Pekariowate

Pekariowate
Tayassuidae[1]
Palmer, 1897[2]
Ilustracja
Przedstawiciel rodziny – pekariowiec obrożny (Pecari tajacu)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Nadrząd

kopytne

Rząd

Cetartiodactyla

Podrząd

świniokształtne

Rodzina

pekariowate

Typ nomenklatoryczny

Tayassu G. Fischer, 1814

Rodzaje

25 rodzajów (w tym 23 wymarłe) – zobacz opis w tekście

Zasięg występowania
Mapa występowania

Pekariowate[13] (Tayassuidae) – rodzina ssaków łożyskowych z podrzędu świniokształtnych (Suina) w obrębie rzędu Cetartiodactyla, spokrewniona ze świniowatymi.

Zasięg występowania

Rodzina obejmuje gatunki występujące na południowym zachodzie Ameryki Północnej i na całym obszarze Ameryki Środkowej i Południowej[14][15][16].

Opis

Ciało krępe, podobne do świni. Długość ciała 84–139 cm, długość ogona 1–10,2 cm, wysokość w kłębie 30–69 cm; masa ciała 15–42 kg[15]. Głowa klinowata, osadzona na krótkiej szyi. Skóra pokryta szczeciną. Cztery palce na kończynach przednich i trzy na tylnych (dwa u pekarczyka czakoańskiego). Charakterystyczną cechą odróżniającą pekariowatych od pozostałych świniokształtnych jest położony w pobliżu nasady ogona gruczoł grzbietowy.

Pekariowate są wszystkożerne, podobnie jak świniowate poszukują pokarmu pod ziemią. W ich diecie przeważa pokarm roślinny. Nie gardzą jednak owadami, płazami, gadami, rybami, jajami i padliną. Żyją w stadach od kilku do kilkudziesięciu (pekari białobrody do 300) sztuk, na jednego samca przypadają trzy samice. Rodzą się zwykle dwa młode. Żyją kilkanaście do 24 lat. Są zwierzętami łownymi.

Historia

Pekariowate mają długą historię w Ameryce Północnej. Pierwsze pekari pojawiły się w oligocenie, 32 miliony lat temu.

Dzisiejsze pekariowate z Ameryki Południowej, nie występowały tu wcześniej niż 9 milionów lat temu. Dostały się tu 2.5 miliona lat temu przechodząc przez tworzącą się cieśninę Panamską, łączącą Amerykę Północną i Południową. W tym samym czasie, wiele zwierząt Ameryki Północnej — włączając pekari, lamy i tapiry — migrowały do Południowej, lecz także niektóre zwierzęta Południowej, migrowały na północ.

Systematyka

Do rodziny należą następujące występujące współcześnie rodzaje[14][13]:

  • Catagonus Ameghino, 1904 – pekarczyk – jedynym żyjącym współcześnie przedstawicielem jest Catagonus wagneri Rusconi, 1930 – pekarczyk czakoański
  • Pecari Reichenbach, 1835 – pekariowiec – jedynym żyjącym współcześnie przedstawicielem jest Pecari tajacu (Linnaeus, 1758) – pekariowiec obrożny
  • Tayassu G. Fischer, 1814 – pekari – jedynym żyjącym współcześnie przedstawicielem jest Tayassu pecari (Link, 1795) – pekari białobrody

Opisano również rodzaje wymarłe:

  • Brasiliochoerus Rusconi, 1930[17]
  • Chaenohyus Cope, 1879[18]
  • Cynorca Cope, 1867[6]
  • Desmathyus Matthew, 1907[19]
  • Dyseohyus Stock, 1937[20]
  • Floridachoerus White, 1941[21]
  • Fremdohyus Prothero, 2016[22]
  • Hesperhys Douglass, 1903[23]
  • Lucashyus Prothero, 2015[24]
  • Macrogenis Matthew, 1924[25]
  • Marshochoerus Prothero, 2015[26]
  • Muknalia S.R. Stinnesbeck, Frey, W. Stinnesbeck, Avíles Olguín, Zell, Terrazas Mata, Benavente Sanvicente, González González, Rojas Sandoval & Acevez Nuñez, 2017[27]
  • Mylohyus Cope, 1889[28]
  • Parachoerus Rusconi, 1930[29]
  • Perchoerus Leidy, 1869[30]
  • Platygonus Le Conte, 1848[31]
  • Prosthennops Gidley, 1904[32]
  • Protherohyus Parisi Dutra, Casali, Missagia, Gasparini, Perini & Cozzuol, 2016[12]
  • Simojovelhyus Ferrusquía-Villafranca, 2006[33]
  • Skinnerhyus Prothero & Pollen, 2013[34]
  • Stuckyhyus Prothero, 2015[35]
  • Wrightohyus Prothero, 2015[36]

