Paweł Cyrus-Sobolewski

Paweł Cyrus-Sobolewski

Paul Ritter Sobolewski-Cyrus von Sobolów

tytularny generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	29 czerwca 1863 Osieczany
Data i miejsce śmierci	8 października 1930 Kraków
Przebieg służby
Lata służby	1884–1921
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	3 Pułk Armat Polowych Polska Komenda Wojskowa w Krakowie 6 Brygada Atrylerii 11 Brygada Artylerii
Stanowiska	dowódca brygady
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Poświęcenie Szkoły Podchorążych w Łobzowie 12 stycznia 1919. Oznaczony 5) gen. Sobolewski

Grobowiec rodziny Cyrus-Sobolewskich na krakowskich Rakowicach

Paweł Piotr Kajetan Cyrus-Sobolewski (ur. 29 czerwca 1863 w Osieczanach, zm. 8 października 1930 w Mikulicach) – generał major cesarskiej i królewskiej armii, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Był synem Marcelego, właściciela ziemskiego, i Konstancji z Dąmbskich. Jego starszy brat Feliks był także generałem majorem c.k. armii. Żonaty z Anielą Ludwiką Hochberger. Miał czworo dzieci; synów Jana Kantego, Stanisława i Ludwika oraz córkę Marię^[1]. Uczył się w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie.

W latach 1881–1884 był słuchaczem oddziału artyleryjskiego Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu. 18 sierpnia 1884 w stopniu podporucznika rozpoczął służbę czynną w artylerii. Do roku 1888 był oficerem baterii w 21 dywizjonie artylerii we Lwowie, a następnie oficerem w 11 pułku artylerii korpuśnej. W 1891 przeniesiony został do 3 dywizjonu artylerii w Jarosławiu. W latach 1892–1893 był słuchaczem Wyższego Kursu Artylerii. W 1897 powrócił do 11 pułku artylerii korpuśnej, w którym między innymi dowodził parkiem amunicyjnym. W 1906 skierowany został do 1 pułku artylerii dywizyjnej, a następnie do 1 pułku artylerii korpuśnej na stanowisko dowódcy baterii. W 1908 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 dywizjonu artylerii konnej. 7 czerwca 1913 objął dowództwo krakowskiego 3 pułku artylerii polowej.

W czasie I wojny światowej walczył na stanowisku dowódcy 3 pułku artylerii polowej (do 14 sierpnia 1915) i dowódcy Brygady Artylerii (do 1 maja 1916). 1 lipca 1917 został przeniesiony w stan spoczynku i równocześnie reaktywowany na czas wojny. W latach 1916–1918 w Okręgu Wojskowym Kraków.

12 listopada 1918 „objął komendę„ nad całą artylerią” podległą Polskiej Komendzie Wojskowej w Krakowie^[2]. 1 kwietnia 1919 objął dowództwo VI Brygady Artylerii Frontu Cieszyńskiego. Następnie był inspektorem artylerii Armii gen. J. Hallera i dowódcą XI Brygady Artylerii na froncie bolszewickim. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej^[3]. 2 czerwca 1920 zwolniony został ze stanowiska dowódcy XI BA i przeniesiony do Stacji Zbornej dla Oficerów w Krakowie^[4].

Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika^[5]. 12 marca 1921 Naczelny Wódz przyznał mu prawo noszenia munduru^[6]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji^[7].

Po przeniesieniu w stan spoczynku osiadł w Krakowie. 8 października 1930 zmarł w Mikulicach w pow. przeworskim (według innego źródła w Krakowie^[8]). Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Awanse

• podporucznik (Leutnant) – 1884
• porucznik (Oberleutnant) – 1890
• kapitan (Hauptmann II kl.) – 1897
• kapitan (Hauptmann I kl.) – 1901
• major (Major) – 1908
• podpułkownik (Oberstleutnant) – 1 listopada 1911
• pułkownik (Oberst) – 1 sierpnia 1914
• generał major (Generalmajor) – 5 stycznia 1918 ze starszeństwem z 1 listopada 1917

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych
• Medal Waleczności

Przypisy

Bibliografia

• Rozkazy Polskiej Komendy Wojskowej w Krakowie. Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa. [dostęp 2018-10-20].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991
• H.P. Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001
• PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 311, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
• Jan Rydel, W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918, Księgarnia Akademicka, Kraków 2001, ss. 279-280, ISBN 83-7188-235-1
• Rocznik Oficerski 1924, s. 1405
• A. Zaręba, Requiem dla austro-węgierskich generałów na Rakowicach