Pedagogika specjalna

Pedagogika specjalna – dział pedagogiki, którego podstawowym obiektem zainteresowania jest człowiek wymagający wsparcia i pomocy w przekraczaniu różnorakich trudności, utrudniających mu rozwój i funkcjonowanie społeczne[1]. Zajmuje się osobami w każdym wieku, starając się odpowiadać na ich szczególne potrzeby: rozwojowe w wieku niemowlęcym, edukacyjne i wychowawcze w wieku przedszkolnym, szkolnym oraz dorastania, a także socjalizacyjne i zawodowe w wieku dojrzałym.

Podstawowym zadaniem pedagogiki specjalnej jest stworzenie podstaw teoretycznych i metodycznych dla procesów rewalidacji (czyli usprawniania, kompensacji i korektury pedagogicznej w procesie dydaktyczno-wychowawczym) oraz resocjalizacji. Oprócz osób niepełnosprawnych pedagogika specjalna zajmuje się też ludźmi wybitnie zdolnymi.

Główne działy pedagogiki specjalnej to[2]:

Tożsamość pojęciowa

Rozwój pedagogiki specjalnej w okresie ostatnich stu lat spowodował odejście od pierwotnych założeń, według których winna ona zajmować się przede wszystkim nauczaniem i wychowaniem jednostek niepełnosprawnych. Na zaistnienie takiej sytuacji wpływ miał szereg czynników, przede wszystkim jednak rozwój nurtu aksjologicznego zapoczątkowany przez Marię Grzegorzewską. Według jej poglądów należy zawsze dostrzegać w człowieku „coś pozytywnego”, a humanistyczny stosunek do życia powinien stanowić podstawy porządku moralno-prawnego. Ze względu na złożoność obszarów objętych bezpośrednim zainteresowaniem pedagogiki specjalnej spotyka się w literaturze także inne terminy, mające określać ten sam lub podobny zakres tej dziedziny naukowej. Najczęściej spotykane to[3]:

  • pedagogika rewalidacyjna
  • defektologia
  • deksiopedagogika
  • ortopedagogika
  • pedagogika terapeutyczna
  • terapia pedagogiczna

Historia

Państwowy Instytut Pedagogiki Specjalnej

Na przełomie 1919 i 1920 r., dzięki staraniom Marii Grzegorzewskiej, Ministerstwo Zdrowia Publicznego uruchomiło w Warszawie roczny kurs seminaryjny dla nauczycieli dzieci upośledzonych umysłowo. W 1921 r. powstała pierwsza uczelnia, Państwowe Seminarium Pedagogiki Specjalnej[4], którego późniejsza działalność wyznaczyła na wiele lat kierunki prac teoretycznych i praktycznych dla nowo ukształtowanej dziedziny naukowej, jaką była pedagogika specjalna. Seminarium, wraz z Państwowym Instytutem Fonetycznym stanowiły fundament utworzonego w 1922 r. Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej[5].

Działalność PIPS w tamtych latach była nierozerwalnie związana z osobą Marii Grzegorzewskiej. Pod jej kierunkiem Instytut opracował wiele nowatorskich metod rozpoznawania i diagnozowania potrzeb osób niepełnosprawnych, swoistych form i metod nauczania i wychowania oraz skutecznych strategii współpracy z ich rodzinami. Do najbardziej znanych, po dziś dzień stosowanych form, wypracowanych przez PIPS należy metoda tzw. „ośrodków pracy” – oparta na systemie „ośrodków zainteresowań” opracowanej na początku XX wieku przez belgijskiego lekarza i pedagoga Ovide Decroly’ego.

Maria Grzegorzewska uczestniczyła w większości działań na rzecz rozwoju pedagogiki specjalnej w Polsce i na świecie. Skoncentrowała wokół siebie wielu wybitnych praktyków i teoretyków tej dziedziny, m.in. M. Stefanowską, J. Joteyko, J. Hellmanna, J. Korczaka, W. Łuniewskiego, T. Mayznera, M. Wawrzynowskiego, H. Rylla, N. Han-Ilgiewicz, J. Doroszewską[6].

