Paweł Huelle

Paweł Huelle
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 września 1957
Gdańsk

Zawód, zajęcie

pisarz, poeta

Małżeństwo

Ida Łotocka-Huelle

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Paweł Marek Huelle (ur. 10 września 1957 w Gdańsku) – polski pisarz i poeta.

Życiorys

Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim[1]. W trakcie wydarzeń sierpniowych w 1980 był jednym z inicjatorów apelu o powołanie niezależnej organizacji studenckiej[2]. Zaangażowany następnie w działalność związaną z NSZZ „Solidarność”, był m.in. członkiem redakcji „Głosu Wolnego” wydawanego w czasie I Krajowego Zjazdu Delegatów związku[3]. Po wprowadzeniu stanu wojennego współpracował z wydawnictwami podziemnymi[1].

Wykładał filozofię na Akademii Medycznej w Gdańsku. W latach 1994–1999 zajmował stanowisko dyrektora TVP3 Gdańsk[1]. W 2011 został kierownikiem literackim Teatru Miejskiego w Gdyni[4].

Swoją twórczość poświęcił w większości Gdańskowi jako rodzinnemu miastu. Popularność przyniosła mu debiutancka powieść Weiser Dawidek (wydana w 1987)[1], zekranizowana przez Wojciecha Marczewskiego w 2000[5] pod tytułem Weiser. Jest członkiem polskiego PEN Clubu[6], objął funkcję wiceprezesa tej organizacji[7].

Na podstawie jego twórczości kilkukrotnie opierano spektakle teatralne[1]: w Teatrze Telewizji Stół (2000)[8] i Srebrny deszcz (2000)[9], a także Kąpielisko ostrów (2001) w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Lublinie[10].

Krytykował wypowiedzi księdza Henryka Jankowskiego, które oceniał, podobnie jak gdańska kuria metropolitalna, jako antysemickie[11][12]. Po stwierdzeniu, że przemawia on jak gauleiter, gensek, a nie jak kapłan, duchowny wytoczył mu proces, który zakończył się korzystnie dla pisarza[13].

Zasiadał w konwencie Ruchu Stu[14]. W 2010 był członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przedterminowymi wyborami prezydenckimi[15].

Został uwieczniony jako jeden z apostołów na obrazie Ostatnia wieczerza Macieja Świeszewskiego, który umieszczono w hali przylotów gdańskiego lotniska. Obraz stanowił inspirację dla powieści pisarza pt. Ostatnia Wieczerza wydanej w 2007[16].

W kadencji 2019–2023 zasiada w Radzie Kultury Gdańskiej[17].

Życie prywatne

Mąż malarki Idy Łotockiej-Huelle[18].

Odznaczenia i wyróżnienia

W 2012 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[19][20]. W 2014 został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[21].

W 1988 za publikację Weiser Dawidek został laureatem Nagrody Fundacji im. Kościelskich[22]. W 2008 za powieść Ostatnia Wieczerza był nominowany do Nagrody Literackiej Nike[23]. W 2001 za książkę Mercedes-Benz. Z listów do Hrabala został laureatem Paszportu „Polityki”[1]. W 2007 otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury[24], a w 2015 nagrodę Splendor Gedanensis[25]. W 2013 wyróżniony Medalem św. Wojciecha[26]. W 2021 otrzymał Pomorską Nagrodę Literacką „Wiatr od morza” za całokształt pracy literackiej[27][28][29].

Poeta Janusz Szuber zadedykował Pawłowi Huelle wiersz pt. Krahla, wydany w tomikach poezji pt. 19 wierszy z 2000[30] oraz pt. Pianie kogutów z 2008[31].

Twórczość

Paweł Huelle jest autorem następujących książek[32]:

