Pełne zatrudnienie
Pełne zatrudnienie – poziom zatrudnienia, w którym wielkość podaży pracy i popytu na tę pracę są sobie równe przy określonej stawce płacy.
Pełne zatrudnienie występuje wówczas, gdy każdy człowiek zdolny do pracy może znaleźć pracę w stosunkowo krótkim okresie. Część ekonomistów uważa, że istotna jest nie tylko możliwość otrzymania pracy, lecz także wybór zawodu i miejsca pracy.
Obecnie za cel polityki pełnego zatrudnienia uważa się dążenie do osiągnięcia stopy bezrobocia równej 4,5–5% poszukujących pracy w stosunku do ogółu zatrudnionych. Na początku lat sześćdziesiątych za taką granicę przyjmowano stopę bezrobocia równą 4%.
Polityka pełnego zatrudnienia zastosowana w krajach realnego socjalizmu doprowadziła do powstania przerostów zatrudnienia. Jest to forma bezrobocia ukrytego (bezrobocie w miejscu pracy). Zjawisko to występuje nie tylko przy obfitości rąk do pracy, ale także przy ogólnym ich deficycie.
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej nakłada na władze publiczne obowiązek prowadzenia polityki zmierzającej do pełnego, produktywnego zatrudnienia (art. 65 ust. 5).
Art. 65.
1. Każdemu zapewnia się wolność wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy. Wyjątki określa ustawa.
2. Obowiązek pracy może być nałożony tylko przez ustawę.
3. Stałe zatrudnianie dzieci do lat 16 jest zakazane. Formy i charakter dopuszczalnego zatrudniania określa ustawa.
4. Minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę lub sposób ustalania tej wysokości określa ustawa.
5. Władze publiczne prowadzą politykę zmierzającą do pełnego, produktywnego zatrudnienia poprzez realizowanie programów zwalczania bezrobocia, w tym organizowanie i wspieranie poradnictwa i szkolenia zawodowego oraz robót publicznych i prac interwencyjnych.
Bibliografia
- J. Bednarz: Miraż pełnego zatrudnienia.
- Begg, Fischer, Dornbusch: Makroekonomia. PWE, Warszawa 1992
- Bolesław Winiarski: Polityka gospodarcza. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1999