Edukacja i wychowanie osób niepełnosprawnych w latach 1896–1921

Przed utworzeniem PIPS można było zaobserwować wyraźne działania na rzecz edukacji i wychowania jednostek niepełnosprawnych, chociaż nie używano powszechnie nazwy „pedagogika specjalna”. Do najważniejszych wydarzeń, mających niebagatelne znaczenie dla późniejszego jej rozwoju należy zaliczyć:

  • w okresie zaborów[7]
    • 1896 – powstanie szkoły dla lekko upośledzonych umysłowo w Poznaniu;
    • 1907 – uruchomienie placówki dla upośledzonych umysłowo przez magistrat warszawski;
    • 1907 – powstanie z inicjatywy m.in. Jana Władysława Dawida i Anieli Szycówny Polskiego Towarzystwa Badań nad Dziećmi;
    • 1912 – utworzenie w Krakowie „zakładu dla dzieci z odchyleniami w rozwoju umysłowym” przez prof. Jana Piltza.
  • W okresie powojennym:
    • 7 lutego 1919 r. wprowadzenie „Dekretu o obowiązku szkolnym” obejmującym także dzieci upośledzone umysłowo, jeżeli w danej miejscowości znajduje się zakład kształcenia specjalnego;
    • kwiecień 1919 r. Ogólnopolski Zjazd Nauczycielski, na którym liczni referenci zajęli się problemem edukacji i wychowania osób niepełnosprawnych;
    • 17 marca 1921 r. wejście w życie Konstytucja marcowa, która w artykułach 102, 103, 118, 119, 120 chroniła prawa do opieki i ochrony także dzieci niepełnosprawnych.

Niezwykle ważną dla rozwoju pedagogiki specjalnej rolę, w okresie I wojny światowej odegrała Józefa Joteyko, która podczas swojego pobytu we Francji utworzyła pierwsze projekty organizacji kompleksowego systemu wychowania i kształcenia dzieci niepełnosprawnych w wolnej Polsce.

Pedagogika specjalna – rozwój w latach 1921–1939

1 czerwca 1924 r. pod przewodnictwem Marii Grzegorzewskiej przy Związku Nauczycielstwa Polskiego powstała Sekcja Szkolnictwa Specjalnego, do jej głównych zadań należało:

  • teoretyczne pogłębianie wiedzy nauczycieli z zakresu pedagogiki specjalnej i ukazywanie potrzeb opiekuńczych dzieci upośledzonych;
  • doskonalenie metod nauczania i wychowania dzieci upośledzonych;
  • opieka nad materialnymi i prawnymi potrzebami nauczycieli szkół specjalnych.

W grudniu 1924 wydany został pierwszy numer czasopisma „Pedagogika Specjalna”, wydawanego po dziś dzień przez Akademię Pedagogiki Specjalnej.

Pomimo intensywnej działalności PIPS i osób zaangażowanych w rozwój pedagogiki specjalnej jako nauki, przełożenie ich pracy na liczbę placówek kształcenia specjalnego w Polsce okresu międzywojennego było niewystarczające. W grudniu 1925 r. odbył się I Polski Zjazd Nauczycielstwa Szkół Specjalnych. Uczestnicy domagali się opracowania ustawy o systemie kształcenia specjalnego oraz przygotowania programu rozwoju sieci szkół specjalnych. Niemal 10 lat później, podczas II Zjazdu Nauczycielstwa Szkół Specjalnych, w 1934 r. odniesiono się bardzo krytycznie do osiągnięć tego dziesięciolecia. Stwierdzono, że istniejąca sieć placówek specjalnych zaspokajała jedynie 12% faktycznych potrzeb społecznych w tym zakresie. Do końca okresu międzywojennego nie udało się rozwiązać systemowo problemu edukacji i wychowania osób niepełnosprawnych, mimo tego jednak był to okres niezwykle ważny dla rozwoju powojennej pedagogiki. Dzięki działalności naukowej PIPS udało się m.in.:

  • wystandaryzować zachodnie narzędzia do diagnostyki procesów poznawczych (testów Bineta i Simona oraz Termana)
  • opracować standardy postępowania diagnostycznego dla osób niepełnosprawnych
  • założyć Poradnię Pedagogiki Leczniczej, w której współpracowali ze sobą pedagodzy, psycholodzy, pracownicy socjalni i ochrony zdrowia;
  • opracować, pod kierunkiem Michała Wawrzynowskiego pierwszego w Polsce programu kształcenia specjalnego dzieci upośledzonych umysłowo.

W tym okresie Maria Grzegorzewska sformułowała pierwsze jasne cele i zadania pedagogiki specjalnej, wśród których wyróżniła[8]:

  • cel humanitarny, polegający na udzielaniu jednostce upośledzonej pomocy w realizacji jej zadań życiowych,a także na wskazaniu społeczeństwu prawa każdej jednostki upośledzonej do uczestnictwa w życiu społecznym w ramach posiadanych sił i możliwości;
  • cel funkcjonalny, którym jest optymalny rozwój jednostki, wzmocnienie jej sił fizycznych i psychicznych oraz kompensacja braków;
  • cel społeczny, polegający na włączeniu jednostek do społeczeństwa i przezwyciężaniu – w miarę możliwości – izolacji, która zagraża jednostkom z zahamowaniami i zaburzeniami;
  • cel ekonomiczny (utylitarny), tzn. przygotowanie upośledzonych do pracy zawodowej i przez to odciążenie społeczeństwa od świadczeń na rzecz opieki nad upośledzonymi.

