Paweł Czerwiński (1895–1962)

Paweł Czerwiński

Data i miejsce urodzenia	7 lutego 1895 Olchowiec Wielki
Data i miejsce śmierci	28 grudnia 1962 Eastbury
Odznaczenia

Paweł Czerwiński, hrabia herbu Lubicz (ur. 7 lutego 1895 w Olchowcu Wielkim, zm. 28 grudnia 1962 w Eastbury) – polski dyplomata, podporucznik broni pancernych Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 7 lutego 1895^[1] w Olchowcu Wielkim koło Kamieńca Podolskiego jako syn Kazimierza Ignacego herbu Lubicz (1859-1942) i Zofii Karoliny Mniszek z Bużenina herbu Poraj (1863-1949)^[2][3][4]. Urodził się w ósmym pokoleniu rodu Czerwińskich na Wołyniu, przebywających na tych ziemiach od XVI wieku^[5]. Był jednym z ośmiorga dzieci Kazimierza i Zofii, jego rodzeństwem byli: Zygmunt (1885-1940, urzędnik, burmistrz Ołyki, ofiara zbrodni katyńskiej^[4][2], Irena (ur. 1886), Kazimierz (1888-1926, major kawalerii, kawaler Orderu Virtuti Militari), Natalia (ur. 1890), Zofia (ur. 1892), Janina (zm. 1919), Maria (zmarła w dzieciństwie)^[6].

Wychowywał się w „Polskim Ognisku Wychowawczym”, które prowadził ks. Jan Gralewski w Starej Wsi, a następnie w Prokocimiu^[7]. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do Armii Imperium Rosyjskiego. Na początku służył w oddziałach Czerwonego Krzyża, następnie został przeniesiony do wojsk samochodów pancernych. W 1917 awansowany na podporucznika.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został praktykantem w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Został przyjęty do Wojska Polskiego i został zweryfikowany w stopniu podporucznika rezerwy wojsk samochodowych ze starszeństwem z 1 czerwca 1919^[8][9]. Został prezesem towarzystwa byłych wychowanków byłej szkoły. W 1919 udał się na studia do Paryża. Jako ochotnik wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej i jako podporucznik wojsk samochodowych uczestniczył w obronie Warszawy. W 1928 jako podporucznik rezerwy był zweryfikowany w Korpusie Oficerów Samochodowych z lokatą 16. Po wojnie, w 1921 ukończył studia École libre des sciences politiques (Wolna Szkoła Nauk Politycznych^[10][11]) w Paryżu, gdzie przed laty studiował także jego ojciec, po czym powrócił do pracy w Departamencie Politycznym MSZ w Warszawie. W 1922 był pracownikiem sekretariatu w składzie polskiej delegacji na konferencję w Genui. W 1923, 1924 jako oficer rezerwowy był przydzielony do 1 Dywizjonu Samochodowego w Warszawie^[12][13]. W 1923 został mianowany attaché poselstwa polskiego w Bukareszcie. Od 1925 pracował w Wydziale I Departamentu Ekonomiczno-Politycznego, do jego dyrekcji i gabinetu ministra spraw zagranicznych. W 1926 został mianowany sekretarzem poselstwa polskiego w Grecji i pełnił tam funkcję chargé d’affaires w czasie nieobecności posła. Później został mianowany pierwszym sekretarzem legacyjnym. W 1934 jako podporucznik rezerwy samochodowy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer reklamowany na 12 miesięcy i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III^[14].

Podczas II wojny światowej pełnił urząd chargé d’affaires w polskiej placówce dyplomatycznej w Grecji. Od 1957 do 1958 był kierownikiem polskiego urzędu dyplomatycznego w Irlandii.

Zmarł na emigracji 28 grudnia 1962 w Eastbury. W 1964 ukazała się pośmiertnie publikacja Pawła Czerwińskiego pt. Zakon Maltański i stosunki jego z Polska na przestrzeni dziejów. Szkic historyczny^[15], nakładem Polskiego Ośrodka Naukowego w Londynie^[16]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – pośmiertnie (11 stycznia 1963, za zasługi w długoletniej służbie zagranicznej)^[17]
• Krzyż Zasługi (1926, „za usługi na polu dyplomatycznym”)
• Order Świętego Stanisława (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętego Jerzego (Imperium Rosyjskie)
• Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Krzyż Kawalerski Orderu Karola III (1931, Hiszpania)^[18]
• Krzyż Oficerski Orderu Leopolda (1932, Belgia)^[19]
• Krzyż Komandorski Orderu Korony (1932, Włochy)^[19]
• Krzyż Komandorski Orderu Feniksa (1932, Grecja)^[19]

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
• Czerwińscy herbu Lubicz. Warszawa: Wydawnictwo Instytutu Heraldycznego w Warszawie, 1930, s. 10-11.
• Paweł Czerwiński h. Lubicz. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-03-05].
• Paweł Czerwiński. genealogia.grocholski.pl. [dostęp 2015-03-05].