Pentekostalizm w Kolumbii
Pentekostalizm w Kolumbii – ruch zielonoświątkowy w Kolumbii, będący drugą siłą religijną i stanowiący około 10% populacji. Zielonoświątkowcy są najszybciej rosnącym protestanckim ugrupowaniem, odegrali pewną rolę w emancypacji kobiet. Kolumbijski pentekostalizm zbadany został w mniejszym stopniu niż chilijski, argentyński, brazylijski czy meksykański. Jest to wynikiem tego, że w tamtych krajach pentekostalizm wcześniej stał się zauważalną siłą religijną[1]. Ruch zielonoświątkowy pojawił się w Kolumbii dopiero w roku 1932.
Historia
W 1932 roku Eduardo Wagner i jego żona Ada przybyli do Sogamoso. Założyli oni kolumbijskie Zbory Boże. Pierwsze zielonoświątkowe nabożeństwo odbyło się 1 kwietnia 1932 roku. W 1958 istniały już zbory w Sogamoso, Cali i Bogocie. 17 czerwca 1957 roku odbył się pierwszy synod kościoła. W latach 80. Zbory Boże liczyły 90 zborów, w których gromadziło się 2 tysięcy wiernych. W roku 2014 liczba zborów wyniosła 1200, a liczba wiernych – 400 tysięcy[2].
Charles Berchtold wraz ze swoją żoną Clarą w roku 1929 przybyli do Boliwii, gdzie pracowali wśród Indian[3]. W roku 1937 przybyli do kolumbijskiego miasta Bucaramanga. W wyniku ich działalności powstał Iglesia de las Buenas Nuevas[4].
12 maja 1937[5] roku Aksel Verner Larsen przybył wraz z żoną do Malaga. Larsen wyemigrował z Danii do Kanady, a stąd przybył do Kolumbii w roli misjonarza i był wspierany przez kanadyjską misję[6]. W 1939 roku utworzono Kościół Zielonoświątkowy Pełnej Ewangelii (Iglesia Pentecostal del Evangelio Completo)[5]. Aż do lat 60. kościół doznawał prześladowań ze strony władz[7]. Obecnie kościół liczy 600 tysięcy wiernych, skupionych w 3 200 zborach. Kościół nie uznaje doktryny Trójcy i reprezentuje unitariański nurt zielonoświątkowy[8]. Prowadzi misję w 32 krajach świata[9].
Aż do lat 60. wzrost liczby zielonoświątkowców następował powoli. W latach 60. i 70. nastąpiły podziały w zielonoświątkowych denominacjach[5]. Dopiero w końcu lat 80. zielonoświątkowcy stali się zauważalnym wyznaniem[10]. W roku 1991 konstytucja zagwarantowała wolność kultu dla protestantów i zielonoświątkowców[11].
W 1967, to jest w tym samym roku, co w USA, pojawił się ruch charyzmatyczny wewnątrz kościoła katolickiego[7].
Statystyki i demografia
Kolumbia była nazywana „krajem Najświętszego Serca” i określana jako najbardziej katolicki kraj na świecie[5]. W 1930 wszyscy protestanci liczyli zaledwie 9 tysięcy osób. W roku 1969, według CEDECOL (Conferencia Evangélica de Colombia), było ich już 69 tysięcy. W 1994 w 40 protestanckich denominacjach skupionych było półtora miliona członków, co oznacza, że liczba wszystkich wiernych prawdopodobnie przekraczała 2 miliony[5]. W Kolumbii pentekostalizm rozwijał się wolno i potrzebował więcej czasu niż w Brazylii i Gwatemali, aby się zakorzenić w kolumbijskim społeczeństwie[12].
W roku 2010 przeprowadzono badania na losowej próbie 3 853 osób w wieku powyżej 18 lat. Badana próbka dotyczyła wszystkich klas społecznych czterech głównych miast (Bogota, Medellín, Cali i Barranquilla), miast średniej wielkości Maicao, Bucaramanga i Barrancabermeja) oraz mieszkańców gminy Urabá. Katolicy stanowili 70,9% ale tylko 39% z nich było praktykującymi. Protestanci stanowili 16,7% populacji. Większość kolumbijskich protestantów było zielonoświątkowcami[13].
Emancypacja kobiet
Cornelia Butler Flora, która od roku 1966 przeprowadzała badania socjologiczne w Kolumbii, w publikacji z roku 1975 zauważyła, że w patriarchalnym społeczeństwie Kolumbii pentekostalizm dał kobietom możliwość realizowania się poza swoim gospodarstwem domowym. Kobiety organizowały własne spotkania religijne, a w niektórych przypadkach mogły być nawet liderami dla całych społeczności i tym samym wpłynęło to na wzrost pozycji społecznej kobiety w najuboższych warstwach społecznych[14]. Jest to m.in. wynik swoistej interpretacji Biblii i podkreślaniu, że według Biblii mężczyzna i kobieta są równi przed Bogiem. Rolę pentekostalizmu w emancypacji kobiet potwierdziły późniejsze prace, jakkolwiek latynoski pentekostalizm nie oferuje kolumbijskim kobietom tego poziomu „wolności”, o który zabiega zachodni feminizm[12].
