Pedzetajrowie

Pedzetajrowie, pezetajrowie (stgr. πεζέταιροι pezetairoi – dosł. „piesi towarzysze”) – w starożytnej Macedonii i w państwach diadochów ciężkozbrojna piechota wyposażona w sarisy i tworząca bojowy szyk macedońskiej falangi.

Oddziały ciężkiej piechoty tworzono w Macedonii już za rządów Archelaosa, lecz w późniejszych walkach dynastycznych nie zyskała ona większego znaczenia. Za właściwego twórcę pedzetajrów uważa się Aleksandra II^[1], zaś jako rozbudowana i specyficzna formacja nabrali znaczenia dopiero za panowania Filipa II Macedońskiego. Z tekstu Demostenesa (Mowa olintyjska II) wynikałoby, iż pierwotnie stanowili wraz z hetajrami doborową straż przyboczną monarchy; terminy te z czasem rozciągnięto na inne oddziały konne i piesze. Rekrutowani spośród wolnego chłopstwa macedońskiego^[2], dzieleni byli na jednostki organizacyjne zwane taksis (τάξις)^[3], formowane na podstawie terytorialnej (później ich liczbę stopniowo zwiększano rezygnując z kryterium terytorialnego). Niższymi jednostkami podziału organizacyjnego były lochosy (λόχοι) i dekady (δέκαδες) lub skeny (σκηναί).

Z wyposażenia pedzetajrów: lekki hełm frygijski i groty włóczni piechoty

Arrian określa ich jako ciężką piechotę macedońską (Wyprawa Aleksandra Wielkiego IV 23,1), zaś w czasach hellenistycznych określano tak już większość ciężkozbrojnej piechoty Greków. Oprócz długiej (5,5–6,5 m) włóczni do ich wyposażenia należała okrągła tarcza o średnicy 60 cm (uwarunkowana operatywną długością dwuręcznej sarisy) oraz lżejszy, okładany metalem pancerz (napierśnik) skórzany albo płócienny, ponadto otwarty hełm (beocki, frygijski lub stożkowy), nagolenice, a także miecz ksifos (ξίφος), zasadniczo służący do zadawania pchnięć^[4]. Lżejsze od korynckiego hełmy dawały wprawdzie słabszą ochronę głowy, ale będąc wygodniejsze w użyciu, mniej też ograniczały pole widzenia. Niewielkie macedońskie tarcze ochraniały falangę tej piechoty przed pociskami łuczników i procarzy, zaś w bezpośrednim starciu nie miały tak istotnego znaczenia, gdyż dla oburęcznego utrzymania sarisy odrzucano je do tyłu, na plecy^[5]. W napierśniki oszczędnie mieli być wyposażeni jedynie oficerowie, ponieważ żołnierzy przed sieczną bronią przeciwnika skutecznie chroniła w szyku długa pika^[6]. Ze względu na tę ich główną broń ofensywną nierzadko określa się ich potocznie jako sarissoforów (σαρισσοφόροι), myląc z formacją konną o tej nazwie.

W czasach Aleksandra Wielkiego stanowili trzon jego falangi, podzieleni na mobilne jednostki taktyczne (syntagmy) i ustawiani w centrum walczącej armii. Ich zadaniem było utrzymanie nacierającego frontu do czasu oskrzydlenia nieprzyjaciela i zaatakowania go z flanki przez hetajrów.

Cechował ich szyk głęboki, lecz bardziej otwarty niż u hoplitów (metrowe odstępy pomiędzy żołnierzami w kolumnie, półmetrowe w szeregu)^[7]. Różnicę niekorzystną w porównaniu z tradycyjnymi hoplitami stwarzała okoliczność, że ich uzbrojenie służyło nie tylko do osobistej obrony, umożliwiając też toczenie w boju indywidualnych pojedynków, natomiast pedzetajrowie możliwość obrony własnej mieli mocno zredukowaną, a pojedynkowanie wykluczone^[8]. Warunkiem powodzenia szyku tej piechoty w boju były dobrze zabezpieczone skrzydła, których zazwyczaj strzegła lżejsza piechota lub jazda. Specyfika uzbrojenia oraz techniki walki przesądzała jednak o tym, że w innego rodzaju działaniach wojennych byli oni nieprzydatni^[9].

Według świadectwa Diodora (Biblioteka historyczna XVII 110,2) w 323 p.n.e. włączono też do ich formacji łuczników, procarzy i inną lekkozbrojną piechotę^[10]. Natomiast chybiona okazała się zaplanowana w 323 r. p.n.e. próba reorganizacji,polegająca na zmianie etniczno-bojowego składu poszczególnych syntagm przez połączenie zbrojnych w sarisy Macedończyków z uzbrojonymi w łuki i oszczepy Persami w stosunku 4:12^[11].

Po śmierci Aleksandra wojska jego następców również dysponowały licznymi oddziałami pedzetajrów, choć termin ten stopniowo wyszedł z użycia zastąpiony ogólnym określeniem (phalanx).

Przypisy

Bibliografia

• Alfred Richard Neumann: Pezetairoi. W: Der Kleine Pauly. T. 4. München: Deutscher Taschenbuchverlag, 1979, kol. 680.
• Edward Dąbrowa: Gaugamela 331 p.n.e.. Warszawa: Wyd. MON, 1988, seria: Historyczne bitwy.
• L.C. Purser: Exercitus. W W. Smith, W. Wayte, G.E. Marindin: A Dictionary of Greek and Roman Antiquities. London: John Murray, 1890.
• Nicholas G.L. Hammond: Dzieje Grecji. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1994, seria: Rodowody cywilizacji.