Pedagogika specjalna w okresie II wojny światowej[9]

II wojna światowa wiele dzieci pozbawiła prawa do miłości, szacunku i edukacji. Polityka hitlerowska Niemiec, wykorzystując hasła eugeniki, siała nienawiść do osób niepełnosprawnych. Na wszystkich terenach okupowanych przez hitlerowskie Niemcy, nastąpił zdecydowany regres w pedagogice specjalnej i działalności opiekuńczo-wychowawczej. Zlikwidowano szkoły specjalne, zamykano szpitale psychiatryczne, wstrzymywano prace naukowo-badawcze związane z rozwojem pedagogiki specjalnej.

Jedną z form czynnego przeciwstawiania się hitlerowskiemu okupantowi stał się w Polsce lat 1939–1945 rozbudowany, w znacznej części tajny, system nauczania i wychowania. Większość pedagogów specjalnych w tym okresie poświęciło się tajnemu nauczaniu dzieci pełnosprawnych. Działania na rzecz upośledzonych były w tym czasie w dużej mierze, działaniami opiekuńczymi, chroniącymi życie, zapewniającymi posiłek czy schronienie. Maria Grzegorzewska w okresie od 1 listopada 1939 do 1 sierpnia 1944 zajmowała się także tajnym nauczaniem dzieci niepełnosprawnych oraz przez całą okupację organizuje pomoc dla dzieci dotkniętych skutkami wojny.

Ludobójstwo i trudne warunki życia podczas wojny spowodowały utratę wielu nauczycieli i wychowawców. Prace na rzecz przetrwania szkół i zakładów dla niepełnosprawnych podejmowane w tak trudnych warunkach, pełnych okrucieństwa, codziennych dramatów i pogardy dla człowieka, miały szczególny wymiar moralny – stanowiły szczególną obronę podstawowych zasad etycznych i moralnych.

Pedagogika specjalna w latach powojennych

Po II wojnie światowej stopniowo temat kształcenia osób niepełnosprawnych powraca w obszar zainteresowania naukowców i praktyków. Rozwijają się ponownie prace naukowe, prowadzone są intensywne badania, niemal we wszystkich krajach powstają czasopisma specjalistyczne i nowe placówki dla osób niepełnosprawnych[10]. Początkowo szkolnictwo specjalne rozwijało się bardzo powoli, co wynikało z ogólnego wyniszczenia kraju oraz zubożenia kadr – wielu specjalistów zginęło podczas wojny. Z 63 placówek istniejących w 1939 r., po wojnie pozostało 14. Jednak już w latach 1945–1955 nastąpił ich trzykrotny przyrost[11].

Absolutna nowością w okresie powojennym było wprowadzenie do systemu oświaty:

  • przedszkoli specjalnych,
  • „szkół życia”, czyli placówek edukacyjnych dla osób głębiej niepełnosprawnych intelektualnie.

Ich rozwój na przestrzeni lat postępował bardzo dynamicznie, wciąż jednak nie zaspokajał faktycznych potrzeb społecznych w tym zakresie. W roku 1995 istniało w Polsce ponad 100 „Szkół życia” i 31 przedszkoli specjalnych[12].

Rokiem przełomowym dla pedagogiki specjalnej w Polsce był rok 1970, kiedy to PIPS został przekształcony w wyższą szkołę zawodową. Dzięki temu już w 1975 r. dyplomy otrzymali pierwsi magistrowie pedagogiki specjalnej[13]. W latach osiemdziesiątych XX w. w Wyższej Szkole Pedagogiki Specjalnej im. M. Grzegorzewskiej, bo taką nazwę przyjął przekształcony PIPS, oraz w niektórych uniwersytetach i wyższych szkołach pedagogicznych uruchomiono studia podyplomowe z pedagogiki specjalnej. Pod koniec XX w. pedagogika specjalna była jednym z 92 kierunków studiów ustanowionych przez Radę Główną Szkolnictwa Wyższego. Dnia 1 września 2000 r. WSPS została przekształcona w Akademię Pedagogiki Specjalnej.

Inne uczelnie realizujące nauczanie na kierunkach pedagogika specjalna:

Metodologia

Tak jak każda dziedzina nauki, tak i pedagogika specjalna nie mogłaby istnieć bez własnej metodologii. Jako dyscyplina stosunkowo młoda czerpie z różnych źródeł – metodologii nauk społecznych i przyrodniczych[14]. W pedagogicznych badaniach naukowych wyróżnia się modele:

W świetle prowadzonej na świecie debaty wokół modernizmu i postmodernizmu, w metodologii badań pedagogicznych dostrzec można istotne trendy prowadzące do zmiany paradygmatów i tworzenia nowych orientacji badawczych i struktur wiedzy. Tradycyjnie, pedagogika specjalna, w swojej warstwie badawczej skłaniała się w kierunku badań nad sposobami oddziaływania na jednostki ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Obejmowały takie sfery jak[15]:

