Penny Hardaway

Penny Hardaway

#1, 7
Rzucający obrońca
Pełne imię i nazwisko	Anfernee Deon Hardaway
Pseudonim	Penny
Data i miejsce urodzenia	18 lipca 1971 Memphis
Wzrost	201 cm
Masa ciała	100 kg
Kariera
Aktywność	1993–2007
Szkoła średnia	Treadwell (Memphis, Tennessee)
College	University of Memphis (1991–1993)
Draft	1993, numer: 3 Golden State Warriors
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1993–1999 Orlando Magic 1999–2004 Phoenix Suns 2004–2006 New York Knicks 2007 Miami Heat
Kariera reprezentacyjna Lata Reprezentacja Wyst. 1996  Stany Zjednoczone
Dorobek medalowy Igrzyska olimpijskie złoto Atlanta 1996 Koszykówka

Penny Hardaway, właśc. Anfernee Deon Hardaway (ur. 18 lipca 1971 w Memphis) – amerykański koszykarz występujący w lidze NBA w latach 1993–2007, grający najczęściej na pozycji rzucającego obrońcy lub rozgrywającego, złoty medalista olimpijski z 1996.

Dzieciństwo

Hardaway urodził się i dorastał w Memphis. Pseudonim Hardawaya „Penny” powstał, gdy jego babcia Louise Hardaway mówiąca z południowoamerykańskim akcentem wołała na niego „Pretty”, jednak brzmiało to właśnie jak „Penny”. To właśnie jego babcia najczęściej zajmowała się młodym Hardawayem, podczas gdy jego matka pracowała. Pierwsza miłością Hardawaya był futbol amerykański, jednak szybko przekonał się on, że jego powołaniem jest koszykówka. W czasach nauki w Lester Middle School był jednym z najlepszych koszykarzy w stanie.

High School

Penny dorastał grając w koszykówkę w Memphis w Treadwell High School, zdobywając średnio na mecz: 36,6 punktów, 10,1 zbiórek, 6,2 asyst, 3,9 przechwytów oraz 2,8 bloków. W ostatnim roku gry został nazwany Graczem Roku spośród wszystkich uczniów szkół średnich. W sumie Hardaway w szkole średniej zdobył 3.039 punktów.

College

W czasie pierwszego roku na studiach Penny nie grał ze względu na naukę, jednak już w drugim roku poprowadził Memphis do wielu sukcesów w NCAA, zdobywając średnio na mecz: 17,4 punktów, 7 zbiórek, 5,5 asyst, 2,5 przechwytów oraz 1,3 bloków. Został także wyróżniony nagrodami: Gracz Roku Midwest Conference oraz Debiutant Roku w konferencji.

Latem 1992 został wybrany (wspólnie z m.in. Chrisem Webberem, Grantem Hillem i Allanem Houstonem) do drużyny 1992 USA Basketball Developmental Team, która była jednym ze sparingpartnerów dla drużyny olimpijskiej USA z 1992, na czele której stali m.in. Michael Jordan czy Magic Johnson. Drużyna Hardawaya pokonała Dream Team 62-54 w czasie 20-minutowego spotkania pokazowego.

W kolejnym roku gry dla Memphis Penny poprawił swoje osiągnięcia w stosunku do poprzedniego sezonu. W sezonie 1992 także przegrał minimalnie rywalizację z Chrisem Webberem o miano Debiutanta Roku. Ponadto w trakcie All-Star Weekend otrzymał nagrodę MVP Rookie Game.

1994-1995

W kolejnym sezonie 1994-95 Penny Hardaway pokazał grę na niezwykle wysokim poziomie. Orlando wygrało 57 spotkań w sezonie zasadniczym, a Hardaway zdobywał średnio na mecz: 20,9 punktów, 7,2 asyst, 4,4 zbiórki oraz 1,7 przechwytów. Jako jedyny zawodnik w lidze zdobywał jednocześnie przeciętnie 20 punktów, 5 asyst i rzucał ze skutecznością 50% na każdy mecz. Po raz pierwszy w karierze Penny wystąpił w spotkaniu gwiazd jako zawodnik podstawowej „piątki”, a także był uhonorowany zaliczeniem do I składu NBA.

