Pentekostalizm w Panamie

Pentekostalizm w Panamie – społeczność zielonoświątkowców w Panamie, będący drugą siłą religijną i stanowiący ponad 10% populacji. Zielonoświątkowcy są najszybciej rosnącym protestanckim ugrupowaniem. Ruch zielonoświątkowy pojawił się w Panamie w roku 1928.

Historia

W roku 1928 przybyli amerykańscy misjonarze, Arthur i Edith Edwards, z Kościoła Poczwórnej Ewangelii[1]. W 1929 mieli już pięć zborów[2]. Wkrótce pojawiły się też i inne zielonoświątkowe denominacje: Kościół Boży (1935), Pełna Ewangelia, Kościół Bożego Proroctwa (1946), Zielonoświątkowy Kościół Boży (1956), Międzynarodowy Ruch, Zbory Boże i Światowy Ruch Misyjny[3]. Powstały również rodzime denominacje[4]. Z Kościoła Poczwórnej Ewangelii wyłonił się Ewangelikalny Kościół Nowe Życie oraz Ewangelikalny Kościół Podstawowej Doktryny[5]. Rodzime denominacje stanowią niewielki procent ogólnej liczby zielonoświątkowców[6].

Historię panamskiego pentekostalizmu dzieli się na trzy okresy. Pierwszy został zapoczątkowany wraz z przybyciem misjonarzy z Kościoła Poczwórnej Ewangelii. W okresie tym dokonywała się silna nacjonalistyczna konfrontacja pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Panamą, pentekostalizm rozwijał się głównie w okolicach Kanału Panamskiego. Kościół Poczwórnej Ewangelii miał niewielką konkurencję ze strony innych pentekostalnych denominacji[7].

Drugi okres rozpoczął się w 1967 wraz z pojawieniem misjonarzy ze Zborów Bożych. W kraju dokonywała się ekonomiczna i socjalna transformacja, modernizacja i urbanizacja. Był to czas ograniczonej wolności i wojskowych rządów. Pentekostalizm wzrastał głównie w miastach. Organizowane były krucjaty ewangelizacyjne[7].

Trzeci okres rozpoczął się w 1990 wraz z obaleniem generała Noriegi i zaprowadzeniem demokracji. Pojawiły się liczne nowe denominacje, wśród nich Uniwersalny Kościół Królestwa Bożego[7].

W 1979 roku zielonoświątkowcy stanowili 50% protestantów. W Portoryko zielonoświątkowcy osiągnęli ten punkt w 1948, a w Brazylii w 1960[8]. Do osób, które odegrały znaczącą rolę w rozwoju pentekostalizmu należy Manuel Ruiz[9] i Edwin Álvarez[10]. Po wyborach roku 2004 zielonoświątkowcy zaczęli odgrywać ważną rolę w życiu politycznym kraju[11].

Statystyki

W roku 2009 katolicy stanowili 65,5%, a protestanci 9,1% (członkostwo) 24,0% (uczęszczających)[12].

Zielonoświątkowe denominacje[12]:

  • Iglesia Internacional del Evangelio Cuadrangular (Kościół Poczwórnej Ewangelii) – 63 tysiące członków, 660 zborów
  • lokalne zbory zielonoświątkowe (nie tworzą denominacji) – 60 tysięcy członków, 600 zborów
  • Asambleas de Dios (Zbory Boże) – 44 681 członków, 395 zborów
  • Iglesia de Dios Evangelio Completo (Kościół Boży Pełnej Ewangelii) – 15 tysięcy członków, 140 zborów
  • Iglesia Evangélica Doctrinal de Puerto Pilon – 5 100 członków, 42 zborów
  • Iglesia Pentecostal Cristiana (Chrześcijański Kościół Zielonoświątkowy) – 5 100 członków, 28 zborów
  • Iglesia Pentecostal Unida (Zjednoczony Kościół Zielonoświątkowy) – 3 322 członków, 33 zborów
  • Iglesia Evangélica Nueva Vida – 2 500 członków, 21 zborów
  • Iglesia de Dios de la Profecía (Kościół Bożych Proroctw) – 2 500 członków, 96 zborów

Przypisy

  1. Torres 2010 ↓, s. 240.
  2. Torres 2010 ↓, s. 241.
  3. Torres 2010 ↓, s. 229, 244.
  4. Torres 2010 ↓, s. 244.
  5. Torres 2010 ↓, s. 244-245.
  6. Torres 2010 ↓, s. 248.
  7. a b c Torres 2010 ↓, s. 245.
  8. Torres 2010 ↓, s. 247.
  9. Torres 2010 ↓, s. 272-274.
  10. Torres 2010 ↓, s. 274-276.
  11. Torres 2010 ↓, s. 277-281.
  12. a b Conela 2010 ↓.

Bibliografia