  • właściwości rozwoju psychofizycznego i społecznego jednostek niepełnosprawnych, wykolejonych i wybitnie zdolnych
  • uwarunkowania efektywności nauczania osób niepełnosprawnych
  • psychospołecznych podstaw rehabilitacji

Obecnie ważniejsze wydaje się być zdążanie w kierunku rozpoznawania podstaw filozoficznych, etycznych i biologicznych pedagogiki specjalnej z uwzględnieniem szczególnych warunków jakie stwarzają warunki globalizacji. Na tym tle wyłaniają się nowe cele prac badawczych w pedagogice[16]:

  • opis i wyjaśnianie zmian w jednostce z punktu widzenia czynników głównych i ubocznych;
  • przedopis i projekcja skutecznych sposobów dokonywania zmian z punktu widzenia działań o określonej treści i warunków w jakich działania te są podejmowane;
  • interpretacja i wartościowanie zmian w jednostce z punktu widzenia kategorii form symbolicznych i kontekstu kulturowego, w którym kategorie form symbolicznych nabierają określonego sensu.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Por: Lipkowski O., Pedagogika specjalna. Warszawa 1977, s. 8.
  2. ↑ Za: Dykcik W., Pedagogika specjalna. Poznań 2001, s. 24.
  3. ↑ Za: Dykcik W. Pedagogika specjalna. Poznań 2001, s. 24.
  4. ↑ Sękowska Z. Pedagogika specjalna. Warszawa 1985, s. 173.
  5. ↑ Por.: Pańczyk J. Pedagogika specjalna w Polsce u progu XXI wieku, [w:] Dykcik W. (red.), Pedagogika specjalna. Poznań 2001, s. 95.
  6. ↑ Balcerek M., Szkolnictwo specjalne i pedagogika specjalna w pierwszej połowie XX wieku, [w:] Dzieje szkolnictwa i pedagogiki specjalnej, pod red. S. Mauersberga. Warszawa, 1990, s. 215–216.
  7. ↑ Gasik W. Szkolnictwo specjalne w latach wojny i okupacji (1939-1945), [w:] Dzieje szkolnictwa i pedagogiki specjalnej, pod red. S. Mauersberga. Warszawa, 1990, s. 102–104.
  8. ↑ Balcerek M., Szkolnictwo specjalne i pedagogika specjalna w pierwszej połowie XX wieku, [w:] Dzieje szkolnictwa i pedagogiki specjalnej, pod red. S. Mauersberga. Warszawa, 1990 s. 216–218.
  9. ↑ Szkolnictwo specjalne w latach wojny i okupacji (1939-1945), [w:] Dzieje szkolnictwa i pedagogiki specjalnej, pod red. S. Mauersberga. Warszawa, 1990.
  10. ↑ O. Lipkowski 1979, s. 101.
  11. ↑ Wyczesany J., Pedagogika upośledzonych umysłowo. Kraków, 2002, s. 69–71.
  12. ↑ Wyczesany J., Pedagogika upośledzonych umysłowo. Kraków, 2002, s. 72.
  13. ↑ Pańczyk J., Pedagogika specjalna w Polsce u progu XXI wieku. [w:] Dykcik W. (red.), Pedagogika specjalna. Poznań 2001, s. 96–98.
  14. ↑ Dykcik W., Wprowadzenie w przedmiot pedagogiki specjalnej jako nauki. [w:] Dykcik W. (red.), Pedagogika specjalna. Poznań, 2002, s. 59–61.
  15. ↑ Por: Wyczesany J., Pedagogika upośledzonych umysłowo. Kraków, 2002, s. 54–57.
  16. ↑ Za:Gnitecki J., Pedagogika ogólna z metodologią. Poznań, 2004, s. 436–450.

Bibliografia

  • Dykcik W., Pedagogika specjalna. Poznań 2001, ISBN 83-232-1103-5.
  • Janusz Gnitecki, Pedagogika ogólna z metodologią, Poznań: Wydawnictwo Naukowe Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego. Oddział, 2004, ISBN 83-86273-46-1, OCLC 749664971.
  • Lipkowski O., Pedagogika specjalna. Warszawa 1977, ISBN 83-01-00023-6.
  • Mauersberg S. (red.), Dzieje szkolnictwa i pedagogiki specjalnej. Warszawa 1990
  • Sękowska Z., Wprowadzenie do pedagogiki specjalnej. Warszawa 1985, ISBN 83-87079-55-3.
  • Janina Wyczesany, Pedagogika upośledzonych umysłowo, Kraków: Impuls, 2002, ISBN 83-7308-186-0, OCLC 749274848.

Linki zewnętrzne