Paweł Csala

Paweł Csala
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

17 stycznia 1885
Ițcani (Bukowina)

Miejsce śmierci

Opole

Rodzice

Ludwik

Małżeństwo

Maria

Dzieci

Zbigniew

Krewni i powinowaci

Ludwik (brat)

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Paweł Csala – polski przemysłowiec i konsul Finlandii.

Życiorys

Był pochodzenia węgierskiego[1]. W 1906 ukończył C. K. IV Gimnazjum we Lwowie[2]. Uzyskał stopień doktora[1].

U kresu I wojny światowej, około września 1918 we Lwowie został zaprzysiężony do zorganizowanej przez por. Romana Abrahama, pierwszej dziesiątki organizacji Polskie Kadry Wojskowe[3]. Tam w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[4].

Był dyrektorem Spółki Akcyjnej dla przemysłu drzewnego „Oikos” we Lwowie, zajmującej się produkcją sklejki i działającej w Brzuchowicach do 1939[1][5][6]. Był wójtem (naczelnikiem) gminy Brzuchowice do 1939[1][6]. Wykładał technologię drewna na Politechnice Lwowskiej[1]. Działał w Izbie Przemysłowo-Handlowej we Lwowie, pełniąc funkcje wiceprezesa[7], zastępcy przewodniczącego Komisji Handlowej i Eksportu[8], członka i wiceprezesa Sekcji Przemysłowej[9], radcy[10], przewodniczącego Komisja Cennikowej Drzewnej[11][12] oraz członka kilku innych komisji[1][13][14]. Działał w Związku Przemysłu Drzewnego[15]. W 1932 został przewodniczącym Wojewódzkiej Komisji Oszczędnościowej we Lwowie[16]. W listopadzie 1936 został szefem komisji rewizyjnej w Komitecie Powiatowym Pomocy Zimowej dla Bezrobotnych w Powiecie Lwowskim[17]. W lutym 1936 znalazł się w gronie 32 osób, mianowanych przez premiera RP Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego, powołanych do składu komisji do zbadania gospodarki przedsiębiorstw państwowych[18]. Do 1939 był prezesem prezydium giełdy zbożowo-towarowej we Lwowie[19]

W 1937 został mianowany konsulem honorowym Finlandii na obszar województwa lwowskiego, stanisławowskiego, tarnopolskiego i wołyńskiego z siedzibą we Lwowie[20][21]. W 1938 został mianowany członkiem Okręgowej Komisji Wyborczej nr 72 we Lwowie przed wyborami parlamentarnymi w 1938[22].

Był bratem Ludwika, który był lekarzem w Brzuchowicach[1][6][23].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Janusz Paluch: Rozmowa z prof. Tadeuszem Riedlem. cracovia-leopolis.pl. [dostęp 2018-05-12].
  2. ↑ Władysław Kucharski: Przegląd historyczny 50-lecia Gimnazjum IV im. Jana Długosza we Lwowie. Ósmacy i abiuturienci. W: Władysław Kucharski (red.): Księga pamiątkowa 50-lecia Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Lwów: 1928, s. 101.
  3. ↑ Abraham ↓, s. 619.
  4. ↑ Abraham ↓, s. 621.
  5. ↑ I plenarne zebranie. „Wiadomości Gospodarcze Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie”. Nr 7, s. 5 kwietnia 1935, 1935. 
  6. ↑ a b c Książka telefoniczna. 1939. s. 587. [dostęp 2018-05-12].
  7. ↑ Sprawa obniżki kolejowej dla taryf towarowych dla Małopolski wschodniej. „Wiadomości Gospodarcze Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie”. Nr 17, s. 244, 7 września 1935. 
  8. ↑ Ukonstytuowanie sekcji i stałych komisji Izby przem.-handlowej we Lwowie. „Wiadomości Gospodarcze Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie”. Nr 13-14, s. 207, 6 lipca 1929. 
  9. ↑ Kooptacja 4 radców do Izby przem.-handlowej we Lwowie. I plenarne zebranie izby przemysłowo-handlowej we Lwowie (konstytuujące). „Wiadomości Gospodarcze Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie”. Nr 7, s. 85, 88, 5 kwietnia 1935. 
  10. ↑ Radcowie Izby. „Wiadomości Gospodarcze Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie”. Nr 8, s. 105, 15 kwietnia 1929. 
  11. ↑ Komisja Cennikowa Drzewna. „Wiadomości Gospodarcze Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie”. Nr 12, s. 234, 17 czerwca 1931. 
  12. ↑ Komisja Cennikowa Drzewna. „Wiadomości Gospodarcze Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie”. Nr 13, s. 176, 5 lipca 1935. 
  13. ↑ Zebranie plenarne Izby przemysłowo-handlowej we Lwowie. „Wiadomości Gospodarcze Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie”. Nr 12, s. 182-183, 17 czerwca 1929. 
  14. ↑ Skład osobowy stałych komisji Izby przemysłowo-handlowej we Lwowie. „Wiadomości Gospodarcze Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie”. Nr 10, s. 135-137, 20 maja 1935. 
  15. ↑ 50-letni Jubileusz P. T. P. i II Zjazd Polskich Techników Zrzeszonych we Lwowie w dn. 16-19 września 1927 r.. „Czasopismo Techniczne”. Nr 23, s. 373, 10 grudnia 1927. 
  16. ↑ Wojewódzka Komisja Oszczędnościowa we Lwowie. „Wiadomości Gospodarcze Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie”. Nr 24, s. 397, 17 grudnia 1932. 
  17. ↑ Pomoc zimowa dla bezrobotnych w powiecie lwowskim. „Wschód”. Nr 29, s. 8, 10 listopada 1936. 
  18. ↑ Nominacja 32-ch członków komisji do zbadania gospodarki przedsiębiorstw państwowych. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 60B, s. 2, 1 marca 1936. 
  19. ↑ Rocznik Polityczny i Gospodarczy. Warszawa: Polska Agencja Telegraficzna, 1939, s. 854.
  20. ↑ 98. Komunikat. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 10, s. 153, 31 maja 1937. 
  21. ↑ Lwów. Konsul honorowy. „Kurier Warszawski”. Nr 173, s. 6, 26 czerwca 1937. 
  22. ↑ Dział urzędowy. 151. Ogłoszenie. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 19, s. 245, 23 września 1938. 
  23. ↑ Zeznania dr. Csali, lekarza z Brzuchowic rzuciły ciemny cień na Gorgonową. „Express Ilustrowany”. Nr 70, s. 3, 12 marca 1933. 
  24. ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 295 „za zasługi na polu gospodarczem, społecznem i samorządowem”.
  25. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi na polu pracy zawodowej i społecznej”.
  26. ↑ Odznaczenia Krzyżem Zasługi. „Gazeta Lwowska”. Nr 260, s. 2, 11 listopada 1936. 
  27. ↑ Odznaczenia zasłużonych działaczy w terenu Ziem Południowo-Wschodnich. „Wschód”. Nr 30, s. 5, 20 listopada 1936. 

Bibliografia

  • Roman Abraham: Pododcinek Góra Stracenia. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918–1920. Relacje uczestników. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Volumen, 1993, s. 618–635. ISBN 83-85218-56-4.

Media użyte na tej stronie