Pekari

Pekari
	Tayassu
	G. Fischer, 1814
	; Przedstawiciel rodzaju – pekari białobrody (T. pecari)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Rząd	Cetartiodactyla
Podrząd	świniokształtne
Rodzina	pekariowate
Rodzaj	pekari
	Typ nomenklatoryczny
	Tayassu pecari G. Fischer, 1814 (= Sus pecari Link, 1795)
Synonimy
	Tagassu Frisch, 1775; Olidosus Merriam, 1901; Tayassus Trouessart, 1905; Sylvochoerus Frailey & K.E. Campbell, 2012;
	Tagassu Frisch, 1775; Olidosus Merriam, 1901; Tayassus Trouessart, 1905; Sylvochoerus Frailey & K.E. Campbell, 2012;
Gatunki
	3 gatunki (w tym 2 wymarłe) – zobacz opis w tekście
	3 gatunki (w tym 2 wymarłe) – zobacz opis w tekście

Pekari^[8] (Tayassu) – rodzaj ssaka z rodziny pekariowatych (Tayassuidae).

Zasięg występowania

Rodzaj obejmuje jeden żyjący współcześnie gatunek występujący w Ameryce Środkowej i Południowej^[9]^[10].

Morfologia

Długość ciała (bez ogona) 90,5–139 cm, długość ogona 1–6,5 cm, wysokość w kłębie 40–60 cm; masa ciała 25–40 kg^[11].

Systematyka

Etymologia

Tayassu (Tagassu, Tayassus): tupijskie rodzime nazwy tayassu, tajassou, tajacu lub tajoussou dla pekari^[12].
Olidosus: łac. olidus „śmierdzący”; sus, suis „świnia”^[13]. Gatunek typowy: Sus albirostris^[c] Illiger, 1815.
Sylvochoerus: łac. silva „las”; χοιρος khoiros „świnia”^[7]. Gatunek typowy: Sylvochoerus woodburnei Frailey & K.E. Campbell, 2012 (= Sus pecari Link, 1795).

Podział systematyczny

Do rodzaju należy jeden występujący współcześnie gatunek^[9]^[8]:

Tayassu pecari (Link, 1795) – pekari białobrody

Opisano również gatunki wymarłe:

Tayassu edensis (Frick, 1921)^[14] (Ameryka Północna; pliocen).
Tayassu giosciai Roselli, 1976^[15] (Ameryka Południowa; plejstocen).

Uwagi

↑ Nazwa niedostępna, stłumiona decyzją ICZN^[3].
↑ Nieuzasadniona poprawka Tayassu G. Fischer, 1814>
↑ Podgatunek T. pecari

Przypisy

↑ Tayassu, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
↑ J.G. Fischer von Waldheim: Zoognosia tabulis synopticis illustrata, in usum praelectionum Academiae imperialis medico-chirugicae mosquensis edita. Cz. 3. Mosquae: Nicolai S. Vsevolozsky, 1814, s. xiii, 284. (łac.).
↑ F. Hemming. Opinion 258. Rejection for nomenclatorial Purposes of the work by Frisch (J. L.) published in 1775 under the title Das Natur-system der Vierfüssigen Thiere. „Opinions and declarations rendered by the International Commission on Zoological Nomenclature”. 5, s. 55–72, 1954. (ang.).
↑ J.L. Frisch: Das Natur-System der Vierfüßigen Thiere. Glogau: Christian Friedrich Günther, 1775, s. 3. (niem.).
↑ C.H. Merriam. Descriptions of four new peccaries from Mexico. „Proceedings of the Biological Society of Washington”. 14, s. 120, 1901. (ang.).
↑ É.L. Trouessart: Catalogus mammalium tam viventium quam fossilium. Quinquennale supplementum. Wyd. 2. Berolini: Friedländer, 1904–105, s. 658. (łac.).
↑ ^a ^b C.D. Frailey & K.E. Campbell, Jr.. Two new genera of peccaries (Mammalia, Artiodactyla, Tayassuidae) from Upper Miocene deposits of the Amazon Basin. „Journal of Paleontology”. 86 (5), s. 854, 2012. DOI: 10.1666/12-012.1. (ang.).
↑ ^a ^b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 168. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑ ^a ^b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 382. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Ganus Tayassu. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-10-18]. (ang.).
↑ A. Taber, M. Altrichter, H. Beck & J. Gongora: Family Tayassuidae (Peccaries). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 2: Hoofed Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2011, s. 306–307. ISBN 978-84-96553-77-4. (ang.).
↑ Palmer 1904 ↓, s. 666.
↑ Palmer 1904 ↓, s. 472.
↑ C. Frick. Extinct vertebrate faunas of the badlands of Bautista Creek and San Timoteo Cañon, southern California. „University of California Publications in Geology”. 12 (5), s. 350, 1921. (ang.).
↑ F.L. Roselli: Contribución al estudio de la geo paleontología, Departamentos de Colonia y Soriano (República Oriental del Uruguay). Montevideo: IMCO, 1976, s. 103. (hiszp.).