Kolumbijskich zielonoświątkowców cechuje antyekumenizm.
Denominacje
Denominacje (2007):[15]
- Iglesia Pentecostal Unida de Colombia – 168 531 członków, 2107 zborów[a]
- Iglesias Caseras del Nuevo Testamento – 85 000 członków, 2833 zborów
- Misión Carismática Internacional – 58 333 członków, 40 zborów
- Iglesia Internacional del Evangelio Cuadrangular – 40 594 członków, 290 zborów
- Concilio de las Asambleas de Dios de Colombia – 29 363 członków, 294 zborów
- Iglesia Pentecostal Unida Internacional (USA) – 24 775 członków, 1032 zborów
- Iglesia de Dios Pentecostal – 11 000 członków, 110 zborów
- Iglesia Pentecostal del Evangelio Completo
- Iglesia de las Buenas Nuevas
- Iglesia Ministerial de Jesucristo
Uwagi
- ↑ Według danych kościoła w roku 2013 było 600 tysięcy wiernych i 3 200 zborów.
Przypisy
- ↑ Beltrán Cely 2010 ↓, s. 73.
- ↑ Historia asambleas de Dios ↓.
- ↑ IPUIC ↓.
- ↑ Peralda i Hernández 2005 ↓, s. 39-41.
- ↑ a b c d e Souza 1996 ↓.
- ↑ Flora 1976 ↓, s. 33.
- ↑ a b Anderson 2014 ↓, s. 83.
- ↑ IPUC ↓.
- ↑ IPUC - países ↓.
- ↑ Hollbrook 2006 ↓, s. 1.
- ↑ Hollbrook 2006 ↓, s. 27.
- ↑ a b Llana 2007 ↓.
- ↑ Colombia ya no es el país del Sagrado Corazón ↓.
- ↑ Flora 1975 ↓, s. 411-425.
- ↑ Conela 2010 ↓.
Bibliografia
- Allan Anderson: An Introduction to Pentecostalism: Global Charismatic Christianity. Cambridge University Press, 2014. ISBN 978-1-107-03399-3.
- La expansión pentecostal en Colombia. Una revisión del estado del arte. W: Mauricio William Beltrán Cely: El pentecostalismo en Colombia. Prácticas religiosas, liderazgo y participación política. Colección CES. Bogotá: Universidad Nacional de Colombia- Facultad de Ciencias Humanas- Centro de Estudios Sociales (CES), 2010, s. 73-96. ISBN 978-958-8063-72-0.
- Cornelia B. Flora. Pentecostal Women in Colombia: Religious Change and the Status of Working-Class Women. „Center for Latin American Studies”. Vol. 17, No. 4 Nov., s. 411-425, 1975. University of Miami.
- Cornelia B. Flora: Pentecostalism in Colombia: Baptism by Fire and Spirit. Cranbury, New Jersey: Associated University Press, 1976. ISBN 0-8386-1578-3.
- Joseph Hollbrook. Church, State, and Political Culture in Brazil and Colombia. „INR”, 2006.
- Eduardo Forero Peralta y David Hernández: Una Historia que no Termina, Tomo I, "Comienzo y Primeros Años de la Iglesia Pentecostal Unida de Colombia". Wyd. Primera edición. Iglesia Pentecostal Unida de Colombia. Impreso en Editorial Buena Semilla, 2005, s. 39-41.
- Sara Miller Llana. In Colombia, women use new faith to gain equality. „The Christian Science Monitor”, December 19 2007.
- Ana Mercedes Pereira Souza. El pentecostalismo: nuevas formas de organización religiosa en los sectores populares. Origen, evolución y funciones en la sociedad colombiana. „Revista”. No 12, s. 43-68, Enero-Junio 1996.
- Conela: Resumen estadístico de la iglesia latina global. Prolades.com, 2010.
Linki zewnętrzne
- Alberto Fernández R.: Colombia ya no es el país del Sagrado Corazón. Universidad Nacional de Colombia, 08 de 2013.
- Reseña Historica Escrito por Web Master on 24 Abril 2013. Posted in Nuestra Iglesia Iglesia Pentecostal Unida de Colombia.
- IPUC. 2013.
- IPUC - países. 2013.
- IPUIC: Historia de la IPUIC (Iglesia Pentecostal Unida Internacional de Colombia). [dostęp 2014-05-17].
- Historia asambleas de Dios en Colombia. Seminario Biblico del Valle, 2014.
|
Media użyte na tej stronie
Autor: Pownerus, Licencja: CC BY-SA 3.0
Celebración de los 40 años de la Iglesia de Dios Ministerial de Jesucristo Internacional en Bogotá
Autor: IDMJI z Bogotá, Colombia, Licencja: CC BY-SA 2.0
Portrait of María Luisa Piraquive
María Luisa Piraquive
Autor: Rayttc, Licencja: CC BY-SA 3.0
Centro Cristiano Internacional de las Asambleas de Dios, 9E Avenue # 5N-10 Los Pinos, Cúcuta, Colombia.
Autor: Iglesia de Dios Ministerial de Jesucristo Internacional, Licencja: CC BY-SA 3.0
Luis Eduardo Moreno durante un bautismo.