W play off Orlando spisywało się doskonale, głównie dzięki fantastycznej grze duetu Penny Hardaway – Shaquille O’Neal. W drugiej rundzie wyeliminowali Chicago Bulls i ostatecznie awansowali do finałów NBA. Tam jednak lepsi okazali się koszykarze Houston Rockets, wygrywając serię 4-0. W finałowych spotkaniach Hardaway zdobywał średnio 24,5 pkt. na mecz.

1995-1996

Tuż przed rozpoczęciem sezonu kontuzji doznał O’Neal i nie grał przez kilka miesięcy. To sprawiło, że rolę prawdziwego lidera w Magic przejął Hardaway i wywiązywał się z niej doskonale. Pomimo braku O’Neala drużyna była wciąż jedną z najlepszych w lidze, a Penny został wybrany graczem listopada (śr. 27 pkt.). Ponownie wystąpił także w podstawowym składzie Wschodu w All Star Game. Ostatecznie Orlando wygrał w całym sezonie 60 spotkań, a Hardaway zdobywał średnio w meczu: 21,7 punktów, 7,1 asyst, 4,3 zbiórki i w całym sezonie uzyskał 166 przechwytów (5 miejsce w lidze). Po raz kolejny został uhonorowany nagrodą All-NBA First Team. Ponownie jako jedyny zawodnik w lidze zdobywał jednocześnie przeciętnie 20 punktów, 5 asyst i rzucał ze skutecznością 50% na każdy mecz. W głosowaniu na najlepszego zawodnika ligi (MVP) zajął 3. miejsce.

W play off Orlando Magic dotarli do finału Konferencji Wschodniej, w którym ulegli późniejszym mistrzom – Chicago Bulls. W rundzie play off Penny zdobywał średnio 24,5 pkt oraz 8 asyst. W spotkaniu przeciwko Denver Nuggets Penny Hardaway uzyskał 42 punkty, najwięcej w karierze.

Latem 1996 Penny grał w drużynie olimpijskiej USA, która w czasie Igrzysk Olimpijskich w Atlancie zdobyła złoty medal. Hardaway w każdym meczu zdobywał przeciętnie 9 punktów, a w meczu finałowym USA – Jugosławia zdobył 17 punktów.

1996-1997

W czasie letniej przerwy między sezonami zespół Orlando Magic opuścił Shaquille O’Neal, który przeniósł się do Los Angeles Lakers. Hardaway stał się samodzielnym liderem Magic, jednak kontuzje nie pozwoliły mu zagrać we wszystkich spotkaniach. Ostatecznie Penny wystąpił w 59 meczach, w których zdobył przeciętnie na mecz: 20,5 punktów, 5,6 asyst, 4,5 zbiórki i 1,6 przechwytów. Został także zaliczony do III składu NBA i po raz kolejny wystąpił w wyjściowym składzie, w meczu gwiazd.

Orlando Magic wygrało w sezonie 47 spotkań i w pierwszej rundzie play-off trafiło na Miami Heat. Po pierwszych dwóch spotkaniach Heat prowadzili 2-0, jednak doskonała gra Hardawaya w kolejnych spotkaniach sprawiła, że nadzieje fanów Magic na awans do dalszej rundy ponownie odżyły. Penny zdobył 42 pkt w trzecim meczu, 41 pkt. w czwartym i 33 pkt. w spotkaniu numer 5. Brak wsparcia ze strony kolegów sprawił, że ostatecznie to Miami okazało się lepszą drużyną,awansując do drugiej rundy. Hardaway w play off zdobywał średnio 31 pkt. na mecz, ustępując w tej klasyfikacji tylko Michaelowi Jordanowi (31,1 pkt.)

1997-1998

Sezon 1997-98 był jednym z najbardziej pechowych w karierze Hardawaya. Kontuzja kolana wykluczyła go z gra przez niemal cały sezon. W sumie rozegrał tylko 19 spotkań, zdobywając średnio na mecz: 16,4 punktów, 4,0 zbiórki, 3,6 asysty i 1,5 przechwytów. Po raz czwarty z rzędy wystąpił także w wyjściowym składzie Wschodu w czasie All-Star Game, zdobywając w nowojorskiej Madison Square Garden sześć punktów i trzy asysty.

