Paweł Piskorski

Paweł Piskorski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 lutego 1968
Warszawa

Prezydent m.st. Warszawy
Okres

od 30 marca 1999
do 14 stycznia 2002

Przynależność polityczna

Unia Wolności / Platforma Obywatelska

Poprzednik

Marcin Święcicki

Następca

Wojciech Kozak

Przewodniczący Stronnictwa Demokratycznego
Okres

od 21 lutego 2009

Przynależność polityczna

Stronnictwo Demokratyczne

Poprzednik

Krzysztof Góralczyk (p.o.)

Paweł Bartłomiej Piskorski (ur. 25 lutego 1968 w Warszawie) – polski polityk, samorządowiec i historyk, doktor nauk humanistycznych.

W latach 1999–2002 prezydent miasta stołecznego Warszawy, poseł na Sejm I, III i IV kadencji (1991–1993, 1997–2004), jeden z założycieli Platformy Obywatelskiej i jej wiceprzewodniczący w latach 2001–2003, deputowany do Parlamentu Europejskiego VI kadencji w latach 2004–2009, od 2009 przewodniczący Stronnictwa Demokratycznego.

Życiorys

Ukończył XLI Liceum Ogólnokształcące im. Joachima Lelewela w Warszawie, a w 1993 studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Działał w podziemnym Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, w którym współtworzył rodzaj „lotnych brygad”, zajmujących się zdobywaniem personaliów osób aresztowanych w czasie manifestacji, które następnie przekazywano ich rodzinom. Od 1989, po legalizacji NZS, był najpierw członkiem Komisji Krajowej, a następnie jej przewodniczącym w latach 1990–1991. W 2021 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na Wydziale Historii UW na podstawie napisanej pod kierunkiem Szymona Rudnickiego pracy pt. Historia Stronnictwa Demokratycznego 1980–1991[1].

W 1990 zaangażował się wraz z grupą działaczy NZS w tworzenie struktur terytorialnych Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Pełnił funkcje sekretarza generalnego i wiceprzewodniczącego KLD. W latach 1991–1993 był pierwszym przewodniczącym Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej, której celem była poprawa stosunków społecznych i gospodarczych z Niemcami.

W 1991 w wyniku wyborów parlamentarnych został po raz pierwszy wybrany na posła (do Sejmu I kadencji). Był członkiem Komisji Polityki Gospodarczej i Budżetu, Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Demografii i Migracji. Zajmował także stanowisko wiceprzewodniczącego Komisji Nadzwyczajnej ds. Ustawy Ordynacja Wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Wchodził w skład delegacji polskiego parlamentu do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. Nie uzyskał reelekcji w kolejnych wyborach. Od 1993 do 1997 kierował Fundacją im. Gabriela Narutowicza.

Po zjednoczeniu KLD z Unią Demokratyczną w 1994 działał w Unii Wolności. W 1997 ponownie uzyskał mandat poselski. W Sejmie III kadencji pełnił m.in. funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Obrony Narodowej i przewodniczącego Podkomisji stałej ds. bezpieczeństwa i integracji z NATO.

W latach 1999–2002 sprawował urząd prezydenta m.st. Warszawy. Przez swoich przeciwników politycznych był oskarżany o liczne nadużycia w trakcie pełnienia tej funkcji. Rzekome nadużycia przez prasę zostały określone jako tzw. afera mostowa. Przez kilka lat prokuratorzy z Prokuratury Okręgowej w Warszawie prowadzili śledztwo w tej sprawie, które zostało umorzone w lipcu 2008[2][3]. Ponadto, przeciwnicy polityczni, zwłaszcza pełniący od 2002 do 2005 funkcję prezydenta Warszawy Lech Kaczyński z PiS, zarzucali Pawłowi Piskorskiemu stworzenie tzw. układu warszawskiego skupiającego lokalnych działaczy UW (a później PO) oraz SLD[4].

W 2001 odszedł razem z całą grupą działaczy z Unii Wolności do nowo tworzonej Platformy Obywatelskiej. 23 września tego samego roku, startując jako lider warszawskiej listy Platformy Obywatelskiej, został po raz trzeci wybrany na posła Sejmu IV kadencji liczbą około 70 tys. głosów. Był członkiem Komisji Spraw Zagranicznych i wiceprzewodniczącym Klubu Parlamentarnego Platformy Obywatelskiej. Został także wiceprzewodniczącym polskiej delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego NATO.

13 czerwca 2004 w wyborach europejskich uzyskał mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego z Warszawy. Początkowo zasiadał w grupie chadeckiej[5]. Wkrótce zrezygnował z pełnienia funkcji sekretarza generalnego PO.

W kwietniu 2006 „Dziennik” poinformował o zakupie w 2005 przez Pawła Piskorskiego wraz żoną ponad 320 hektarów ziemi pod zalesienie. Łączny koszt zakupu wyniósł 1,25 mln zł. Zdaniem dziennikarza tej gazety kwota ta przewyższała wartość środków zadeklarowanych przez europosła w oświadczeniu majątkowym za ten rok[6]. Paweł Piskorski tłumaczył, że pieniądze te pochodziły ze sprzedaży mieszkań, kredytu, oszczędności oraz dochodów bieżących jego i żony. Oświadczenia majątkowego nie zakwestionował nigdy żaden organ państwowy. Dzień po tej publikacji zarząd krajowy PO postanowił o jego wykluczeniu z partii, a 17 maja tego roku usunięto także dziesięciu jego współpracowników, m.in. Piotra Foglera. Oficjalnym powodem było szkodzenie wizerunkowi PO, przy czym wobec wykluczonych nie było prowadzonego postępowania w sprawie sugerowanych przez media przestępstw[7].

