Peaches (piosenkarka)

Peaches
ilustracja
Imię i nazwisko

Merrill Beth Nisker

Data i miejsce urodzenia

11 listopada 1968
Toronto

Instrumenty

gitara, syntezator, automat perkusyjny, harfa laserowa, theremin

Gatunki

dance-punk, electroclash, synthpunk, glam rock, Rock and roll, hip-hop

Zawód

piosenkarka, producent muzyczny, aktorka, artystka performance, nauczyciel

Aktywność

od 1990

Wydawnictwo

XL, Kitty-Yo

Powiązania

Gonzales, Feist, Iggy Pop

Strona internetowa

Peaches, właściwie Merrill Beth Nisker (ur. 11 listopada 1968[1] w Toronto) – kanadyjska piosenkarka, producent muzyczny, autorka tekstów piosenek.

Jest znana z prowokacyjnego stylu[2]. Jej teksty piosenek dotyczą seksualności i kwestionują normy płci[2]. Jak sama twierdzi, muzyka, którą wykonuje, mieści się w gatunku sex-electronic z elementami rock and rolla[3]. Magazyn Rolling Stone określił ją mianem „królowej electro-punku”. Utwory artystki wykorzystywano m.in. w serialach stacji Showtime, The L Word i Brzydula Betty.

Dzieciństwo

Merrill Beth Nisker urodziła się w Toronto w prowincji Ontario. Ma korzenie polsko-żydowskie[2][3]. Uczęszczała do żydowskiej szkoły, gdzie zajęcia prowadzono w języku angielskim i hebrajskim. Zanim rozpoczęła karierę pod pseudonimem Peaches, pracowała jako nauczycielka oraz niezależnie zajmowała się tworzeniem muzyki.

Kariera

Mermaid Cafe, Fancypants Hoodlum, the Shit

W latach 90. Merrill Beth Nisker była członkiem folkowego trio Mermaid Cafe. Nazwę grupy zaczerpnięto z piosenki Joni Mitchell „Carey”[4]. W 1995 wydała pierwszy album Fancypants Hoodlum, sygnowany jej imieniem i nazwiskiem. W tym samym roku zaczęła występować w zespole the Shit. Przepełniona seksem muzyka rockowa wpłynęła na metamorfozę artystki, która w tym samym czasie przyjęła pseudonim Peaches[5]. Pseudo zostało zainspirowane utworem Niny Simone „Four Women”, gdzie piosenkarka krzyczy na końcu: My name is Peaches! (pol. „Nazywam się Peaches!”)[6].

W Toronto, zanim osiągnęła sukces w Europie, była współlokatorką piosenkarki indie pop Leslie Feist, która wpłynęła na jej wokale z albumu The Teaches of Peaches[7][8].

The Teaches of Peaches

W 1998, po nagraniu sześciu wersji utworu „Lovertits”, Peaches przeniosła się do Berlina. Podczas wizyty jej przyjaciela, piosenkarza Chilly’ego Gonzalesa, dała koncert, na którym obecni byli berlińscy przedstawiciele wytwórni Kitty-Yo. Zaproponowali jej, aby nagrała nowy album, w zaprezentowanym wcześniej stylu. Artystka wróciła do Toronto, gdzie wyprodukowała ostateczną wersję piosenki „Lovertits”. Utwór wydano jako singel latem 2000.

Jesienią tego samego roku ukazał się długogrający, studyjny album The Teaches of Peaches (nauki Peaches). Tytuł to fragment tekstu piosenki „Fuck the pain away” z tejże płyty.
W ramach promocji, Peaches wystąpiła w brytyjskim programie telewizyjnym „Top of the Pops”. Występ uznano za zbyt pikantny[9].

Po wydaniu „The Teaches of Peaches”, Nisker podpisała kontrakt z europejskim oddziałem wytwórni Sony Music Entertainment. Dzięki temu pozyskała budżet na realizację teledysku do singla „Set it off”. Po wydaniu produkcji, Sony zakończyło współpracę. Przyczyną miały być niezadowalające efekty projektu[9].