1998-1999

Sezon 1998-99 został znacznie skrócony ze względu na lokaut i z tego powodu każda drużyna rozegrała tylko 50 spotkań w sezonie zasadniczym. Penny wystąpił we wszystkich tych pojedynkach, zdobywając przeciętnie na mecz: 15,8 punktów, 5,7 zbiórek, 5,3 asyst oraz uzyskując w sezonie 111 przechwytów (5 miejsce w lidze).

W play off Magic przegrali jednak szybko z Philadelphia 76ers, a Penny w serii zdobywał średnio 19 punktów.

W sumie Penny rozegrał 369 spotkań w sezonie zasadniczym w barwach Orlando Magic, zdobywając przeciętnie 19 punktów, 6,3 asysty, 4,7 zbiórki oraz 1,9 przechwytów na każde spotkanie. W 45 spotkaniach play off jego średnie były jeszcze lepsze wynosiły: 21,8 punktów, 6,5 asysty, 4,9 zbiórki i 1,9 przechwytów. Do dziś jest jedną z największych ikon tego zespołu w historii jej występów w NBA.

Phoenix Suns (1999-2004)

1999-2000

5 sierpnia 1999 Penny Hardaway podpisał kontrakt z Phoenix Suns w zamian za Danny'ego Manninga, Pata Garrity'ego i przyszły wybór w drafcie dla Magic. Wówczas to wraz z Jasonem Kiddem tworzyli jeden z najlepszych filarów obronnych w NBA nazwany BackCourt 2000.

W całym sezonie duet Kidd-Hardaway rozegrał wspólnie tylko 45 spotkań ze względu na kontuzję stopy Hardawaya i kostki Kidda. W sumie w pierwszym sezonie w Suns Penny zagrał w 60 spotkaniach zdobywając średnio na mecz: 16,9 punktu, 5,8 zbiórki, 5,3 asysty oraz 1,6 przechwytu. Phoenix Suns zakończyli sezon z wynikiem 53-29, co dało im piąte miejsce na Zachodzie.

W pierwszej rundzie play off ich przeciwnikiem byli faworyzowani San Antonio Spurs, którzy byli obrońcami tytułu mistrzowskiego z poprzedniego sezonu. Dość niespodziewanie to Phoenix, które musiało radzić sobie bez kontuzjowanego Kidda, okazało się lepsze wygrywając 3-1 w serii best of five. W spotkaniu numer 3 Penny zaliczył swoje pierwsze triple double w play off (17 pkt, 13 as., 12 zb.). W drugiej rundzie play off przeciwnikami Suns byli Los Angeles Lakers na czele z byłym kolegą klubowym Hardawaya Shaquille'em O’Nealem oraz Kobe Bryantem. Na tym etapie rozgrywek Lakersi okazali się jednak za silni dla „Słońc”, wygrywając serię 4-1, a później zdobywając mistrzowskie pierścienie. W play-off średnie Penny'ego zwiększyły się do 20,3 punktu, 5,7 asysty i 4,9 zbiórki średnio na jedno spotkanie.

2000-2001

W sezon 2000-01 Hardaway wchodził w nowymi nadziejami, jednak szybko został sprowadzony na ziemię. Po rozegraniu zaledwie 4 spotkań, Penny doznał kontuzji kolana, po której musiał poddać się operacji. Do końca sezonu już nie wrócił na parkiet. Jego przeciętne z czterech spotkań to: 9,8 punktu, 4,5 zbiórki, 3,8 asysty oraz 1,5 przechwytu.

Phoenix Suns zakończyło sezon regularny z szóstym wynikiem na Zachodzie (51-31), a w pierwszej rundzie play off ulegli Sacramento Kings 1-3.

