Pedro Cantero Cuadrado

Pedro Cantero Cuadrado

Kraj działania	Hiszpania
Data i miejsce urodzenia	3 lutego 1902 Carrión de los Condes
Data i miejsce śmierci	19 grudnia 1978 Madryt
Biskup Huelvy
Okres sprawowania	1953–1964
Arcybiskup Saragossy
Okres sprawowania	1964–1977
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	22 marca 1926
Sakra biskupia	27 kwietnia 1952
Odznaczenia

Pedro Cantero Cuadrado (ur. 3 lutego 1902 w Carrión de los Condes, zm. 19 grudnia 1978 w Madrycie) – hiszpański duchowny katolicki, biskup Barbastro, biskup Huelvy oraz arcybiskup Saragossy.

Prowadził karierę polityczną podczas dyktatury frankistowskiej. Był prokuratorem w Kortezach, członkiem Rady Królestwa i Rady Regencyjnej^[1].

Życiorys

Studiował nauki humanistyczne w jezuickim seminarium San Zoilo w swoim rodzinnym mieście i uzyskał doktorat z filozofii i teologii na Uniwersytecie Comillas, a następnie z prawa na Uniwersytecie w Madrycie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1926^[2].

Podczas hiszpańskiej wojny domowej był kapelanem wojskowym kawalerii po stronie narodowej^[3]. 19 lipca 1936 zaraz po wybuchu wojny zgłosił się na ochotnika na front. Przez pierwsze osiem miesięcy był kapelanem Palentina Falange. 9 kwietnia 1937 roku awansował do stopnia porucznika. Otrzymał następujące nagrody za zasługi w czasie wojny: Krzyż Wojenny, Czerwony Krzyż, Medal Kampanii^[4].

Po wojnie brał udział w Pomocy Społecznej, organie związanym z Falangą. W 1939 został mianowany doradcą ds. moralnych i religijnych tej organizacji, kierując się na tym stanowisku ideologicznymi wytycznymi swojego poprzednika Andrésa Maríi Mateo. Cantero był głównym architektem przymusowej rekatolizacji tych, którzy przybyli z prośbą o pomoc: dorosłych zmuszano do zawarcia małżeństwa kanonicznego, a dzieci chrzczono bez zgody rodziców^[5].

W 1952 został biskupem Barbastro, a w 1953 został awansowany na najważniejszą i niedawno utworzoną stolicę biskupią Huelvy. W tym samym roku opublikował pracę W obronie katolickiej jedności Hiszpanii, w której Cantero przedstawił się jako zdecydowany przeciwnik wolności religijnej^[6].

W 1964 został arcybiskupem Saragossy. Od momentu objęcia urzędu utrzymywał autorytarny styl przywództwa, co doprowadziło do braku dialogu na spotkaniach Wspólnego Zgromadzenia Biskupów-Kapłanów Aragonii (które rozpoczęły się w grudniu 1970). W konsekwencji Biuro Techniczne zrezygnowało w całości. Ponadto nie było jasności w zarządzaniu gospodarczym diecezją. Niezadowolenie z jego kierownictwa przejawiło się w tzw. „konflikcie Mequinenza”, gdzie Cantero wsparł firmę ENHER w budowie zbiornika, który spowodował zalanie starego miasta Mequinenza, w tym kościoła Matki Bożej Wniebowziętej. Ksiądz Edward Royo odmówił opuszczenia plebanii, ale arcybiskup siłą rozwiązał konflikt, przeprowadzając procedurę eksmisyjną w kwietniu 1973 i ostatecznie odwołując proboszcza^[7].

Pomimo tych lokalnych konfliktów, Pedro Cantero był wpływową osobowością, w 1967 został bezpośrednio przez Francisco Franco mianowany prokuratorem Cortes Franquistas. Jako konserwatysta próbował stłumić bardziej robotnicze elementy nauczania Kościoła^[8]. Jezuita María Alemany potępiał używanie przez Cantero dokumentów policyjnych do tych celów. Sam Cantero publicznie to przyznał jako arcybiskup Saragossy na kursie teologicznym w 1969, co spotkało się z głośnym buczeniem słuchaczy^[9].

W maju tego samego roku jako dziekan przedstawicieli biskupich w Kortezach został mianowany przez Franco radcą Królestwa, stając się od tego momentu również z urzędu członkiem Rady Regencyjnej^[10]. Później, w 1973 w wywiadzie dla telewizji holenderskiej, uzasadnił swój udział jako prałata w najwyższych organach państwowych. W odpowiedzi grupa członków wspólnot chrześcijańskich, seminarzystów i księży diecezji Saragossy wydała oświadczenie, w którym uznali postawę swojego arcybiskupa za sprzeczną z tzw. doktryną ustanowioną na soborze watykańskim II i nie odpowiadającą pasterskim kryteriom Kościoła^[11]. Oznaczało to również stawienie czoła najbardziej postępowym kapłanom jego diecezji po odwołaniu proboszcza Fabary w 1974^[12].

Jako zagorzały obrońca krucjaty frankistowskiej, jego identyfikacja i bliskość z reżimem były totalne. W 1975 jako arcybiskup Saragossy wysłał Franco płaszcz Virgen del Pilar, aby towarzyszył mu w ostatnich godzinach^[13]. Po śmierci Franco w tym samym roku, wraz z innymi członkami Rady, objął regencję aż do proklamacji króla Jana Karola dwa dni później. Zły stan zdrowia zmusił go do odejścia ze stanowisk w 1977^[3].

Zmarł w Madrycie^[14] 19 grudnia 1978 po kilku latach powikłań kardiologicznych^[15].

Przypisy