Paweł Zagórowski
 | |
 podpułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 stycznia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 20 marca 1946 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 65 Pułk Piechoty |
| Stanowiska | szef sztabu |
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
   _4r_BAR.svg){kind=small}      | |
Paweł Piotr Antoni Oktawian Zagórowski, ps. „Andrzej”, „Góra”, „Maciej”, „Strzemię” (ur. 4 stycznia 1896 we Lwowie, zm. 20 marca 1946 w Niemczech) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
W czasie nauki w gimnazjum we Lwowie został członkiem Związku Strzeleckiego. W 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. Ukończył legionową szkołę oficerską. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Walczył w szeregach 5 Pułku Piechoty[1]. W 1922 roku odbył kurs specjalny w studium Wychowania Fizycznego przy Uniwersytecie Poznańskim dla instruktorów Przysposobienia Wojskowego. Od października 1922 roku był kierownikiem referatu PW przy DOK VIII w Toruniu, w 1923 roku przeniesiony do 77 PP w Lidzie. W listopadzie 1925 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[2]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 82. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W następnym miesiącu został przeniesiony z KOP do 65 Pułku Piechoty w Grudziądzu na stanowisko dowódcy III batalionu[4][5]. W lipcu 1929 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do 16 Dywizji Piechoty na stanowisko rejonowego komendanta przysposobienia wojskowego[6]. W sierpniu tego roku został przeniesiony służbowo do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu, do prac przysposobienia wojskowego[7].
5 stycznia 1931 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1930–1932[8]. 1 listopada 1932 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Biura Ogólno Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W czerwcu 1933 roku otrzymał przeniesienie do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[9]. W czerwcu 1934 roku został przeniesiony do dowództwa 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Poznaniu na stanowisko szefa sztabu[10]. 31 października 1934 roku został wyznaczony na stanowisko dyrektora nauk Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy[11]. 1 września 1935 roku został przydzielony do Ministerstwa Skarbu na sześciomiesięczną praktykę[12], a następnie przeniesiony w stan spoczynku.
W latach 1938–1939 był kierownikiem komórki wojskowej, a potem dyrektorem administracyjnym Państwowych Zakładów Lotniczych w Mielcu. Nieoficjalnie pełnił funkcję kierownika do spraw bezpieczeństwa i zadań specjalnych na obszar COP[1].
22 września 1939 roku został komendantem Okręgu Kraków Organizacji Orła Białego. Od maja 1942 roku do września 1943 roku był komendantem Okręgu Śląsk AK. W czasie powstania warszawskiego był w okresie od 18 sierpnia do 26 września 1944 roku był szefem sztabu-zastępcą komendanta Obwodu V Mokotów AK. Po upadku powstania dostał się do niewoli niemieckiej, przebywał w Oflagu VI B Dössel. Po odzyskaniu wolności w maju 1945 roku przebywał w szpitalu w Niemczech. Zmarł 20 marca 1946 roku[13].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6671
- Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)[14]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (18 lutego 1939)[15]
- Srebrny Krzyż Zasługi[16]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka za Rany i Kontuzje
- Odznaka „Za wierną służbę”
Przypisy
- ↑ a b Wykaz Legionistów ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 120 z 16 listopada 1925 roku, s. 650.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 119.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 156.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 79, 181.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 191.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 298.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 799.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 132.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 154.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 257.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 116.
- ↑ Dössel www.porta-polonica.de
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 30.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Paweł Zagórowski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2018-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-25)].
Media użyte na tej stronie
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Paweł Zagórowski w roku 1934 - mjr dypl. (65 p. p.), dyrektor nauk w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. Kawaler Orderu Virtuti Militari V klasy
Odznaka za rany i kontuzje - 2 gwiazdki