2001-2002

Na początku sezonu 2001-02 Hardaway był już zdrowy i w całym sezonie rozegrał 80 spotkań w barwach Suns w sezonie zasadniczym. Miejsce Jasona Kidda w składzie Phoenix zajął Stephon Marbury, co wymusiło nieco inną grę „Słońc”. Penny doskonale rozpoczął rozgrywki, zdobywając przeciętnie 19,9 punktu w listopadzie, jednak w trakcie sezonu do Phoenix przyszedł Joe Johnson, a zastępując Hardawaya w wyjściowej „piątce”. Po raz pierwszy w swojej karierze Penny zmuszony był rozpoczynać mecze z ławki rezerwowych, co odbiło się na jego statystykach w całym sezonie. Ostatecznie jego średnie w sezonie regularnym wynosiły: 12,2 punktów, 4,4 zbiórki, 4,1 asysty oraz 1,5 przechwytów.

Phoenix Suns zakończyło sezon zasadniczy z wynikiem 36-46, zajmując dziesiąte miejsce na Zachodzie i nie awansując do play off po raz pierwszy od 14 lat.

2002-2003

Kolejny sezon Penny Hardaway rozpoczął z ławki rezerwowych, jednak słaba gra Joego Johnsona sprawiła, że Penny szybko wrócił do wyjściowej „piątki”. Jego doświadczenie w połączeniu z energią młodych graczy takich jak Stephon Marbury, Amar’e Stoudemire i Shawn Marion pozwoliła Phoenix osiągnąć znacznie lepsze wyniki niż w poprzednim sezonie. Hardaway w trakcie całego sezonu opuścił 24 spotkania ze względu na kontuzję ręki. Tuż po powrocie w spotkaniu przeciwko Dallas Mavericks osiągnął kolejne w karierze triple-double (10 pkt., 10 zb., 10 as.). Ostatecznie sezon zasadniczy Hardaway zakończył ze średnimi: 10,6 punktu, 4,4 zbiórki, 4,1 asysty i 1,1 przechwytu.

Sezon regularny Phoenix zakończyło z ósmym wynikiem na Zachodzie (44-38). W pierwszej rundzie play off ich przeciwnikami byli San Antonio Spurs. „Ostrogi” okazały się lepsze, wygrywając serię 4-2 i zdobywając później mistrzowski tytuł. Hardaway w spotkaniach z San Antonio zdobywał przeciętnie: 12 punktów, 6 zbiórek, 4,3 asysty oraz 2,2 przechwytu.

2003-2004

W sezonie 2003-04 Penny kilkukrotnie wychodził w wyjściowym składzie Suns, jednak częściej zajmował miejsce na ławce rezerwowych. Po rozegraniu 34 spotkań w barwach Phoenix, 6 stycznia 2004 Hardaway przeniósł się do zespołu New York Knicks wraz ze Stephonem Marburym i Cezarym Trybańskim. W odwrotnym kierunku do Suns trafił przy okazji tej wymiany m.in. inny Polak Maciej Lampe. Penny Hardaway w barwach „Słońc” w sezonie osiągnął średnie: 8,7 punktu, 2,9 zbiórki i 2,9 asysty.

W sumie dla Phoenix Suns Hardaway zagrał w 236 spotkaniach w sezonie zasadniczym zdobywając przeciętnie: 12,4 punktów, 4,5 zbiórki, 4,2 asysty i 1,3 przechwytu. W play off wystąpił w 15 spotkaniach zdobywając przeciętnie: 17,3 punktów, 5,3 zbiórki, 5,1 asysty oraz 1,8 przechwytu.

New York Knicks (2004-2006)

2003-2004

Penny Hardaway pomógł nowojorczykom w awansie do rundy play off, pomimo niekorzystnego bilansu 39-43. Penny w sezonie zasadniczym zdobywał przeciętnie dla New York Knicks: 9,6 punktu, 4,5 zbiórki i 1,9 asysty. W całym sezonie 2003-04 (w barwach Phoenix Suns i New York Knicks) Hardaway uzyskał średnie: 9,2 punktu, 3,8 zbiórki i 2,3 asysty.

W I rundzie play off Knicksi trafili na New Jersey Nets, przegrywając 0-4. Penny należał do najskuteczniejszych zawodników swojej drużyny, zdobywając średnio: 16,5 punktów, 5,8 asysty oraz 4,5 zbiórki.

