz z matką) w obronie Lwowa. Został odznaczony Krzyżem Obrony Lwowa. W roku 1923 wyjechał do Bydgoszczy, gdzie ukończył gimnazjum klasyczne. W latach 1928-1932 studiował ekonomię na Wydziale Prawa i Ekonomii Uniwersytetu Poznańskiego pod kierunkiem prof. Edwarda Taylora. Po studiach był urzędnikiem w Warszawie. W latach 30. był członkiem Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej.

W październiku 1939 wstąpił (pod pseudonimem „Dęboróg”) – w Warszawie – do SZP i został oddelegowany do Wilna. Następnie (do czerwca 1941) w wileńskim ZWZ (Samodzielny Okręg ZWZ Wilno). Od czerwca/lipca 1941 w warszawskiej AK. Brał udział w przygotowaniach do powstania. W powstaniu warszawskim był oddelegowany do aprowizacji i zabezpieczenia szpitali. Po upadku powstania znalazł się w Dulagu 121 w Pruszkowie.

Biuro Odbudowy Portów

W roku 1945 kpt. inż. Władysław Szedrowicz (przedwojenny lwowski inżynier, Sybirak, który powrócił do Polski z Armią Berlinga) włączył go do nowo sformowanej Morskiej Grupy Operacyjnej^[1], która zabezpieczała (z ramienia Ministerstwa Przemysłu przy wojewodzie gdańskim) poniemieckie mienie w Gdańsku przed grabieżą i dewastacją przez Armię Czerwoną. Następnie w Biurze Odbudowy Portów (BOP), którego dyrekcję objął również Szedrowicz. BOP zajmował się oceną strat w przemyśle gdańskim i organizacją i odbudową portów morskich. Podlegało Ministerstwu Żeglugi i Handlu Zagranicznego. Bylczyński współodpowiedzialny był m.in. za prace nad przygotowaniem planów odbudowy zniszczeń wojennych na Wybrzeżu^[2]. BOP ściśle współpracował i był finansowany przez Delegaturę Rządu ds. Wybrzeża w Gdańsku ministra Eugeniusza Kwiatkowskiego, który odznaczył w tym czasie Bylczyńskiego Srebrnym Krzyżem Zasługi (w r. 1946)^[3]. Po ustąpieniu Kwiatkowskiego i likwidacji (w roku 1948) Delegatury pracował Bylczyński w Gdańskim Urzędzie Morskim, a następnie – od 1963 roku w Rzemieślniczym Domu Towarowym (RDT) w Gdyni, Centralnym Związku Rzemiosła i do emerytury w dyrekcji Ogólnopolskiego Zrzeszenia Prywatnych Wytwórców.

Członek ZBOWiD i Stronnictwa Demokratycznego w Gdyni i Gdańsku.

W roku 1983 otrzymał awans na podporucznika Armii Krajowej^[4].

Zmarł w roku 1993. Jest pochowany na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni (kwatera 20-9-7)^[5].

Grób Pawła Bylczyńskiego na Cmentarzu Witomińskim

Życie prywatne

Syn Jakuba Bylczyńskiego i Magdaleny Bylczyńskiej, brat warszawskiego aktora – Janusza Bylczyńskiego. Dwukrotnie żonaty, miał jedną córkę – Jolantę.

Odznaczenia

• Srebrny Krzyż Zasługi – (1946)
• Medal Wojska – 4 krotnie (1948)
• Krzyż Armii Krajowej (1985)
• Krzyż Obrony Lwowa (1920)

Przypisy

Bibliografia

• A. Schroeder, Orlęta (z walk lwowskich), Lwów 1930.
• Halina Szwarc, Wspomnienia z pracy w wywiadzie antyhitlerowskim ZWZ-AK, Warszawa 1999.
• Daniel Bargiełowski, Po trzykroć pierwszy. Michał Tokarzewski-Karaszewicz. Generał broni, teozof, wolnomularz, kapłan Kościoła liberalnokatolickiego. Tom 1. Warszawa 2000. ISBN 83-87893-76-5, Tom 2. Warszawa 2001. ISBN 83-88794-76-0, Tom 3. Warszawa 2002. ISBN 83-7399-007-0
• Longin Tomaszewski; Kronika wileńska 1939-1941. Wydawnictwo Pomost. Warszawa 1990.