Uwagi

  1. ↑ a b c d e Typ nomenklatoryczny: Dicotyles G. Cuvier, 1817 (= Pecari Reichenbach, 1835).
  2. ↑ Typ nomenklatoryczny: †Cynorca Cope, 1867.
  3. ↑ Typ nomenklatoryczny: Tayassu G. Fischer, 1814.
  4. ↑ Typ nomenklatoryczny: Tagassu Elliot, 1904 (= Tayassu G. Fischer, 1814).
  5. ↑ Typ nomenklatoryczny: †Hesperhys Douglass, 1903.
  6. ↑ Typ nomenklatoryczny: †Platygonus Le Conte, 1848.

Przypisy

  1. ↑ Tayassuidae, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. ↑ T.S. Palmer. Notes on the nomenclature of four genera of tropical American mammals. „Proceedings of the Biological Society of Washington”. 11, s. 174, 1897. (ang.). 
  3. ↑ H.N. Turner. On the Evidences of Affinity afforded by the Skull in the Ungulate Mammalia. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 17, s. 157, 1850. (ang.). 
  4. ↑ J.M. Leidy. A memoir on the Extinct Dicotylinæ of North America. „Transactions of the American Philosophical Society”. New series. 10, s. 323, 1953. (ang.). 
  5. ↑ J.E. Gray. Synopsis of the Species of Pigs (Suidæ) in the British Museum. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1868, s. 21, 1868. (ang.). 
  6. ↑ a b E.D. Cope. An addition to the vertebrate fauna of the Miocene period, with a synopsis of the extinct Cetacea of the United States. „Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. 19, s. 144, 1867. (ang.). 
  7. ↑ E. Haeckel: Systematische phylogenie. T. 3. Berlin: Georg Reimer, 1895, s. 555. (niem.).
  8. ↑ O.P. Hay: Second bibliography and catalogue of the fossil Vertebrata of North America, Publication 390 of the Carnegie Institute of Washington. Cz. 2. Washington D. C.: Carnegie Institution of Washington, 1930, s. 658. (ang.).
  9. ↑ D.G. Elliot. The land and sea mammals of Middle America and the West Indies. „Publication. Field Columbian Museum. Zoological series”. 4 (1), s. 61, 1904. (ang.). 
  10. ↑ H. Winge: Jordfundne og nulevende hovdyr (Ungulata) fra Lagoa Santa, Minas Geraes, Brasilien: med udsigt over hovdyrenes indbyrdes slægtskab. Kjøbenhavn: H. Hagerup, 1906, s. 70, seria: E Museo Lundii. Triede Bind. Første halvbind. (duń.).
  11. ↑ Prothero 2015 ↓, s. 235.
  12. ↑ a b R. Parisi Dutra, D. de M. Casali, R.V. Missagia, G.M. Gasparini, F.A. Perini & M.A. Cozzuol. Phylogenetic systematics of peccaries (Tayassuidae: Artiodactyla) and a classification of South American tayassuids. „Journal of Mammalian Evolution”. 24 (3), s. 355, 2016. DOI: 10.1007/s10914-016-9347-8. (ang.). 
  13. ↑ a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 168–169. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  14. ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 382. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  15. ↑ a b A. Taber, M. Altrichter, H. Beck & J. Gongora: Family Tayassuidae (Peccaries). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 2: Hoofed Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2011, s. 304–307. ISBN 978-84-96553-77-4. (ang.).
  16. ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Family Tayassuidae. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-05-02]. (ang.).
  17. ↑ Rusconi 1930 ↓, s. 160.
  18. ↑ E.D. Cope. Second contribution to a knowledge of the Miocene faunas of Oregon. „Paleontological Bulletin”. 31, s. 4, 1879. (ang.). 
