Paweł Socha

Paweł Socha

Biskup tytularny Tunigaby
Facere veritatem in caritate Czynić prawdę w miłości
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	10 stycznia 1935 Wojsławice
Biskup pomocniczy zielonogórsko-gorzowski
Okres sprawowania	1973–2012 (do 1992 gorzowski)
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	Zgromadzenie Księży Misjonarzy
Śluby zakonne	8 grudnia 1956
Prezbiterat	22 maja 1958
Nominacja biskupia	20 listopada 1973
Sakra biskupia	26 grudnia 1973
Odznaczenia

Paweł Socha (ur. 10 stycznia 1935 w Wojsławicach) – polski duchowny rzymskokatolicki, członek Zgromadzenia Księży Misjonarzy, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy zielonogórsko-gorzowski w latach 1973–2012 (do 1992 gorzowski), od 2012 biskup pomocniczy senior diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.

Życiorys

Urodził się 10 stycznia 1935 w Wojsławicach. W 1951 wstąpił do Zgromadzenia Księży Misjonarzy, 8 grudnia 1956 złożył śluby wieczyste. W latach 1952–1958 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 22 maja 1958 w kościele seminaryjnym Księży Misjonarzy pw. Nawrócenia św. Pawła w Krakowie tamtejszy administrator apostolski Eugeniusz Baziak, arcybiskup metropolita lwowski. W latach 1959–1962 studiował na Sekcji Teologii Fundamentalnej Wydziału Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, otrzymując magisterium z teologii^[1]. Tamże w 1969 na podstawie dysertacji Istota Tradycji według Konstytucji dogmatycznej «Dei Verbum» w świetle współczesnej teologii uzyskał doktorat nauk teologicznych w dziedzinie teologii fundamentalnej^[1][2].

W latach 1958–1959 pracował jako wikariusz w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Żaganiu^[1]. W latach 1962–1973 pełnił funkcję egzaminatora prosynodalnego. Od 1969 do 1972 należał do diecezjalnej rady kapłańskiej^[2].

W 1962 został wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Gościkowie-Paradyżu, gdzie prowadził wykłady z teologii fundamentalnej, teologii dogmatycznej i religiologii^[1][2]. Ponadto w latach 1970–1973 pełnił w seminarium funkcję prefekta, w latach 1973–1974 był ojcem duchownym, zaś w latach 1975–1978 sprawował urząd rektora^[1]. Od 1989 do 1996 prowadził wykłady z teologii dogmatycznej w Instytucie Formacji Duchowej dla Świeckich w Gorzowie Wielkopolskim, a w 1994 objął wykłady z teologii życia wewnętrznego w Wyższym Seminarium Duchownym w Legnicy^[2].

20 listopada 1973^[3] papież Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym diecezji gorzowskiej ze stolicą tytularną Tunigaba^[4]. Święcenia biskupie otrzymał 26 grudnia 1973 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gorzowie Wielkopolskim. Udzielił mu ich kardynał Karol Wojtyła, arcybiskup metropolita krakowski, któremu asystowali Ignacy Jeż, biskup diecezjalny koszalińsko-kołobrzeski, i Wilhelm Pluta, biskup diecezjalny gorzowski^[1]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Facere veritatem in caritate” (Czynić prawdę w miłości)^[5]. Od 25 marca 1992, gdy papież Jan Paweł II dokonał reorganizacji diecezji i zmienił jej nazwę, był biskupem pomocniczym diecezji zielonogórsko-gorzowskiej^[6]. W 1974 został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji^[1]. Dwukrotnie, w 1986 i 1993, zarządzał diecezją jako jej administrator^[6]. W kurii diecezjalnej objął stanowiska: przewodniczącego Wydziału Nauki Katolickiej oraz Wydziału ds. Duchowieństwa i Osób Konsekrowanych, wiceprzewodniczącego Wydziału Duszpasterskiego, przewodniczącego Komisji ds. Stałej Formacji Kapłanów, Komisji Liturgicznej oraz Komisji ds. Rodziny^[1][4]. Należał do rady kapłańskiej, kolegium konsultorów i rady duszpasterskiej^[4]. W latach 1987–1989 kierował pracami diecezjalnej komisji badającej kult i łaski otrzymane za wstawiennictwem Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej. W latach 1990–1993 zasiadał w komitecie redakcyjnym „Gorzowskich Wiadomości Diecezjalnych”, a w 1994 został redaktorem naczelnym diecezjalnego pisma „Ecclesiastica”^[2]. Oprócz tego przewodniczył Kapitule Odznaczeń „Zasłużony dla Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej”^[4]. 16 stycznia 2012 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego zielonogórsko-gorzowskiego^[7][8].

W Episkopacie Polski został przewodniczącym Komisji ds. Duchowieństwa (1980–1996). Ponadto należał do Komisji „Iustitia et Pax” (1975–1978), Komisji ds. Seminariów Duchownych (1975–1980 i 1989–1996), Komisji ds. Duszpasterstwa Ogólnego (1978–1996), Komisji ds. Duszpasterstwa Akademickiego (1980–1989), Komisji ds. Ateizmu (1980–1989), a także Komisji ds. Polonii i Polaków za Granicą oraz Komisji Mieszanej: Biskupi – Wyżsi Przełożeni Zakonni^[2][4]. W latach 1982–1997 pełnił funkcję dyrektora krajowego Unii Apostolskiej Kleru (w 1985 wszedł w skład jej międzynarodowego zarządu). W 1990 był uczestnikiem VIII Synodu Biskupów w Rzymie^[1].

Odznaczenia i wyróżnienia

Postanowieniem prezydenta RP Andrzeja Dudy z 11 maja 2018 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[9][10].

W 2018 nadano mu honorowe obywatelstwo gminy Gózd^[11].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Nota biograficzna Pawła Sochy na stronie diecezji zielonogórsko-gorzowskiej [dostęp 2018-08-29]
• Paweł Socha na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-10-18]
• Paweł Socha w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2010-11-24]