Fatherfucker

W 2003 wydała drugi studyjny album „Fatherfucker” (tłum. ojcojebca, a także wulgarne określenie na osobę homoseksualną). Podczas tworzenia wydawnictwa, artystka inspirowała się muzyką Marilyna Mansona i Queens Of The Stone Age. Po raz kolejny sama wyprodukowała płytę i napisała wszystkie teksty piosenek. W singlu „Kick It” gościnnie wystąpił Iggy Pop. W wywiadzie dla magazynu Rolling Stone, utwór ten opisała jako bardziej o rock and rollu niż o seksie[10].

Za „Fatherfucker” została nominowana do GLAAD Media Awards w kategorii Najlepszy Artysta Muzyczny. Wraz z nią nominowani byli: Rufus Wainwright, Meshell Ndegeocello, Junior Senior i Bitch and Animal. Nagrodę zwyciężył Rufuse Wainwright[11].

Impeach My Bush

Na trzecim albumie „Impeach My Bush”, wydanym w 2006, do współpracy zostali zaproszeni Joan Jett, Greg Kurstin, Josh Homme, Samantha Maloney, Beth Ditto, Feist, Dave Catching, Brian O'Connor i Radio Sloan.

Tytuł i zawartość albumu wyraża niezadowolenie z rządów George’a Busha[12] (zachęca do otwarcia procedury zwanej impeachment, która formalnie oskarża o przestępstwa osoby chronione immunitetem i zajmujące wysokie stanowiska państwowe).

Wiosną 2006 uformowała się kapela będąca pobocznym projektem Kanadyjki – The Herms (skrót od ang. Hermaphrodite, pol. Hermafrodyta)[12]. W skład formacji wchodziły JD Samson, Samantha Maloney, Peaches oraz Radio Sloan. Grupa występowała jako support przed koncertami Nine Inch Nails i Bauhaus w drugiej części ich letniej trasy po Stanach Zjednoczonych[12].

Za album „Impeach My Bush” Peaches została nominowana do GLAAD Media Awards w kategorii Najlepszy artysta muzyczny. Wraz z nią nominowani byli: Ditty Bops, Owen Pallett, Pet Shop Boys i Scissor Sisters. Nagrodę zwyciężył zespół Scissor Sisters[13].

W 2008 artystka wystąpiła na Parklife Festival w Australii. Wraz z nią zagrała jej obecna kapela, Peaches & Sweet Machin.

I Feel Cream

Album „I Feel Cream” wydano 4 maja 2009 w Europie, a 5 maja w Ameryce Północnej.

Życie prywatne i poglądy

Peaches podczas jednego ze swoich występów

Peaches jest osobą biseksualną[14][15]. Głównym tematem jej piosenek jest tożsamość płciowa. Kompozycje opierają się na erotyzmie, seksualności czy wulgarności[12][2]. W swoich tekstach często kwestionuje tradycyjne role płci. Świadomie zaciera różnicę między kobietą a mężczyzną. Za przykład może posłużyć okładka płyty „Fatherfucker”, gdzie ukazana jest z czarną brodą. W wywiadach przyznawała, że teksty powstały w czasie gdy była pod wpływem alkoholu, narkotyków lub podczas masturbacji[12].

Dyskografia

Albumy

  • Fancypants Hoodlum (1995, jako Merrill Nisker)
  • The Teaches of Peaches (2000)
  • Fatherfucker (2003)
  • Impeach My Bush (2006)
  • I Feel Cream (2009)
  • Rub (2015)

Single

RokTytułNajwyższa pozycja i notowanieAlbum
UK
[16][17]
UK Dance Chart
Ultratop
[18][19]
FRA
AUT
2000LovertitsThe Teaches of Peaches
2001/2002"Set It Off36
2003"Rockshow
Operate112Fatherfucker
Shake Yer Dix97127
2004Kick It
(Peaches featuring Iggy Pop)
39
2006"Downtown505Impeach My Bush
Boys Wanna Be Her
2007"Wild Thing
(Tone Loc featuring Peaches)
Non-album single
2009"Talk to Me” / „More”9951I Feel Cream
Lose You11
"I Feel Cream