Paweł Huelle jest również współautorem scenariuszów do filmów Wróżby kumaka (2005)[46][47], NZS. Tak się zaczęło… (2005)[48], O dwóch takich, co nic nie ukradli (1999)[18].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Paszporty Polityki: Literatura: Paweł Huelle, polityka.pl, 3 listopada 2009 [dostęp 2012-08-31].
  2. ↑ Niezależne Zrzeszenie Studentów, encyklopedia-solidarnosci.pl [zarchiwizowane 2020-09-26].
  3. ↑ Kalendarium wrzesień 1981, encyklopedia-solidarnosci.pl [zarchiwizowane 2020-10-31].
  4. ↑ Teatr Miejski pełen wątków lokalnych i z Pawłem Huelle, trojmiasto.pl, 20 września 2011 [dostęp 2016-06-04].
  5. ↑ Weiser w bazie Filmweb [dostęp 2012-08-31].
  6. ↑ O klubie, penclub.pl [zarchiwizowane 2012-07-24].
  7. ↑ Spotkanie litewskiego i polskiego PEN Clubu, wilnoteka.pl, 19 października 2011 [dostęp 2021-01-21].
  8. ↑ Stół w bazie IMDb (ang.) [dostęp 2021-01-20].
  9. ↑ Srebrny deszcz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia). [online] [dostęp 2021-01-21].
  10. ↑ Kąpielisko Ostrów, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia). [online] [dostęp 2021-01-21].
  11. ↑ Sąd ogłosi wyrok w sprawie ks. Jankowski – pisarz Paweł Huelle, bankier.pl, 30 sierpnia 2005 [dostęp 2018-12-17].
  12. ↑ Marcin Kornak, Brunatna księga 1987–2009, Warszawa: Stowarzyszenie „Nigdy Więcej”, 2009, s. 105.
  13. ↑ Marcin Kornak, Brunatna księga 1987–2009, Warszawa: Stowarzyszenie „Nigdy Więcej”, 2009, s. 345.
  14. ↑ Podstawowe informacje na temat Ruchu 100, ruch100.org.pl [zarchiwizowane 1997-01-21].
  15. ↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego, onet.pl, 16 maja 2010 [dostęp 2014-04-26].
  16. ↑ Ostatnia Wieczerza, swieszewski.com [dostęp 2022-01-28].
  17. ↑ Rada Kultury Gdańskiej (kadencja 2019-2023), gdansk.pl [dostęp 2022-10-26].
  18. ↑ a b Paweł Huelle w bazie Filmweb [dostęp 2021-01-20].
  19. ↑ M.P. z 2012 r. poz. 985
  20. ↑ Odznaczenia w 32. rocznicę Porozumień Sierpniowych, prezydent.pl, 31 sierpnia 2012 [dostęp 2012-08-31].
  21. ↑ Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis, mkidn.gov.pl [zarchiwizowane 2021-10-04].
  22. ↑ Nagroda im. Kościelskich: Laureaci, bn.org.pl [dostęp 2022-09-22].
  23. ↑ Nagroda Nike 2008, nike.org.pl [zarchiwizowane 2014-03-02].
  24. ↑ Laureaci Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury, gdansk.pl [dostęp 2016-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-23].
  25. ↑ Splendor Gedanensis 2016. Dali najwięcej gdańskiej kulturze, gdansk.pl, 11 marca 2016 [zarchiwizowane 2019-10-16].
  26. ↑ Laureaci medalu św. Wojciecha, gdansk.pl [zarchiwizowane 2021-02-14].
  27. ↑ Wrzeszcz Mikołaja Trzaski Pomorską Książką Roku. Nagrody „Wiatr od morza” przyznane, trojmiasto.pl, 28 października 2021 [dostęp 2021-10-28].
  28. ↑ Znamy laureatów Pomorskiej Nagrody Literackiej Wiatr od Morza, pomorskie.eu, 27 października 2021 [dostęp 2021-10-28].
  29. ↑ IV edycja literackiej nagrody Wiatr od morza. Laureatami Pawlak, Huelle, Trzaska, Gregorczyk, Jabłoński, Czaja, gdansk.pl, 27 października 2021 [zarchiwizowane 2021-10-30].
  30. ↑ Janusz Szuber, 19 wierszy, Lesko: Zygmunt Nater: Handel, Usługi, Wydawnictwa, 2000, s. 11.
  31. ↑ Janusz Szuber, Pianie kogutów, Kraków: „Znak”, 2008, s. 88, ISBN 978-83-240-0941-1.
  32. ↑ Huelle Paweł, biblionetka.pl [dostęp 2020-10-21].
  33. ↑ Paweł Huelle, Weiser Dawidek, Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1987, ISBN 83-215-8286-9, OCLC 24103229.
  34. ↑ Paweł Huelle, Opowiadania na czas przeprowadzki, Londyn: Puls, 1991, ISBN 0-907587-56-9, OCLC 27144066.
  35. ↑ Paweł Huelle, Wiersze, Gdańsk: TEXT, 1994, ISBN 83-85156-39-9, OCLC 39706156.
  36. ↑ Paweł Huelle, Pierwsza miłość: i inne opowiadania, Londyn: Puls Publications, 1996, ISBN 1-85917-061-7, OCLC 36962865.
  37. ↑ Paweł Huelle, Inne historie, Gdańsk: słowo/obraz terytoria, 1999, ISBN 83-87316-43-1, OCLC 43456096.
  38. ↑ Paweł Huelle, Mercedes-Benz. Z listów do Hrabala, Kraków: „Znak”, 2001, ISBN 83-240-0114-X, OCLC 48704187.
  39. ↑ Paweł Huelle, Byłem samotny i szczęśliwy, Warszawa: Rosner & Wspólnicy, 2002, ISBN 83-89217-14-7, OCLC 51998225.
  40. ↑ Paweł Huelle, Castorp, Gdańsk: słowo/obraz terytoria, 2004, ISBN 83-89405-68-7, OCLC 56139470.
  41. ↑ Ostatnia Wieczerza popkultury, „Media Biznes Kultura” (3), 2017, DOI: 10.4467/25442554.mbk.17.023.8315, ISSN 2544-2554.
  42. ↑ Paweł Huelle, Opowieści chłodnego morza, Kraków: „Znak”, 2008, ISBN 978-83-240-1031-8, OCLC 269442500.
  43. ↑ Paweł Huelle, Śpiewaj ogrody, Kraków: „Znak”, 2014, ISBN 978-83-240-2195-6, OCLC 875639557.
  44. ↑ Paweł Huelle, Ulica świętego Ducha i inne historie, Kraków: „Znak”, 2016, ISBN 978-83-24021-96-3.
  45. ↑ Paweł Huelle, Talita, Kraków: „Znak”, 2020, ISBN 978-83-240-6082-5.
  46. ↑ Paweł Huelle o „Wróżbach kumaka”, onet.pl, 12 października 2004 [dostęp 2021-01-21].
  47. ↑ Wróżby Kumaka – Unkenrufe, krystynajanda.pl, 11 września 2005 [dostęp 2021-01-21].
  48. ↑ NZS. Tak się zaczęło… w bazie filmpolski.pl [dostęp 2021-01-20].

Media użyte na tej stronie

POL Srebrny Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis BAR.png
Baretka Srebrnego Medalu "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis"
Paweł Huelle.JPG
Autor: Artur Andrzej, Licencja: CC BY-SA 4.0
Paweł Huelle, pisarz i nauczyciel.