  19. ↑ W.D. Matthew. A Lower Miocene fauna from South Dakota. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 23 (9), s. 217, 1907. (ang.). 
  20. ↑ C. Stock. A peccary skull from the Barstow Miocene, California. „Proceedings of the National Academy of Sciences”. 23 (7), s. 398, 1937. DOI: 10.2307/86810. (ang.). 
  21. ↑ T.E. White. The Lower Miocene mammal fauna of Florida. „Proceedings of the New England Zoölogical Club”. 92 (1), s. 96, 1942. (ang.). 
  22. ↑ D.R. Prothero. A new genus of hesperhyine peccary (Artiodactyla: Tayassuidae) from the Late Oligocene of Oregon. „New Mexico Museum of Natural History and Science Bulletin”. 74, s. 205, 2016. (ang.). 
  23. ↑ E. Douglass. New vertebrates from the Montana Territory. „Annals of Carnegie Museum”. 2, s. 174, 1903. (ang.). 
  24. ↑ Prothero 2015 ↓, s. 246.
  25. ↑ W.D. Matthew. Third contribution to the Snake Creek fauna. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 50 (2), s. 179, 1924. (ang.). 
  26. ↑ Prothero 2015 ↓, s. 252.
  27. ↑ S.R. Stinnesbeck, E. Frey, W. Stinnesbeck, J. Avíles Olguín, P. Zell, A. Terrazas Mata, M. Benavente Sanvicente, A. González González, C. Rojas Sandoval & E. Acevez Nuñez. A new fossil peccary from the Pleistocene-Holocene boundary of the eastern Yucatán Peninsula, Mexico. „Journal of South American Earth Sciences”. 77, s. 344, 2017. DOI: 10.1016/j.jsames.2016.11.003. (ang.). 
  28. ↑ E.D. Cope. The Artiodactyla. „The American Naturalist”. 23 (267), s. 134, 1889. (ang.). 
  29. ↑ Rusconi 1930 ↓, s. 150.
  30. ↑ J.M. Leidy. On the extinct Mammalia of Dakota and Nebraska, including an account of some allied forms from other localities. „Journal of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. Second series. 7, s. 194, 1869. (ang.). 
  31. ↑ J.E. Le Conte. On Platygonus Compressus: a new Fossil Pachyderm. „Memoirs of the American Academy of Arts and Sciences”. New series. 3, s. 257, 1828. (ang.). 
  32. ↑ W.D. Matthew & J.W. Gidley. New or little known mammals from the Miocene of South Dakota. American Museum expedition of 1903. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 20 (22), s. 265, 1904. (ang.). 
  33. ↑ I. Ferrusquía-Villafranca. The first Paleogene mammal record of Middle America: Simojovelhyus pocitosense (Helohyidae, Artiodactyla). „Journal of Vertebrate Paleontology”. 26 (4), s. 993, 2006. DOI: 10.1671/0272-4634(2006)26[989:TFPMRO]2.0.CO;2. (ang.). 
  34. ↑ D.R. Prothero & A. Pollen. New Late Miocene fossil peccaries from California and Nebraska. „Kirtlandia”. 58, s. 47, 2013. (ang.). 
  35. ↑ Prothero 2015 ↓, s. 248.
  36. ↑ Prothero 2015 ↓, s. 244.

Bibliografia

  • C. Rusconi. Las especies fósiles argentinas de pecaríes (Tayassuidae) y sus relaciones con las de Brasil y Norteamérica. „Anales del Museo Nacional de Historia Natural de Buenos Aires”. 36, s. 121–241, 1930. (hiszp.). 
  • D.R. Prothero. Evolution of the Early Miocene hesperhyine peccaries. „New Mexico Museum of Natural History and Science Bulletin”. 67, s. 235–256, 2015. (ang.). 

Media użyte na tej stronie

Wikispecies-logo.svg
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
PecariTajacu.jpg
Peccary (Peccari tajacu) at Paignton Zoo, Devon, England.
Peccary range.png
Autor: Phoenix_B_1of3 (talk) (Uploads), Licencja: CC0
Map showing the range of the Javelina and allies.