W październiku 2006 Paweł Piskorski przeszedł w Europarlamencie z EPP-ED do Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy. W styczniu 2009 wstąpił do Stronnictwa Demokratycznego, stając się tym samym jedynym eurodeputowanym tej partii, a także deklarując zamiar ubiegania się o stanowisko przewodniczącego SD[8]. Stanowisko to uzyskał na kongresie nadzwyczajnym SD, odbytym w dniu 21 lutego tego samego roku. Nie ubiegał się o reelekcję w czerwcowych wyborach do PE. W listopadzie 2009 został zawieszony w obowiązkach przewodniczącego partii przez Naczelny Sąd Partyjny SD, który sam wcześniej miał ulec zawieszeniu[9]. Kilka dni później członkowie rady naczelnej SD, w tym zawieszeni przez wierne Pawłowi Piskorskiemu władze, uchwalili jego odwołanie ze stanowiska przewodniczącego, powierzając funkcję tymczasowego przewodniczącego partii Krzysztofowi Góralczykowi[10].

W styczniu 2010 prokurator przedstawił mu zarzut posłużenia się podrobionym dokumentem (umową z antykwariuszem) w postępowaniu podatkowym[11]. Paweł Piskorski nie przyznał się do popełnienia tego czynu.

13 grudnia 2010 Sąd Okręgowy w Warszawie wykreślił Pawła Piskorskiego z ewidencji partii politycznych jako przewodniczącego Stronnictwa Demokratycznego i wpisał w to miejsce Krzysztofa Góralczyka[12]. Po odwołaniu się przez Pawła Piskorskiego od tej decyzji, Sąd Apelacyjny zdecydował 7 marca 2011 o ponownym wpisaniu go do rejestru jako przewodniczącego partii[13]. 20 kwietnia 2013 ponownie został wybrany przez kongres SD na tę funkcję. W czerwcu tego samego roku SD weszło w skład koalicji Europa Plus. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 Paweł Piskorski otwierał listę tej koalicji w okręgu zachodniopomorsko-lubuskim. Nie uzyskała ona jednak mandatów, a po wyborach przestała istnieć. 23 kwietnia 2016 Paweł Piskorski ponownie uzyskał na kongresie SD reelekcję na funkcję przewodniczącego partii.

W 2014 ukazały się książki Między nami liberałami (wywiad rzeka z Pawłem Piskorskim przeprowadzony przez Michała Majewskiego)[14] oraz Ziemie Odzyskane w propagandzie PPR – od lipca 1944 r. do stycznia 1947 r. (autorstwa Pawła Piskorskiego)[15].

Wyróżnienia

W 1999 uhonorowany Nagrodą Kisiela[16]. W 2013 Towarzystwo Przyjaciół Warszawy nadało mu Odznakę Honorową Prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego[17].

Przypisy

  1. Dr Paweł Bartłomiej Piskorski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2021-02-03].
  2. Nie było „afery mostowej”. Prokuratura umorzyła śledztwo. gazeta.pl, 16 lipca 2008. [dostęp 2010-01-25].
  3. Iwona Szpala: Umorzona warszawska afera mostowa. wyborcza.pl, 17 lipca 2008. [dostęp 2010-01-25].
  4. Paweł Smoleński: Jak się pozbyć niechcianego polityka?. wyborcza.pl, 4 lipca 2004. [dostęp 2010-01-25].
  5. Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2010-01-25].
  6. Skąd Piskorski miał pieniądze na zakup lasu?. bankier.pl, 25 kwietnia 2006. [dostęp 2010-01-25].
  7. Donald Tusk stwierdził wówczas w tej sprawie: Paweł Piskorski w świetle prawa jest człowiekiem bez zarzutu. Natomiast działalność publiczna wymaga czegoś więcej niż tylko formalnej zgodności z prawem własnych działań publicznych i biznesowych. (Zob. Paweł Piskorski usunięty z PO. wp.pl, 26 kwietnia 2006. [dostęp 2010-01-25].).
  8. Piskorski rzuca rękawicę Tuskowi. rp.pl, 14 stycznia 2009. [dostęp 2010-01-25].
  9. Zawieszony sąd zawiesił Piskorskiego. wprost.pl, 6 listopada 2009. [dostęp 2010-01-25].
  10. Piskorski odwołany? Rozstrzygnie sąd. wyborcza.pl, 21 listopada 2009. [dostęp 2010-01-25].
  11. Piskorskiemu grozi pięć lat więzienia. money.pl, 25 stycznia 2010. [dostęp 2010-11-28].
  12. Sąd pozbawił Piskorskiego przywództwa w SD. onet.pl, 14 grudnia 2010. [dostęp 2011-01-25].
  13. Niezatapialny Paweł Piskorski. rp.pl, 8 marca 2011. [dostęp 2011-03-11].
  14. Między nami liberałami. Rozmawia Michał Majewski. wp.pl. [dostęp 2014-06-22].
  15. Ziemie Odzyskane w propagandzie PPR – od lipca 1944 r. do stycznia 1947 r. Piskorski Paweł. antykwariatwaw.pl. [dostęp 2014-07-04].
  16. Pierwsza dekada. Ludzie Kisiela. wprost.pl. [dostęp 2011-01-25].
  17. Paweł Piskorski z odznaką honorową Stefana Starzyńskiego. sd.pl. [dostęp 2013-04-20].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Pawel Piskorski (croped).jpg
Autor: Cezary Piwowarski
Praca pochodna: TharonXX, Licencja: CC BY 3.0
Wieczor w dniu wyborow do Parlamentu Europejskiego 2014 w studiu TVN24

25.05.2014 fot.: Cezary Piwowarski/TVN na zdjeciu:

Pawel Piskorski