Bibliografia

T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 1–984, 1904. (ang.).

[4] Nazwa niedostępna, stłumiona decyzją ICZN^[3].

[7] Nieuzasadniona poprawka Tayassu G. Fischer, 1814>

[16] Podgatunek T. pecari

[itis-1] Tayassu, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).

[fis-2] J.G. Fischer von Waldheim: Zoognosia tabulis synopticis illustrata, in usum praelectionum Academiae imperialis medico-chirugicae mosquensis edita. Cz. 3. Mosquae: Nicolai S. Vsevolozsky, 1814, s. xiii, 284. (łac.).

[iczn-3] F. Hemming. Opinion 258. Rejection for nomenclatorial Purposes of the work by Frisch (J. L.) published in 1775 under the title Das Natur-system der Vierfüssigen Thiere. „Opinions and declarations rendered by the International Commission on Zoological Nomenclature”. 5, s. 55–72, 1954. (ang.).

[fri-5] J.L. Frisch: Das Natur-System der Vierfüßigen Thiere. Glogau: Christian Friedrich Günther, 1775, s. 3. (niem.).

[mer-6] C.H. Merriam. Descriptions of four new peccaries from Mexico. „Proceedings of the Biological Society of Washington”. 14, s. 120, 1901. (ang.).

[tro-8] É.L. Trouessart: Catalogus mammalium tam viventium quam fossilium. Quinquennale supplementum. Wyd. 2. Berolini: Friedländer, 1904–105, s. 658. (łac.).

[fra&cam-9] C.D. Frailey & K.E. Campbell, Jr.. Two new genera of peccaries (Mammalia, Artiodactyla, Tayassuidae) from Upper Miocene deposits of the Amazon Basin. „Journal of Paleontology”. 86 (5), s. 854, 2012. DOI: 10.1666/12-012.1. (ang.).

[miiz-10] Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 168. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[icmw-11] C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 382. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).

[msw-12] D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Ganus Tayassu. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-10-18]. (ang.).

[hmw-13] A. Taber, M. Altrichter, H. Beck & J. Gongora: Family Tayassuidae (Peccaries). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 2: Hoofed Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2011, s. 306–307. ISBN 978-84-96553-77-4. (ang.).

[CITEREFPalmer1904[http://books.google.com/books?id=ApMeAQAAIAAJ&pg=PA666_666]-14] Palmer 1904 ↓, s. 666.

[CITEREFPalmer1904[http://books.google.com/books?id=ApMeAQAAIAAJ&pg=PA472_472]-15] Palmer 1904 ↓, s. 472.

[fric-17] C. Frick. Extinct vertebrate faunas of the badlands of Bautista Creek and San Timoteo Cañon, southern California. „University of California Publications in Geology”. 12 (5), s. 350, 1921. (ang.).

[ros-18] F.L. Roselli: Contribución al estudio de la geo paleontología, Departamentos de Colonia y Soriano (República Oriental del Uruguay). Montevideo: IMCO, 1976, s. 103. (hiszp.).

[1]

[2]

[a]

[4]

[5]

[b]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[c]

[14]

[15]

[3]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne