Paweł Piotr Filipowicz

Paweł Filipowicz
Ilustracja
1920
podpułkownik artylerii podpułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

29 czerwca 1897
Przemyśl, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

29 Pułk Artylerii Lekkiej

Stanowiska

dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920-1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Paweł Piotr Filipowicz (ur. 29 czerwca 1897 w Przemyślu, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Syn Antoniego i Justyny z Derpowskich. Był młodszym bratem Juliana, generała brygady, i Tadeusza Justyna, podpułkownika artylerii, także zamordowanego w 1940 roku, w Charkowie. W 1914 roku, po ukończeniu Szkoły Realnej we Lwowie, rozpoczął studia weterynaryjne w Wiedniu[1].

10 lutego 1915 roku zgłosił się do Legionów Polskich i został przydzielony do 2 szwadronu kawalerii[1]. 24 marca 1917 roku został mianowany chorążym weterynaryjnym[2].

W 1918 roku zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego został skierowany do 5 pułku artylerii polowej, w szeregach którego walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w 5 pułku artylerii polowej, awansując w 1924 roku na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku. 20 maja 1924 roku został przydzielony do PKU Gródek Jagielloński na przeciąg sześciu miesięcy, w celu odbycia praktyki poborowej[3]. W maju 1925 został przydzielony do PKU Nisko na stanowisko II referenta[4], a w lipcu tego roku wrócił do macierzystego pułku[5].

W latach 1928–1930 pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu[6]. 1 kwietnia 1930 roku został przydzielony na pięciomiesięczny kurs dowódców dywizjonów w CWArt[7]. 2 grudnia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 18. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8]. W styczniu 1931 roku został przeniesiony do 16 pułku artylerii polowej (31 grudnia tego roku przemianowanego na 16 pułk artylerii lekkiej) w Grudziądzu na stanowisko dowódcy dywizjonu[9][10]. W czerwcu 1933 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[11], a w kwietniu 1935 roku ponownie przesunięty na stanowisko dowódcy dywizjonu[12]. W 1936 roku został przeniesiony do 29 pułku artylerii lekkiej na stanowisko dowódcy dyonu. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów artylerii[1][13][14]. W tym czasie dowodził I dywizjonem 29 pal[15].

Po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w Piatichatkach. Obecnie spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c Wykaz Legionistów ↓.
  2. Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 75.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 48 z 15 maja 1924 roku, s. 284.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 54 z 17 maja 1925 roku, s. 262.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 76 z 22 lipca 1925 roku, s. 409.
  6. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 434.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 228.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 330.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 16.
  10. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 184, 684.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 128.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 kwietnia 1935 roku, s. 40.
  13. Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 472.
  14. a b c d Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 160.
  15. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 745.
  16. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  17. M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 434, 461.
  19. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 14.

Bibliografia

  • Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
  • Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 723, 821;
  • Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 646, 744;
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
  • Paweł Piotr Filipowicz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-03-08].

Media użyte na tej stronie

PL Epolet pplk.svg
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
POL Krzyż Walecznych (1920) 2r BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.
Paweł Piotr Filipowicz.jpg
Paweł Piotr Filipowicz (1897-1940) - Lieutnant-Colonel of the Polish Army, victim of the Katyn massacre