2004-2005

Przez większą część kolejnego sezonu Anfernee walczył z kontuzjami. Ostatecznie w całym sezonie wystąpił tylko w 37 spotkaniach zdobywając w nich przeciętnie: 7,3 punktu, 2,4 zbiórki i 2 asysty. New York Knicks na koniec sezonu regularnego uzyskali bilans 33-49 i nie awansowali do play off.

2005-2006

Poprzez problemy z kolanami w sezonie 2005-06 Penny zagrał tylko w czterech spotkaniach. Nie były to jednak udane spotkania, bowiem zdobywał w nich średnio: 2,5 punktu, 2,5 zbiórki i 2 asysty.

22 lutego 2006 wraz ze Steve'em Francisem i Trevorem Arizą, został przekazany do Orlando Magic. Pięć dni później, 27 lutego 2006 Hardaway został zwolniony przez Orlando.

Łącznie w barwach New York Knicks Penny Hardaway zagrał w 83 spotkaniach, zdobywając przeciętnie 8,2 punktu, 3,5 zbiórki i 1,9 asysty.

Miami Heat (2007-2008)

2007-2008

Po dłuższej przerwie poświęconej na wyleczeniu kontuzji, Hardaway podpisał 9 sierpnia 2007 roku kontrakt z Miami Heat. Tym samym ponownie został kolega klubowym Shaquille'a O’Neala. Ponadto po raz pierwszy w karierze ubrał koszulkę z numerem 7 – do tej pory zawsze grał z numerem 1.

Ostatecznie w barwach Miami Penny rozegrał 16 spotkań, zdobywając w nich średnio 3,8 punktu, 2,2 zbiórki, 2,2 asysty i 1,19 przechwytu. 12 grudnia 2007 władze Heat zwolniły Hardawaya.

Najlepsze spotkanie w sezonie Penny Hardaway rozegrał 17 listopada 2007, zdobywając w zwycięskim pojedynku z New Jersey Nets 16 punktów, trafiając wszystkie 6 rzutów z gry, w tym cztery zza linii 3 punktów.

Osiągnięcia

Na podstawie^[1], o ile nie zaznaczono inaczej.

NCAA

• Uczestnik rozgrywek:
  • Elite 8 turnieju NCAA (1992)
  • turnieju NCAA (1992, 1993)
• Zawodnik Roku konferencji Great Midwest (1992, 1993)
• MVP turnieju Maui Invitational (1993)
• Zaliczony do I składu All-American (1993)
• Drużyna Memphis Tigers zastrzegła należący do niego numer 25

NBA

• Wicemistrz NBA (1995)
• MVP:
  • meczu debiutantów NBA (1994)
  • miesiąca NBA (listopad 1995)
  • tygodnia NBA (27.11.1994, 12.11.1995)
• Wybrany do:
  • I składu:
    • NBA (1995, 1996)
    • debiutantów NBA (1994)
  • III składu NBA (1997)
• Uczestnik meczu:
  • gwiazd NBA (1995–1998)
  • debiutantów (1994)
• Debiutant miesiąca NBA (styczeń 1994, kwiecień 2014)

Reprezentacja

• Mistrz olimpijski (1996)^[2]

Filmografia

W 1994 roku, Hardaway wystąpił wraz z m.in. Shaquillem O’Nealem i Nickiem Nolte w filmie Drużyna asów, wcielając się w postać Bucha McRae.

Statystyki w NBA

Na podstawie Basketball-Reference.com (ang.)

Sezon regularny

Play-offy

Rekordy życiowe

Na podstawie NBA.com (ang.) [Zarchiwizowano 6 lipca 2008]

• 42 punkty (08.11.1995)
• 13 zbiórek (trzy razy)
• 19 asyst (13.04.1995)
• 7 przechwytów (trzy razy)
• 4 bloki (dwa razy)
• 54 minuty gry (08.11.1995)
• 6 celnych rzutów zza linii 3 punktów (02.11.1997)
• 17 celnych rzutów z gry (dwa razy)
• 17 celnych rzutów osobistych (03.04.1997)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Profil na basketball-reference.com (ang.)