Pawieł Biełow

Pawieł Biełow

Павел Алексеевич Белов

generał pułkownik
Pełne imię i nazwisko	Pawieł Aleksiejewicz Biełow
Data i miejsce urodzenia	6 lutego 1897 Szuja
Data i miejsce śmierci	3 grudnia 1962 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1916–1960
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czerwona
Stanowiska	dowódca 61 Armii, Dońskiego, Północnokaukaskiego i Południowouralskiego Okręgu Wojskowego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna domowa w Rosji; II wojna światowa operacja wiślańsko-odrzańska operacja berlińska
Odznaczenia

Pawieł Aleksiejewicz Biełow (ros. Павел Алексеевич Белов, ur. 25 stycznia^?/ 6 lutego 1897 w Szui, zm. 3 grudnia 1962 w Moskwie) – radziecki generał pułkownik, Bohater Związku Radzieckiego.

Życiorys

Urodził się w miejscowości Szuja. Ukończył szkołę miejską, a następnie pracował na stacji kolejowej Iwanowo-Wozniesieńsk m.in. jako telegrafista.

W 1916 roku powołany do armii rosyjskiej, gdzie służył w pułku huzarów. Pod koniec 1917 roku ukończył 2 Kijowską Szkołę Chorążych. Uczestniczył w I wojnie światowej, którą ukończył w stopniu chorążego.

W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej, gdzie początkowo był instruktorem wyszkolenia bojowego oddziałów w Iwanowo-Wozniesieńsku. Od czerwca 1919 roku kolejno dowódca plutonu, szwadronu i pomocnikiem dowódcy pułku kawalerii, wziął udział w walkach w trakcie wojny domowej w Rosji.

Po zakończeniu wojny domowej w latach 1922–1926 dowódca 81 pułku kawalerii. W 1927 roku ukończył kurs doskonalący wyższych dowódców kawalerii, a po jego ukończeniu został dowódcą samodzielnego szwadronu kawalerii. W 1930 roku został pomocnikiem szefa wydziału sztabu Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. W czerwcu 1931 roku przydzielony do Rewolucyjnej Rady Wojskowej ZSRR jako oficer do zadań specjalnych członka rady Siemiona Budionnego, a we wrześniu 1932 roku został pomocnikiem inspektora kawalerii Armii Czerwonej.

W 1933 roku ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego, a po jej ukończeniu został zastępcą dowódcy, a następnie dowódcą 7 Samarskiej Dywizji Kawalerii. Od czerwca 1937 roku szef sztabu korpusu kawalerii, we wrześniu 1939 roku uczestniczył w ataku ZSRR na Polskę 17 września 1939 roku.

W październiku 1940 roku został dowódcą dywizji strzelców górskich, a od marca 1941 roku dowódcą 2 Korpusu Kawalerii, którym dowodził w czasie ataku Niemiec na ZSRR, bierze udział w walkach na Froncie Południowym.

W listopadzie 1941 roku korpus został włączony w skład Frontu Zachodniego i wziął udział w bitwie pod Moskwą. Za zasługi w trakcie bitwy korpus został przemianowany na 1 Gwardyjski Korpus Kawalerii.

W czerwcu 1942 roku został mianowany dowódcą 61 Armii, wchodzącej w skład Frontu Briańskiego. Uczestniczył w operacji orłowskiej, a następnie w bitwie na Łuku Kurskim, po której armia weszła w skład odwodu Naczelnego Dowództwa. 7 września 1943 roku włączona została w skład Frontu Centralnego wzięła udział w walkach na terenie Ukrainy, m.in. forsowała Desnę, Dniepr. Brał udział w działaniach w składzie 1 Frontu Ukraińskiego, 15 stycznia 1944 roku za wybitne zasługi w dowodzeniu wojskami w czasie forsowania Dniepru został nagrodzony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego.

W lutym 1944 roku armia weszła w skład 2 Frontu Białoruskiego, a następnie 1 Frontu Białoruskiego, wzięła udział w operacji białoruskiej, po zakończeniu której weszła ponownie w skład odwodu Naczelnego Dowództwa Armii Czerwonej.

We wrześniu 1944 roku weszła w skład 3 Frontu Nadbałtyckiego i uczestniczyła w wyzwoleniu Rygi. Później w składzie 1 Frontu Nadbałtyckiego uczestniczyła w blokadzie wojsk niemieckich w Kurlandii.

Pod koniec grudnia 1944 roku weszła w skład 1 Frontu Białoruskiego i wzięła udział w operacji wiślańsko-odrzańskiej, pomorskiej i berlińskiej.

Po zakończeniu wojny został dowódcą Dońskiego Okręgu Wojskowego, a następnie od latach 1946 – 1948 Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego. W 1949 roku ukończył kurs wyższych dowódców przy Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa, po ukończeniu którego został dowódcą Południowouralskiego Okręgu Wojskowego. Okręgiem tym dowodził do 1955 roku.

W latach 1955 – 1960 był przewodniczącym Komitetu Centralnego DOSAAF. W 1960 roku przeniesiony do rezerwy.

Zmarł w Moskwie, pochowany został na cmentarzu Nowodziewiczym.

Awanse

• komdyw (4 czerwca 1940)
• generał major (4 czerwca 1941, w związku ze zmianą systemu stopni wojskowych w ZSRR.)
• generał porucznik (2 stycznia 1942)
• generał pułkownik (26 lipca 1944)

Odznaczenia

• Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (15.01.1944)
• Order Lenina (pięciokrotnie)
• Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie)
• Order Suworowa kl. I (trzykrotnie)
• Order Kutuzowa kl. I
• Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari
• Order Krzyża Grunwaldu kl. III
• Order Wojskowy Czerwonego Sztandaru (Mongolia)
• Medal „Za obronę Moskwy”
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy”
• Medal „Za zdobycie Berlina”
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk

Przypisy

Bibliografia

• Praca zbiorowa: Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково поле, 2005, s. 24-25. ISBN 5-86090-113-5. (ros.).
• Praca zbiorowa pod redakcją marsz. A. Grieczko: Советская военная энциклопедия T. 1. Moskwa: Воениздат, 1976, s. 427-428. (ros.).
• Белов Павел Алексеевич. Герои страны. [dostęp 2012-03-19]. (ros.).