Filmografia

RokFilmRola
2001Chromezone XXX[20]Ona sama
2002Hideous Man[9]Poeta
2010Ivory TowerMarsha

Nagrody i nominacje

RokKategoriaStylNagranieUwagi
GLAAD Awards
2004Najlepszy artysta muzycznyMuzyka i TeatrFatherfuckerNominacja
2007Najlepszy artysta muzycznyMuzyka i TeatrImpeach My BushNominacja
MVPA Awards[21]
2007Najlepsza charakteryzacjaTeledyskBoys Wanna Be HerNominacja
UK Music Video Awards[22]
2009Najlepsza stylizacjaTeledyskTalk to MeNominacja
The Independent Music Awards
2010Artysta muzyki elektronicznej rokuDance/ElektronikaWygrana

Przypisy

  1. Peaches Biography, www.musicianguide.com [dostęp 2018-11-11] (ang.).
  2. a b c d Biografia Peaches na muzyka.onet.pl.
  3. a b Peaches First Time in Poland – wywiad przeprowadzony z Peaches podczas pierwszej wizyty w Polsce (trasa promująca debiutancką płytę „The Teaches of Peaches”). Materiał zrealizowano w ramach programu Niezła Kiecka w TVP Wrocław.
  4. Mermaid Cafe. thecanadianmusicforum.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-08)]. The Canadian Music Forum. (2010-04-16).
  5. Peaches Biography. [w:] Musician Guide [on-line]. 2003. [dostęp 2010-04-15]. (ang.).
  6. Exclaim! Canada’s Music Authority. Exclaim.ca. [dostęp 2010-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-14)]. (ang.).
  7. FEIST BIOGRAPHY. [dostęp 2007-09-29].
  8. All mouth, no trousers. The Age, lipiec 2006. [dostęp 2008-01-13]. (ang.).
  9. a b c William V. Meter (2003-06-23). Peaches: She’s a Very Kinky Girl SPIN.
  10. POP SHOW! The saucy pair ‘Kick It’ together... – nme.com.
  11. Rolling Stone – In brief Peaches Duran. rollingstone.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-15)]..
  12. a b c d e Peaches na wp.pl.
  13. GLAAD: 18th ANNUAL GLAAD MEDIA AWARDS NOMINEES. Archive.glaad.org. [dostęp 2010-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-26)]. (ang.).
  14. Malinda Lo (maj 2004). „The Sweet Sound of Peaches”. AfterEllen.com. Dostęp: 19 lipca 2009 (ang.).
  15. Charley Rogulewski (7 listopada 2005). „Peaches Gets Even Nastier”. Rolling Stone. Dostęp: 19 lipca 2009 r. (ang.).
  16. Chart Log UK: Rodney P.;Pussycat Dolls. zobbel.de. [dostęp 2010-04-15]. (niem.).
  17. Peaches. chartstats.com. [dostęp 2010-04-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-02)]. (ang.).
  18. Peaches – Lose You Ultratop [dostęp 2010-04-15].
  19. Peaches-Shake Yer Dix Ultratop [dostęp 2010-04-15].
  20. Lee, Albert (2001-03-21). Peachy Keen. Retrieved 2010-05-27.
  21. MVPA Awards. Residentadvisor.net, 2010-04-06. [dostęp 2010-06-09]. (ang.).
  22. UK Music Video Awards 2009 – here are the nominations!. [w:] Promo News [on-line]. Promonews.tv, 2009-09-28. [dostęp 2010-06-09]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Peaches, November 16, 2009.jpg
Autor: Eric Silva from Somerville, MA, United States, Licencja: CC BY-SA 2.0
Peaches performing in Brookline, Massachusetts
PeachesConcert.jpg
Autor: Michael z Edmonton, Alberta, Canada, Licencja: CC BY 2.0
Peaches performing in Edmonton, Alberta, Canada
Peaches