Paweł Zarzeczny

Paweł Zarzeczny

Paweł Zarzeczny (2013)
Data i miejsce urodzenia	26 stycznia 1961 Warszawa
Data i miejsce śmierci	25 marca 2017 Piaseczno
Miejsce spoczynku	cmentarz Bródnowski
Zawód, zajęcie	dziennikarz
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Odznaczenia

Paweł Andrzej Zarzeczny (ur. 26 stycznia 1961 w Warszawie, zm. 25 marca 2017 w Piasecznie) – polski dziennikarz sportowy, eseista, publicysta, felietonista i osobowość medialna.

Życiorys

Wykształcenie

W młodości uczył się w technikum mechanicznym zawodu ślusarza. Był absolwentem Instytutu Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego^[1].

Kariera zawodowa

Karierę dziennikarską rozpoczynał w tygodniku „Piłka Nożna”, gdzie z czasem doszedł do stanowiska zastępcy redaktora naczelnego. Pisał także dla „Nowego Światu”, „Super Expressu”, „Faktu” i „Dziennika”. Specjalizował się w tematyce piłkarskiej. W 1989 był kierownikiem kadry „Orłów Górskiego” na mistrzostwach Europy oldbojów w Danii. Swoje artykuły i felietony publikował również w „Gazecie Wyborczej”, tygodniku „Wprost”, „Najwyższym Czasie”, „Futbol News”, „Magazynie Futbol”, „Tygodniku Kibica”, a także na portalach internetowych, takich jak „Wirtualna Polska”, „Onet” czy „Interia”. Przez pewien czas przy pisaniu tekstów posługiwał się pseudonimami River, a także Paolo River. W latach 2001–2003 był zastępcą redaktora naczelnego „Przeglądu Sportowego”, największego polskiego dziennika sportowego. Jego felietony można było przeczytać także w dzienniku „Polska The Times”, na portalu internetowym Weszlo.com i w tygodniku „Uważam Rze”.

Pracował w TVP Sport, a także redakcjach sportowych TVP Polonia, Polsatu, Wizji Sport i Radio Zet. Jako ekspert telewizyjny występował w programach: Liga+ extra na Canal+ Sport, Hyde Park w Orange Sport, Magazynie Ekstraklasy na Ekstraklasa.tv, gdzie prowadził również program Niegrzeczny Zarzeczny, a także w programie piłkarskim Stan Futbolu na antenach Eleven Sports. W Orange Sport, prowadził program Zrzuć ciężar z Zarzecznym,, a także, wraz z Marcinem Najmanem, program Fun raport. W 2008 r. współprowadził z Wiesławem Kotem program Pogromcy hitów na antenie TV4.

Napisał wiele książek o tematyce futbolowej, był autorem albumów serii Panini, Historii Polskiej Piłki Nożnej, monografii futbolu warszawskiego, albumu fotograficznego Górski czy też zbioru reportaży o Polakach w ligach zagranicznych. Wspólnie z Kazimierzem Górskim napisał książkę pt. Piłka jest okrągła, która ukazała się w 2004 roku i stanowiła biografię Kazimierza Górskiego^[2]. W 2011 wydał zbiór swoich felietonów publikowanych na łamach dziennika „Polska The Times” pt. Zawsze byłem najlepszy.

Od września 2013 w TVP Info był gospodarzem programu Nie – Poważnie wspólnie z Jackiem Cholewińskim. Współpracował z portalem Łączy nas pasja oraz z Weszlo.com, gdzie był felietonistą, a od lutego 2015 prowadził także videobloga na portalu YouTube pod nazwą One Man Show. Dwa dni przed swoją śmiercią nagrał 500. odcinek programu^[3]. We wrześniu 2015 wydał zbiór felietonów pod tytułem Mój własny charakter pisma^[4].

Od lutego 2016 prowadził na żywo w Telewizji Republika swój autorski program pt. Bul głowy. Ostatni odcinek wyemitowano na dzień przed jego śmiercią. Przez lata pracy zawodowej dał się poznać jako jedna z najbardziej charyzmatycznych, charakterystycznych i kontrowersyjnych postaci w polskim dziennikarstwie sportowym. Był znany z wyrazistych i bezpośrednich opinii. Pracując w największych tytułach w kraju, zyskał miano jednej z najbardziej rozpoznawalnych postaci w branży^[5].

Grób Pawła Zarzecznego na cmentarzu Bródnowskim

Życie prywatne

W wieku kilku lat przeżył rodzinną tragedię, kiedy to na jego oczach ojciec zabił jego matkę, a następnie popełnił samobójstwo. Resztę dzieciństwa spędził w domu dziecka, a następnie wychowywało go wujostwo. Miał również siostrę. Trenował piłkę nożną w Gwardii Warszawa. Służbę wojskową (uzyskał stopień plutonowego^[6]) odbywał w jednostce CWKS Legia Warszawa. Był kibicem tego klubu.

W 2004 będąc pod wpływem alkoholu spowodował wypadek samochodowy, w którym ucierpiał motocyklista, a następnie uciekł z miejsca zdarzenia. Został skazany za ten czyn na 1,5 roku pozbawienia wolności w zawieszeniu na 4 lata. Na 4 lata odebrano mu również prawo jazdy^[7][8].

Zmarł nagle, 25 marca 2017 w swoim domu w Zalesiu Dolnym, wskutek zawału serca. Miał 56 lat^[9]. W ostatnich latach życia zmagał się m.in. z cukrzycą, chorobą wieńcową i otyłością^[10]. 31 marca 2017 został pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 20F-6-30). Podczas ceremonii pogrzebowej, zgodnie z wolą zmarłego, odegrany został utwór „Shape of my heart” Stinga, a także „Chariots of fire” Vangelisa. Licznie zgromadzeni odśpiewali również „Sen o Warszawie” Czesława Niemena^[11].

Z żoną Małgorzatą miał córkę Paulinę, natomiast z poprzedniego związku syna Krzysztofa^[12].

Odznaczenia

Postanowieniem prezydenta RP Andrzeja Dudy z dnia 30 marca 2017, w uznaniu wybitnych zasług dla dziennikarstwa sportowego oraz za działalność publicystyczną, został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[13].

Upamiętnienie

31 marca 2017 pamięć dziennikarza, minutą ciszy przed ligowym meczem uczciły drużyny Śląska Wrocław i Korony Kielce. Dzień później, rozgrywany w Warszawie mecz Legia–Pogoń, również poprzedziła minuta ciszy na jego cześć^[14]. Ponadto komentatorzy Canal+, relacjonujący wszystkie mecze 27. kolejki Ekstraklasy, uczcili pamięć Pawła Zarzecznego milczeniem pomiędzy 56. a 57. minutą transmisji, symbolizującą wiek dziennikarza.

Publikacje

• 1992: Jedenastka miliarderów
• 2004: Piłka jest okrągła
• 2011: Zawsze byłem najlepszy (reedycja w 2022 przez wyd. Kanału Sportowego^[15])
• 2015: Mój własny charakter pisma (reedycja w 2022 przez wyd. Kanału Sportowego^[15])

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Paweł Zarzeczny w Polska The Times. polskatimes.pl. [dostęp 2017-03-29].